Zdaję sobie sprawę, że cykl lankmarski F. Leibera to klasyka i pierwowzór pewnego podgatunku fantasy, opowiadania z obecnego tomu wyraźnie się już jednak zestarzały i widać, że napisano je przed ponad półwieczem. Za dużo sążnistych opisów, zbyt mało dialogów, fabuła wlecze się niczym przysłowiowe flaki z olejem, brakuje pomysłu, zwrotów akcji oraz wyrazistej puenty. Wysłanie bohaterów w najdłuższym z tekstów do świata naszej własnej, hellenistycznej starożytności, uznałem za przejaw takiego właśnie braku inwencji. To opowiadanie wypadło zresztą w mojej opinii najsłabiej. Na plus zaliczam prezentowane przez bohaterów (i Autora) przebłyski humoru. Specyficzny, barokowy język może zostać uznany za zaletę lub dodatkowe obciążenie, wedle osobistej opinii każdego czytelnika. Tym niemniej, lektura znużyła mnie, wywołując często znudzenie. A to najgorsza możliwa wada tekstu literackiego.

Zdaję sobie sprawę, że cykl lankmarski F. Leibera to klasyka i pierwowzór pewnego podgatunku fantasy, opowiadania z obecnego tomu wyraźnie się już jednak zestarzały i widać, że napisano je przed ponad półwieczem. Za dużo sążnistych opisów, zbyt mało dialogów, fabuła wlecze się niczym przysłowiowe flaki z olejem, brakuje pomysłu, zwrotów akcji oraz wyrazistej puenty....

Kolejne przygody pary przyjaciół Fafryda i Myszorka niby poziom dialogów i humoru ten sam ale czegoś mi zabrakło chyba najsłabszy tom z cyklu.

Kolejne przygody pary przyjaciół Fafryda i Myszorka niby poziom dialogów i humoru ten sam ale czegoś mi zabrakło chyba najsłabszy tom z cyklu.

Po przeczytaniu "Przez mgły i morza" byłam przez długi czas targana sprzecznymi uczuciami. Bohaterowie nic a nic się nie zmienili, nadal wywołują na twarzy uśmiech. Kocur od razu zdobywa sympatię swoim wygadaniem, zaś Fanfryd irytuje - o ile cwaniactwo Szarego dodaje mu swego rodzaju zawadiackości, to już jego kompan sprawia wrażenie zarozumialca polegającego wyłącznie na mięśniach.
Czego mi brakowało? Klimatu. O ile początek jest bardzo dobry, to potem ośmielę się uznać, że było zbyt mało Lankmaru w... Lankmarze. Zbyt dużo dalekich wojaży (nawet do antycznej Grecji, heh),a za mało typowo łotrzykowskich przygód w miejskich uliczkach, za co niestety daję oczko mniej.

Po przeczytaniu "Przez mgły i morza" byłam przez długi czas targana sprzecznymi uczuciami. Bohaterowie nic a nic się nie zmienili, nadal wywołują na twarzy uśmiech. Kocur od razu zdobywa sympatię swoim wygadaniem, zaś Fanfryd irytuje - o ile cwaniactwo Szarego dodaje mu swego rodzaju zawadiackości, to już jego kompan sprawia wrażenie zarozumialca polegającego wyłącznie na...