Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Griffith nakreślił pobieżnie tatykę piechoty francuskiej w latach 1792-1815, ale tak na prawdę więcej mamy odniesień i opisów związanych z pierwszą częścą tego okresu, czyli do 1805 r., po czym trochę odniesień do walk w Hiszpanii, których charakter nieco odbiegał od tych toczonych w centralnej i we wschodniej części Europy. Paddy Griffith wprowadza czytelnika w meandry kompanii, dywizjonów (2 kompanie) batalionów, pułków, półbrygad, brygad, dywizji i korpusów. W tle przemyca różne ciekawostki dot. generałów, bitew, czy nawet takich rzeczy jak temp marszu. Ta warstwa jest ciekawa, to dobre wprowadzenie w temat. Trochę po macoszemu potraktowana jest tematyka dotycząca okresu po 1807 (poza Hiszpanią),a już Rosji to w ogóle nie znajdziemy w tej pracy, chociaż książka obejmuje niby okres do 1815 roku. Miejscami widać też sympatię do wojsk angielskich, zresztą opisy dot. walk w Hiszpanii i taktyki tam stosowanej zajmują dosyć dużą część książki. Ma ona swoje wady, ale na prawdę może być dla nowicjuszy dobrym wprowadzeniem w meandry taktyki piechoty francuskiej epoki napoleońskiej. Autor nakreśla zalety i wady, a także konflikt między zwolennikami walki w linii i w kolumnach. Mamy opisy manewrów, które później przełożone są na wybrane bitwy takie jak: - rewolucyjny zapał i walka w chmarze wojsk Dumourieza pod Jemappes (1792 r.) - "czworoboki egipskie" na podstawie walk dywizji gen. Desaixa pod Piramidami (1798 r.) - świetne elastyczne manewry dywizji Moranda pod Auerstadt (1806 r.) - wielką kolumnę Macdonalda utworzoną z całego korpusu pod Wagram (1809 r.) - walka w trudnym terenie hiszpańskim z Anglikami, gdzie atak prowadzony był pod górę pod Sorauren (1813 r.) - czy też atak Średniej Gwardii pod Waterloo (1815 r.) Książka jest dobrym wstępem, po którym zainteresowani muszą sięgnąć jednak po prace Lynna "Bagnety Republiki", czy też Nafzigera "Cesarskie bagnety".