Klechdy sezamowe

Pamiętajmy, że Leśmian oparł się na "Księdze tysiąca i jednej nocy", i to na wersji francuskojęzycznej z XIX wieku, którą należy traktować w zasadzie jako interpretację oryginału, datującego się aż na połowę I tysiąclecia naszej ery (niektóre opowieści), i gromadzącego wątki kultur arabskich, perskich,tureckich,hinduskich a nawet dalekowschodnich (chińskich). Moda na "arabeski" wróciła w XIX w, i trudno obecnie powiedzieć, co jest oryginałem, a co dodali od siebie tłumacze europejscy (oparłszy się zresztą najprawdopodobniej na wersji egipskiej, która również jest swoistą "interpretacją" zbioru oryginalnego). Nie dziwmy się zatem Leśmianowi, lecz podziwiajmy jego niezwykłe, nieprawdopodobne wyczucie językowe i tworzenie neologizmów. Fantastycznie zinterpretował np. prozę rymowana, bardzo charakterystyczną dla pierwowzoru. On nie przetłumaczył "Klechd" tylko przyswoił je językowi polskiemu. Dla porównania - polecam jego "Klechdy polskie" - zupełnie inna poetyka, inna proza, ale ten sam Leśmian! I polecam sięgniecie do polskiego tłumaczenia "Księgi tysiąca i jednej nocy" PIW 1973 ("złote" wydanie, koniecznie z Opracowaniem i przypisami!). Półka: "przeczytałem i ciągle powracam ;)"

Pamiętajmy, że Leśmian oparł się na "Księdze tysiąca i jednej nocy", i to na wersji francuskojęzycznej z XIX wieku, którą należy traktować w zasadzie jako interpretację oryginału, datującego się aż na połowę I tysiąclecia naszej ery (niektóre opowieści), i gromadzącego wątki kultur arabskich, perskich,tureckich,hinduskich a nawet dalekowschodnich (chińskich). Moda na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Klechdy” przeczytałam w podstawówce, poznawszy wcześniej „Przygody Sindbada” tegoż Leśmiana. Jak już pisałam przy „Ali Babie i 40 zbójcach” mieszanych uczuć doznałam.

charu „Pamiętam trochę dziwaczne, jakby karykaturalne obrazki ze snu.”
Tak można to ująć. Ten kawałek o ścinaniu rzeczywiście makabryczny. Zapamiętałam inny, podobny, z Ali Baby :
„Wziąłem dratwę, wziąłem nić
i zacząłem trupa szyć.
Szyłem chwacko, z całych sił
ale nie wiem, kto to był.”

madzius „Inne światy, cudaczne postacie i to, co lubię najbardziej - żarciki i poczucie humoru.” Tak, chociaż humor trochę dziwny.

„— Chwytaj go, chwytaj! — wrzeszczał Wrzask.
— Zginąłeś, zginąłeś! Nie ujdziesz pogoni! — szeptał Szept.”

bądź

„— Wymierz mu lufą w same plecy! — mówił Głos.
— Już wymierzyłem! — odpowiedział Odgłos. ”

I tak dalej. Chwilami bardziej dziwaczne niż potrzeba.

„Dywan był utkany z tej samej purpury, która się pali na obłokach wieczorem, kiedy słońce zachodzi. Dość było rozesłać ten dywan w pokoju, żeby natychmiast słyszeć, jak słońce, zachodząc, opowiada złote i purpurowe bajki, pełne złotych i purpurowych strachów. Żaden człowiek nie umiałby opowiedzieć takich bajek!”
Tak dużo lepiej, z „Baśni o Rumaku”.
Ubawiło mnie, gdy wkrótce po opisie dywanu
„Wtem - nagle - ni stąd, ni zowąd - wysunął się z tłumu jakiś Indianin.”
Chyba miał to być Hindus.

„Klechdy” przeczytałam w podstawówce, poznawszy wcześniej „Przygody Sindbada” tegoż Leśmiana. Jak już pisałam przy „Ali Babie i 40 zbójcach” mieszanych uczuć doznałam.

charu „Pamiętam trochę dziwaczne, jakby karykaturalne obrazki ze snu.”
Tak można to ująć. Ten kawałek o ścinaniu rzeczywiście makabryczny. Zapamiętałam inny, podobny, z Ali Baby :
„Wziąłem dratwę, wziąłem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdzieś przeczytałem, że mężczyzna ma w sobie pudełko nicości, w którym od czasu do czasu lubi się zamknąć. Staje się wówczas odporny na wszelkie bodźce i sygnały ze świata zewnętrznego. Ja - oprócz pudełka nicości - mam jeszcze szkatułę dzieciństwa, którą otwieram z lubością. A ponieważ z sentymentem wspominam własne przeżycia czytelnicze z lat dziecięcych - kocham do nich wracać. Taką właśnie podróżą są "Klechdy sezamowe", które nadal - jak się okazało - pobudzają moją wyobraźnię, a czytane przed snem pozwalają się wyciszyć i zasnąć.

Bardzo cenię dorobek Bolesława Leśmiana, a jego samego podziwiam za prawdziwy kunszt poetycki, za melodyjność języka, za rymy, w końcu za ten pierwiastek nieokreślony - to coś, co skłania mnie do refleksji. Za to wszystko jestem mu bardzo wdzięczny.

Gdzieś przeczytałem, że mężczyzna ma w sobie pudełko nicości, w którym od czasu do czasu lubi się zamknąć. Staje się wówczas odporny na wszelkie bodźce i sygnały ze świata zewnętrznego. Ja - oprócz pudełka nicości - mam jeszcze szkatułę dzieciństwa, którą otwieram z lubością. A ponieważ z sentymentem wspominam własne przeżycia czytelnicze z lat dziecięcych - kocham do nich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W moim sercu jako ulubione zawsze pozostaną "Przygody Sindbada Żeglarza" jako wspomnienie z dzieciństwa, ale "Klechdy sezamowe" również mają taki swój baśniowy, niesamowity klimat, dla sympatyków Leśmiana na pewno coś magicznego. Inne światy, cudaczne postacie i to, co lubię najbardziej - żarciki i poczucie humoru.

W moim sercu jako ulubione zawsze pozostaną "Przygody Sindbada Żeglarza" jako wspomnienie z dzieciństwa, ale "Klechdy sezamowe" również mają taki swój baśniowy, niesamowity klimat, dla sympatyków Leśmiana na pewno coś magicznego. Inne światy, cudaczne postacie i to, co lubię najbardziej - żarciki i poczucie humoru.

Pokaż mimo to

Baśnie nastrojowe i piękne jak granatowe niebo usiane srebrzystymi okruchami gwiazd.
Ot, cały Leśmian

Baśnie nastrojowe i piękne jak granatowe niebo usiane srebrzystymi okruchami gwiazd.
Ot, cały Leśmian

Pokaż mimo to

Czytuję ten zbiór magicznych opowieści od czasów dzieciństwa. Kiedy byłam w podstawówce, fascynowały mnie (i przerażały) przygody bohaterów. Potem, jako nastolatka, odkryłam poezje Leśmiana i czytałam "Klechdy sezamowe" dla ich poetyckiego języka i klimatu.
Teraz też do nich wracam. Uwielbiam lekko kąśliwe poczucie humoru autora (np. dobra i szlachetna Parysada nie potrafi płakać, nie jest więc w stanie opłakiwać utraty ukochanych braci. A jednak zaleje się łzami, gdy na policzku wyskoczy jej szpecąca brodawka;-)
Mistrz bawi się konwencjami gatunku, a dla czytelnika - uczta.

Warto wejść w ten świat i sprawdzić, dokąd nas zaprowadzi droga "zaklęta, sennym zielem porośnięta, pełna ciszy i milczenia, i dziwnego przeznaczenia".

Czytuję ten zbiór magicznych opowieści od czasów dzieciństwa. Kiedy byłam w podstawówce, fascynowały mnie (i przerażały) przygody bohaterów. Potem, jako nastolatka, odkryłam poezje Leśmiana i czytałam "Klechdy sezamowe" dla ich poetyckiego języka i klimatu.
Teraz też do nich wracam. Uwielbiam lekko kąśliwe poczucie humoru autora (np. dobra i szlachetna Parysada nie potrafi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka dla dzieci +8lat. Czytałem dzieciakom, musiałem niejednokrotne stosować cenzurę. Miałem wydanie z roku 1950 i większość wierszy i rymów była pisana ciągłymi zdaniami. Dzieciaki oceniły jako "może być".

Książka dla dzieci +8lat. Czytałem dzieciakom, musiałem niejednokrotne stosować cenzurę. Miałem wydanie z roku 1950 i większość wierszy i rymów była pisana ciągłymi zdaniami. Dzieciaki oceniły jako "może być".

Pokaż mimo to

Przepiękna odtrutka na obłudę i gorycz świata dorosłych. Choć bohaterowie baśni są do bólu naiwni i nieświadomi swoich wad, niesamowita szczerość opisanych postaci, uniwersalne morały oraz urzekający język Leśmiana sprawiają, że lektura pochłania czytelnika bez litości i pozostawia na jego twarzy błogi uśmiech przez długi czas po odłożeniu książki na półkę.

Przepiękna odtrutka na obłudę i gorycz świata dorosłych. Choć bohaterowie baśni są do bólu naiwni i nieświadomi swoich wad, niesamowita szczerość opisanych postaci, uniwersalne morały oraz urzekający język Leśmiana sprawiają, że lektura pochłania czytelnika bez litości i pozostawia na jego twarzy błogi uśmiech przez długi czas po odłożeniu książki na półkę.

Pokaż mimo to

Aladyn staje się posiadaczem cudownego pierścienia.

Aladyn staje się posiadaczem cudownego pierścienia.

Pokaż mimo to

Czytałem tę książkę, gdy byłem mały. Najbardziej podobała mi się baśń o Rybaku i Geniuszu, a także klasyczna bajka o Aladynie. Rozwijałem dzięki tym baśniom swoją wyobraźnię i w związku z tym mam do tej książki duży sentyment. Bolesław Leśmian miał bardzo lekkie pióro :-)

Czytałem tę książkę, gdy byłem mały. Najbardziej podobała mi się baśń o Rybaku i Geniuszu, a także klasyczna bajka o Aladynie. Rozwijałem dzięki tym baśniom swoją wyobraźnię i w związku z tym mam do tej książki duży sentyment. Bolesław Leśmian miał bardzo lekkie pióro :-)

Pokaż mimo to