Wszyscy się czegoś bali

Interesujące spojrzenie na ciekawe persony, jednak brakuję elementu porywającego czytelnika.

Interesujące spojrzenie na ciekawe persony, jednak brakuję elementu porywającego czytelnika.

Do dzisiaj pamiętam oburzenie nauczycielki języka polskiego, kiedy oznajmiłam jej, że bardziej interesują mnie Mickiewicz, Słowacki czy Leśmian jako ludzie niż zawodowi poeci. Nie dlatego, że ich twórczości nie doceniałam. Prawdę mówiąc, chciałam zedrzeć z nich łatkę postaci bez wad i słabości, jaka to im w podręcznikach do dzisiaj jest przyklejana. Tym samym pani profesor (jak to w szkole średniej zwykło się do nauczycieli zwracać) co rusz narażona była na moje niewybredne komentarze -a że Mickiewicz na powstanie się spóźnił, bo nachlany jak wieprzowinka zabawiał się z kolejną drogą jemu sercu panią, kiedy to Słowacki najpewniej zajęty był opisywaniem w listach do matki doznań, jakie mu opium i haszysz dostarczały. Uwielbiałam tę zabawę w Sherlocka Holmesa! Dzięki temu literatura i poezja stawały się mi bliższe. Do tego stopnia, że spaskudziłam swój życiorys, porzucając prawo dla filologii polskiej ;)
Obiecałam, że dzisiaj troszkę poplotkujemy. I kiedy zastanawiałam się, jakie smaczki Wam sprzedać, z pomocą przyszedł wirus, COVIDEM 19 zwany. Od razu pomyślałam, że Stanisław Ignacy Witkiewicz idealnie by się w naszej rzeczywistości odnalazł – on, i jego mizofobia. Nasz naczelny dramaturg II Rzeczypospolitej cierpiał bowiem na obsesję mycia rąk. Co bardziej złośliwe damy rzekłyby, że to dosyć nietypowa dla gatunku męskiego choroba, a jednak Witkiewiczem zawładnęła do tego stopnia, że drzwi łokciem otwierał, a w niedokładnie umytych rękach upatrywał przyczyny rzeżączki, jaką się podczas rewolucji rosyjskiej zaraził. O dziwo, prowadził przy tym bujne życie erotyczne, jakkolwiek swoich dam już w dłonie nie całował, coby z ich mikrobami styczności nie mieć. Stawiając higienę osobistą ponad wszystko, nie omieszkał prosić ich o dokładne mycie rąk przed podaniem mu dłoni.
Gwarantuję Wam jednak, że Witkiewicz do przysłowiowych pięt Schulzowi nie dorastał, jeśli przyszłoby mi kategoryzować ich pod względem lęków i fobii, jakie nimi zawładnęły. A skoro już o piętach mowach, to pan od „Sklepów cynamonowych” wielkim miłośnikiem damskich stóp był. Jego fetyszyzm i preferencje seksualne, tak dobrze w rodzinnym Drohobyczu znane, szerszej publiczności ukazały się w cyklu grafik „Xsięgą Bałwochwalczą” zwanych. Na wielu z nich powtarzał się motyw damskich nóg w czarnych pończochach i butach na obcasie. Bruno do tego stopnia stymulował się tym jako afrodyzjakiem, że rysując portret jednej ze swoich przyjaciółek, spijał wino z jej pantofla. To jednak nic zdrożnego w porównaniu z jego masochizmem, który ucieleśniał dzięki korzystaniu z usług lokalnych prostytutek, wśród których uważany był za dosyć uciążliwego klienta. Jest jednak coś jeszcze, co miało znaczący wpływ na jego funkcjonowanie – agorafobia (na nią cierpiał również Bolesław Prus). Bruno Schulz chorobliwie bał się otwartych przestrzeni, które doprowadzały go do istnej histerii. Dla niego wyprawa do Warszawy, była jak wejście na K2.
Jakże inaczej odbiera się artystów, wiedząc, że ich codzienność naznaczona była najrozmaitszymi kompleksami i fobiami. Jakże inaczej czyta się Lechonia, wiedząc, że nie mógł zaakceptować swojego homoseksualizmu. Jakże inaczej odbiera się Poświatowską, znając historię jej małżeństwa i przedwczesnej śmierci obojga małżonków. Dlaczego na lekcjach języka polskiego nie mówi się o artystach również jak o zwykłych ludziach, a dopiero później o ich twórczości, tak mocno naznaczonej życiowymi doświadczeniami? Jakże ciekawsze byłyby to lekcje…
Ciekawostki:

- Sławomir Koper, pod pseudonimem Ewy Lando, wydał książkę „Wszyscy się czegoś bali”. To zbiór krótkich opisów fobii, leków i kompleksów wielkich Polek i Polaków - pozycja doskonała tylko w przypadku, jeśliby traktować ją jako punkt wyjścia do własnych poszukiwań.

- Witold Gombrowicz był najprawdopodobniej jednym z najbardziej nietypowych hipochondryków, o jakich miałam okazję czytać. Zachęcając Was do sięgnięcia po jego biografię, dodam tylko, że cierpiąc na astmę i rozedmę płuc, a przy tym na hipochondrię, nie omieszkał zawalczyć o miano nałogowego palacza. Takich niuansów było w jego karierze jednak dużo więcej.

Do dzisiaj pamiętam oburzenie nauczycielki języka polskiego, kiedy oznajmiłam jej, że bardziej interesują mnie Mickiewicz, Słowacki czy Leśmian jako ludzie niż zawodowi poeci. Nie dlatego, że ich twórczości nie doceniałam. Prawdę mówiąc, chciałam zedrzeć z nich łatkę postaci bez wad i słabości, jaka to im w podręcznikach do dzisiaj jest przyklejana. Tym samym pani profesor...

Książkę dobrze się czyta, aczkolwiek nie jest wybitna. Temat bardzo ciekawy, który można rozwinąć. Niestety uważam, że jest napisana trochę po łebkach. Czytając ją musiałam się wspierać informacjami z internetu. Jest to książka, która tak naprawdę liznęła tematykę lęków znanych Polaków. Ona jedynie może zachęcić do sięgnięcia po biografię danej osoby.

Książkę dobrze się czyta, aczkolwiek nie jest wybitna. Temat bardzo ciekawy, który można rozwinąć. Niestety uważam, że jest napisana trochę po łebkach. Czytając ją musiałam się wspierać informacjami z internetu. Jest to książka, która tak naprawdę liznęła tematykę lęków znanych Polaków. Ona jedynie może zachęcić do sięgnięcia po biografię danej osoby.

Poziom szkolnego referatu z polskiego licealistki na biolchemie.
Powierzchowna garść anegdotek bez najmniejszej próby sięgnięcia głębiej, nie wspominając już o dokładniejszych analizach.

Poziom szkolnego referatu z polskiego licealistki na biolchemie.
Powierzchowna garść anegdotek bez najmniejszej próby sięgnięcia głębiej, nie wspominając już o dokładniejszych analizach.

Poruszone przez Autorkę zagadnienie jest ciekawe, ale czułam się tak, jakbym czytała Pudelka: króciutko, skrótowo i... wielkimi literami (rozmiar czcionki powalił mnie na kolana). Teraz myślę o swoich fobiach i dochodzę do wniosku, że nie chcę być wybitną Polką. Czego się nie robi dla ukrycia przed światem swoich dziwactw? ;) A książkę polecam jako ciekawostkę i przerywnik.

Poruszone przez Autorkę zagadnienie jest ciekawe, ale czułam się tak, jakbym czytała Pudelka: króciutko, skrótowo i... wielkimi literami (rozmiar czcionki powalił mnie na kolana). Teraz myślę o swoich fobiach i dochodzę do wniosku, że nie chcę być wybitną Polką. Czego się nie robi dla ukrycia przed światem swoich dziwactw? ;) A książkę polecam jako ciekawostkę i przerywnik.

Zmierzenie się z fobiami i lękami wielkich Polek i Polaków to naprawdę interesujący pomysł na książkę, jednakże wykonanie jest bardzo przeciętne, rzekłabym że wręcz słabe. Każda osoba dostaje własny rozdział- są rozdziały liczące stron trzy i te liczące stron piętnaście- bardzo nierównomierne rozłożenie treści. I chociaż rozumiem że nie na temat każdego można napisać coś więcej, to nie bardzo rozumiem po co tak naprawdę zaczynać. Brakowało mi też swego rodzaju podsumowań, albo komentarzy autorki- dostajemy wypisane fobie, albo prywatne lęki i sytuacje w jakich się one objawiały. Czasem jest to poparte wyznaniem osoby, która taką wielką Polkę lub Polaka znała, a czasem nie ma nawet i tego. Po pewnym czasie ja jako czytelnik nie pamiętałam już kto z czym się mierzył, zwłaszcza że najczęściej pojawiały się uzależnienia od hazardu, seksu i alkoholu. Z plusów mogę powiedzieć, że nie jest to długa lektura, czyta się ją dość szybko ze względu na dużą czcionkę i pewne ilości pustych przestrzeni i były dwie, może trzy postaci, które szczerze mnie zainteresowały. Przykro pisać, ale niewiele ta książka wniosła do mojego życia.

Zmierzenie się z fobiami i lękami wielkich Polek i Polaków to naprawdę interesujący pomysł na książkę, jednakże wykonanie jest bardzo przeciętne, rzekłabym że wręcz słabe. Każda osoba dostaje własny rozdział- są rozdziały liczące stron trzy i te liczące stron piętnaście- bardzo nierównomierne rozłożenie treści. I chociaż rozumiem że nie na temat każdego można napisać coś...

Ciekawostki/ploteczki/sensacje o artystach i politykach. Taka książka do poczytania, coś tam może i wnosi do naszej wiedzy ale...

Ciekawostki/ploteczki/sensacje o artystach i politykach. Taka książka do poczytania, coś tam może i wnosi do naszej wiedzy ale...

Takie książki bardzo mi odpowiadają. I formą i treścią. Krótkie rozdziały, duża czcionka, przejrzysty układ. Dodatkowym bodźcem do natychmiastowej lektury, była informacja, że autorem jest pan Koper.
Rzeczywiście, pewnie każdy ma jakieś mniejsze lub większe lęki. Wielcy i znani ludzie też takowe posiadają. Myślę, że czyni to ich postacie mniej "posągowymi".

Takie książki bardzo mi odpowiadają. I formą i treścią. Krótkie rozdziały, duża czcionka, przejrzysty układ. Dodatkowym bodźcem do natychmiastowej lektury, była informacja, że autorem jest pan Koper.
Rzeczywiście, pewnie każdy ma jakieś mniejsze lub większe lęki. Wielcy i znani ludzie też takowe posiadają. Myślę, że czyni to ich postacie mniej "posągowymi".

Przyjemna lektura. Szybka i lekka w czytaniu. Dzięki niej mogłam na egzaminie zabłysnąć anegdotkami na temat Stanisława Wyspiańskiego, dlatego tę książkę zawsze będę miło wspominać. :)

Przyjemna lektura. Szybka i lekka w czytaniu. Dzięki niej mogłam na egzaminie zabłysnąć anegdotkami na temat Stanisława Wyspiańskiego, dlatego tę książkę zawsze będę miło wspominać. :)

Jak ktoś to już słusznie przede mną zauważył, książka jest pokaźna objętościowo, ale zawiera stosunkowo mało treści- duża czcionka i sporo pustych przestrzeni niepotrzebnie nadmuchują niewielką w gruncie rzeczy książeczkę.
W pojedynczych przypadkach znajdziemy w niej ciut bardziej rozbudowane rozdziały, ale w przeważającej większości to tylko kilkustronicowe notatki, które rzucają jakieś światło na problem, nic poza tym. Za mało analizy, bodaj jednej opinii specjalisty od leczenia fobii, brak odniesień do tego, jak te wszystkie lęki rzutowały na życie i pracę twórczą naszych bohaterów. Jak dla mnie, to temat potraktowano po łebkach, a szkoda, bo wart jest głębszego opracowania. I takie wyliczenia w stylu: „ten był alkoholikiem, tamten seksoholikiem, a ktoś inny jeszcze pracoholikiem” nie tylko nie satysfakcjonują, ale wręcz rozczarowują.
Przeciętna. I to mocno.

Jak ktoś to już słusznie przede mną zauważył, książka jest pokaźna objętościowo, ale zawiera stosunkowo mało treści- duża czcionka i sporo pustych przestrzeni niepotrzebnie nadmuchują niewielką w gruncie rzeczy książeczkę.
W pojedynczych przypadkach znajdziemy w niej ciut bardziej rozbudowane rozdziały, ale w przeważającej większości to tylko kilkustronicowe notatki, które...