Griffith nakreślił pobieżnie tatykę piechoty francuskiej w latach 1792-1815, ale tak na prawdę więcej mamy odniesień i opisów związanych z pierwszą częścą tego okresu, czyli do 1805 r., po czym trochę odniesień do walk w Hiszpanii, których charakter nieco odbiegał od tych toczonych w centralnej i we wschodniej części Europy. Paddy Griffith wprowadza czytelnika w meandry kompanii, dywizjonów (2 kompanie) batalionów, pułków, półbrygad, brygad, dywizji i korpusów. W tle przemyca różne ciekawostki dot. generałów, bitew, czy nawet takich rzeczy jak temp marszu. Ta warstwa jest ciekawa, to dobre wprowadzenie w temat. Trochę po macoszemu potraktowana jest tematyka dotycząca okresu po 1807 (poza Hiszpanią),a już Rosji to w ogóle nie znajdziemy w tej pracy, chociaż książka obejmuje niby okres do 1815 roku. Miejscami widać też sympatię do wojsk angielskich, zresztą opisy dot. walk w Hiszpanii i taktyki tam stosowanej zajmują dosyć dużą część książki. Ma ona swoje wady, ale na prawdę może być dla nowicjuszy dobrym wprowadzeniem w meandry taktyki piechoty francuskiej epoki napoleońskiej. Autor nakreśla zalety i wady, a także konflikt między zwolennikami walki w linii i w kolumnach. Mamy opisy manewrów, które później przełożone są na wybrane bitwy takie jak:
- rewolucyjny zapał i walka w chmarze wojsk Dumourieza pod Jemappes (1792 r.)
- "czworoboki egipskie" na podstawie walk dywizji gen. Desaixa pod Piramidami (1798 r.)
- świetne elastyczne manewry dywizji Moranda pod Auerstadt (1806 r.)
- wielką kolumnę Macdonalda utworzoną z całego korpusu pod Wagram (1809 r.)
- walka w trudnym terenie hiszpańskim z Anglikami, gdzie atak prowadzony był pod górę pod Sorauren (1813 r.)
- czy też atak Średniej Gwardii pod Waterloo (1815 r.)
Książka jest dobrym wstępem, po którym zainteresowani muszą sięgnąć jednak po prace Lynna "Bagnety Republiki", czy też Nafzigera "Cesarskie bagnety".

Griffith nakreślił pobieżnie tatykę piechoty francuskiej w latach 1792-1815, ale tak na prawdę więcej mamy odniesień i opisów związanych z pierwszą częścą tego okresu, czyli do 1805 r., po czym trochę odniesień do walk w Hiszpanii, których charakter nieco odbiegał od tych toczonych w centralnej i we wschodniej części Europy. Paddy Griffith wprowadza czytelnika w meandry...

Książka jest niewątpliwie ciekawa, przeczytałem ją z zainteresowaniem dowiadując się przy okazji wielu nowych rzeczy. Niestety jest kilka kwestii, które rzucają głęboki cień na ogólną ocenę.
Największą wadą jest wyciekająca z każdej strony frankofobia autora, jego niechęć do Napoleona i potrzeba wywyższenia wszystkiego co brytyjskie - na szczęście nie tak często. To na tyle silne, że zwraca na to uwagę nawet tłumacz.
Tu i tam brakuje mi bardziej szczegółowego naświetlenia pewnych aspektów, szczególnie struktur organizacyjnych. W analogicznej pozycji poświęconej piechocie brytyjskiej przedstawiono to wg mnie znacznie czytelniej.
Kolejnym minusem jest stosunek ceny do jakości. Uważam, że sugerowana cena na poziomie 35 PLN za 60 stron broszury w miękkiej, choć lakierowanej okładce to policzek dla czytelnika, przy jednoczesnym grzebaniu w jego kieszeni.
Wydanie jest klejone, więc obawiam się poważnie o jego żywotność. Ponadto denerwującą manierą w samej treści jest umieszczanie odnośników do rysunków, które znajdują się niestety na innej stronie, przy czym sam opis do rysunków umieszczono w jeszcze innym miejscu.
Książkę polecam, ale lepiej mieć świadomość powyższych mankamentów.

Książka jest niewątpliwie ciekawa, przeczytałem ją z zainteresowaniem dowiadując się przy okazji wielu nowych rzeczy. Niestety jest kilka kwestii, które rzucają głęboki cień na ogólną ocenę.
Największą wadą jest wyciekająca z każdej strony frankofobia autora, jego niechęć do Napoleona i potrzeba wywyższenia wszystkiego co brytyjskie - na szczęście nie tak często. To na tyle...

Autor w przystępny sposób opisuje przemiany zarówno teorię jak i praktykę w zakresie taktyki piechoty francuskiej w czasach rewolucji i epoce napoleońskiej. Punktem wyjścia były dla autora doświadczenia wojny siedmioletniej, następnie Griffith opisuje spory francuskich teoretyków między walką w linii i kolumnie. W kolejnych rozdziałach autor przedstawia zmiany jakie zaszły w taktyce piechoty między poszczególnymi okresami. Zaletą pracy jest to, że poza spojrzeniem czysto teoretycznym, autor szuka odpowiednich przykładów zastosowanych na polu bitwy. Zwłaszcza dobrze widoczne jest to na kilku kolorowych planszach przedstawiających epizody bitew spod Piramid, Wagram, Bergen czy Jemappes. Muszę też wspomnieć o denerwującej wadzie książki, czyli typowym anglocentrycznym podejściu do tematu. Napoleon to oczywiście ten zły, a armia angielska to ta najlepsza na świecie. Mimo wszystko, od książek historycznych wymaga się trochę innego pisarstwa.

Autor w przystępny sposób opisuje przemiany zarówno teorię jak i praktykę w zakresie taktyki piechoty francuskiej w czasach rewolucji i epoce napoleońskiej. Punktem wyjścia były dla autora doświadczenia wojny siedmioletniej, następnie Griffith opisuje spory francuskich teoretyków między walką w linii i kolumnie. W kolejnych rozdziałach autor przedstawia zmiany jakie zaszły...