Piotr Zwierzchowski

Filmoznawca, profesor nauk humanistycznych, dyrektor Instytutu Nauk o Kulturze Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, prezes Polskiego Towarzystwa Badań nad Filmem i Mediami, przewodniczący Prezydium Komitetu Głównego Olimpiady Wiedzy o Filmie i Komunikacji Społecznej.
Zajmuje się przede wszystkim historią kina polskiego (zwłaszcza lat 1944-1989),ze szczególnym uwzględnieniem kontekstów decydujących o sensie filmowego przekazu. Autor książek: Myślenie mityczne w pedagogice (w świetle koncepcji mitu Ernsta Cassirera),Zapomniani bohaterowie. O bohaterach filmowych polskiego socrealizmu, Piękny sen pedagoga. Literackie i filmowe portrety świata edukacji, Pęknięty monolit. Konteksty polskiego kina socrealistycznego, Spektakl i ideologia. Szkice o filmowych wyobrażeniach śmierci heroicznej, Zezowate szczęście (wyd. w języku angielskim Munk’s „Bad Luck”),Kino nowej pamięci. Obraz II wojny światowej w kinie polskim lat 60. (Nagroda im. Bolesława Michałka za najlepszą filmową książkę roku),Sąsiedzi. Film o bydgoskim wrześniu 1939 (współaut. Mariusz Guzek); redaktor i współredaktor kilkunastu tomów zbiorowych, m.in. Edukacja w świecie kultury popularnej, Śmierć jako norma, śmierć jako skandal, Kino polskie wobec umierania i śmierci, Filmowe zwierciadła Europy, Filmowe fascynacje, Kino polskie po roku 1989, Październik 1956 w literaturze i filmie, Polskie kino popularne, Kino polskie wobec II wojny światowej, Polskie piśmiennictwo filmowe, Kino, którego nie ma, Konrad Eberhardt, Polskie seriale telewizyjne, Kultura popularna w PRL („Kultura Popularna” 2014, nr 2),Aleksander Jackiewicz, Źródła wizualne w badaniach nad historią kina polskiego, Krzysztof Mętrak, Maria Kornatowska, Rok 1968 – kultura, sztuka, polityka, 1918 – kino polskie wobec odzyskania niepodległości.