Może kiedyś byłem na Vargę bardziej odporny. Teraz ta barokowa wielkość nieco mnie drażni. Można się zachwycać piękną polszczyzna, ale bez przesady. Autor opisuje tytułową Karolinę we wszelkich nieziemskich odmianach. Karolina pali papierosa, dym się snuje jak skrzydła kaczuszki, Karolina gasi papierosa, popielniczka jest czarna jak niezręczna śmierć. Karolina w Dolomitach, Karolina w Łebie, Karolina z mężczyzną, Karolina bez mężczyzny, Karolina w samochodzie i na deskorolce, Karolina czyta książkę, Karolina odkłada książkę, Karolina zmęczona i Karolina radosna, setna strona – Karolina, sto pięćdziesiąt – Karolina, dwieście – Karolina! Karolina zdejmuje suknię, Karolina jest naga, niechże się piękna Karolina weźmie za tego bladego narratora, niech zgwałci go, raz i dwa, i pięć razy, niech nie ma litości dla piejącego zachwyty admiratora. Ach, Karolina…

Może kiedyś byłem na Vargę bardziej odporny. Teraz ta barokowa wielkość nieco mnie drażni. Można się zachwycać piękną polszczyzna, ale bez przesady. Autor opisuje tytułową Karolinę we wszelkich nieziemskich odmianach. Karolina pali papierosa, dym się snuje jak skrzydła kaczuszki, Karolina gasi papierosa, popielniczka jest czarna jak niezręczna śmierć. Karolina w...

Można patrzeć na tą książkę jako twór w którym nic się nie dzieje, a główny bohater narrator snuje Bóg wie jakie historie zamiast spotkać się z obiektem swoim westchnień. A można patrzeć na to jak na cudowne momentami wręcz budowanie pomnika kobiecości, ulotności oraz budowanie klimatu, który mi wręcz kojarzył się z Murakamim przez niewyobrażalne origami zdań, które tworzyły tak zaskakujący obraz, że w każdej chwili można było oczekiwać, że to na co patrzymy jest zupełnie czymś innym. Wnikliwość, suspens, wrażliwość, emocjonalność. Przeczytałem w jeden wieczór. Polubiłem Karolinę. Chętnie bym ją poznał wraz z narratorem, a z nim wybrał się na lody.

Można patrzeć na tą książkę jako twór w którym nic się nie dzieje, a główny bohater narrator snuje Bóg wie jakie historie zamiast spotkać się z obiektem swoim westchnień. A można patrzeć na to jak na cudowne momentami wręcz budowanie pomnika kobiecości, ulotności oraz budowanie klimatu, który mi wręcz kojarzył się z Murakamim przez niewyobrażalne origami zdań, które...

Tej książki się nie czyta- przez tę książkę się przepływa. Popełniłam błąd czytając ją w pracy między klientami i w tramwajach między przystankami, zamiast poświęcić jej dwa czy trzy spokojne popołudnia przy herbacie i fajce. Wiele się traci, gdy lekturze brak płynności.
Krzysztof Varga pisze specyficznie- ja takie konstrukcje lubię, więc polecam

Tej książki się nie czyta- przez tę książkę się przepływa. Popełniłam błąd czytając ją w pracy między klientami i w tramwajach między przystankami, zamiast poświęcić jej dwa czy trzy spokojne popołudnia przy herbacie i fajce. Wiele się traci, gdy lekturze brak płynności.
Krzysztof Varga pisze specyficznie- ja takie konstrukcje lubię, więc polecam

Doszłam do 70 strony książki, czyli jakoś 1/3 całości książki, i powiem szczerze, większego gniota nie czytałam w życiu!!!!! Całość to karykaturalne wynurzenie bohatera na temat dziewczyny co ona mogła a co nie zrobiła, a co zrobiła a mogła zrobić lepiej. Powiem szczerze takiego gniota nie powinno nazywać się książką. Zastrzegam, jest to moja indywidualna opinia i komuś te wynurzenia mogą sprawić przyjemność jeśli lubi się nudzić nad tym czymś.

Doszłam do 70 strony książki, czyli jakoś 1/3 całości książki, i powiem szczerze, większego gniota nie czytałam w życiu!!!!! Całość to karykaturalne wynurzenie bohatera na temat dziewczyny co ona mogła a co nie zrobiła, a co zrobiła a mogła zrobić lepiej. Powiem szczerze takiego gniota nie powinno nazywać się książką. Zastrzegam, jest to moja indywidualna opinia i komuś te...

Irytuje mnie ten język, styl - na domiar złego książka jest przegadana, ciągnie się i rozwleka rozciągając te wymyślne metafory, częściej męczące i wydumane niż trafne, irytuje mnie tytułowa postać, odrealniona, wyidealizowana, bezsensowna, beznadziejna... niektóre sformułowania to prawdziwe hity, wnikliwy opis "badania językiem mleczno-owocowej nietrwałej materii lodów" zasługuje na szczególne wyróżnienie.
Nie mówię, że to zła, koszmarna książka, myślę, że może się podobać, mnie jednak nie przypadła do gustu, a większość fragmentów, w których autor wznosi się na wyżyny swojego pisarstwa, mnie rozbawiła. Im więcej czytam nowej polskiej literatury, tym bardziej pogłębia się moje wrażenie, że autorzy piszą o niczym, byle pisać i mnożyć misterne konstrukcje zdaniowe, wymyślne środki stylistyczne, za wszelką cenę pokazać kunszt - ale gdy temat taki jak jedzenie sto razy rozmrażanych i zamrażanych lodów zostaje przedstawiony jak najbardziej mistyczne przeżycie jakiego można dostąpić, to myślę, że jedyna prawda zawarta w tej powieści jest taka, że powstała w porze morderczych upałów, a Varga cierpiał z powodu udaru.

Irytuje mnie ten język, styl - na domiar złego książka jest przegadana, ciągnie się i rozwleka rozciągając te wymyślne metafory, częściej męczące i wydumane niż trafne, irytuje mnie tytułowa postać, odrealniona, wyidealizowana, bezsensowna, beznadziejna... niektóre sformułowania to prawdziwe hity, wnikliwy opis "badania językiem mleczno-owocowej nietrwałej materii...

Mam jakiś sentyment do tej książki. Chyba jako jedynej tego autora. Jest nastrojowa, przesiąknięta melancholią i zadziwieniem nad przemijaniem. Niby nic wielkiego, ale kupiłem to.

Mam jakiś sentyment do tej książki. Chyba jako jedynej tego autora. Jest nastrojowa, przesiąknięta melancholią i zadziwieniem nad przemijaniem. Niby nic wielkiego, ale kupiłem to.

Takie luźne babranko literackie, w sumie bez ładu i składu trochu.
W każdym razie takie Karoliny są wokół nas i dziś ;)

Takie luźne babranko literackie, w sumie bez ładu i składu trochu.
W każdym razie takie Karoliny są wokół nas i dziś ;)

Nieco nużąca, momentami interesująca. Książka w pewnym sensie podróżnicza - o podróży niemożliwej, w poszukiwaniu czegoś wyobrażonego, za czym się tęskni, czego się pragnie i czego się nigdy nie znajdzie. Historia podróży, którą odbywa ktoś zakochany bez wzajemności, odurzony własną wyobraźnią. Żeby się odkochać należy skonfrontować się ze swoimi tęsknotami.

Ciekawa lektura, choć też - za sprawą pewnej powtarzalności - nużąca. Interesująca jest bohaterka - kobieta-dziecko, która jak kot chadza własnymi drogami. Dziwna, nieuchwytna, fascynująca. Jest kompilacją wielu charakterów, wypadkową przeczytanych przez autora książek, odbytych, podróży, poznanych kobiet. Jest muzą, wariatką, femme-fatale w jednym. Tworem pisarza potrzebnym do napisania książki.

Nieco nużąca, momentami interesująca. Książka w pewnym sensie podróżnicza - o podróży niemożliwej, w poszukiwaniu czegoś wyobrażonego, za czym się tęskni, czego się pragnie i czego się nigdy nie znajdzie. Historia podróży, którą odbywa ktoś zakochany bez wzajemności, odurzony własną wyobraźnią. Żeby się odkochać należy skonfrontować się ze swoimi tęsknotami.

Ciekawa...

To chyba jedna z moich ulubionych książek. Właściwie pozbawiona fabuły, dzieje się raczej w sferze domysłów i wyobraźni. Uwielbiam wracać do niej raz po raz, zanurzać się w każdym słowie, zdaniu.

To chyba jedna z moich ulubionych książek. Właściwie pozbawiona fabuły, dzieje się raczej w sferze domysłów i wyobraźni. Uwielbiam wracać do niej raz po raz, zanurzać się w każdym słowie, zdaniu.