Mimo, że Czechowicz jest kojarzony z Lublinem, to trudno jego poezję nazwać prowincjonalną. Owszem, sporo, nawet bardzo dużo pisał o Lublinie, ale ten jego Lublin nabierał rangi niemalże historiozoficznej. Z jednej strony Lublin to niemal raj, którego obraz tworzą arkadyjskie wizje i nostalgiczne pejzaże. Z drugiej strony ta cała Arkadia nieustannie jest zagrożona przez jakąś nie do końca nazwaną Apokalipsę.
Klimaty te, to pochodna zarówno czasu w którym żył Czechowicz, ale też egzystencjalnej niepewności i lęku samego poety. Ojciec Czechowicza popadł w obłęd. On z kolei obawiał się, że skłonność może być dziedziczna. W pewnym momencie Czechowiczowi groziła ślepota, dopiero operacja w Paryżu odsunęła jej widmo. Uczestniczył w wojnie 1920 roku, co też zapewne miało wpływ na poczucie zagrożenia.
W Polsce międzywojennej prym wiedli poeci Skamandra, ale to właśnie poezja Czechowicza była bardzo ceniona przez Miłosza, który o Skamandrytach miał raczej marne zdanie.
Może Polska nie była wybitnie obecna w jego poezji, ale śmierć miał bardzo polską. Zginął w bombardowanym Lubinie we wrześniu 1939 roku.
A sama poezja?
Nie jest to oczywiście Tuwim, czy Gałczyński, ale niektóre wiersze naprawdę robią wrażenie. Szczególnie ich trudny do podrobienia klimat i "rozfalowana muzyczność" tej poezji.

Mimo, że Czechowicz jest kojarzony z Lublinem, to trudno jego poezję nazwać prowincjonalną. Owszem, sporo, nawet bardzo dużo pisał o Lublinie, ale ten jego Lublin nabierał rangi niemalże historiozoficznej. Z jednej strony Lublin to niemal raj, którego obraz tworzą arkadyjskie wizje i nostalgiczne pejzaże. Z drugiej strony ta cała Arkadia nieustannie jest zagrożona przez...