Całkowite zaskoczenie, dobre dokończenie pierwszej części. Trudne wybory i ich droga do rozwiązania.

Całkowite zaskoczenie, dobre dokończenie pierwszej części. Trudne wybory i ich droga do rozwiązania.

Przeczytałam i mam mieszane uczucia... Jak dla mnie za dużo tu dramatu Nata. Wiem wiele przeszedł i jest w słabej kondycji psychicznej. Jednak Arion też cierpiała, gdy dowiedziała się o jego śmierci. Potem starała się ruszyć dalej ze swoim życiem i tak o to pojawił się Bain. Może i kocha ich obu, a żeby zdecydować kogo wybrać w końcu poszła za głosem serca i ułożyła sobie życie na nowo. Nie oglądając się na przeszłość. Może kiedyś z Natem na nowo będą przyjaciólmi, ale to chyba tylko wtedy gdy on wyleczy się z miłości do Arion i spotka swoją prawdziwą bratnią duszę.

Przeczytałam i mam mieszane uczucia... Jak dla mnie za dużo tu dramatu Nata. Wiem wiele przeszedł i jest w słabej kondycji psychicznej. Jednak Arion też cierpiała, gdy dowiedziała się o jego śmierci. Potem starała się ruszyć dalej ze swoim życiem i tak o to pojawił się Bain. Może i kocha ich obu, a żeby zdecydować kogo wybrać w końcu poszła za głosem serca i ułożyła sobie...

Paczcie na mnie, jestem prorok!
Przy tomie pierwszym, wspomniałam o swoich obawach co do kontynuacji – że L.K.Collins nie podoła tej bombie, którą zrzuciła na czytelnika. Jakżeby inaczej, tak się stało. Autorka poleciała po bandzie, tworząc typowe, odstręczające i smutne nieprawdopodobieństwa.

Niewiele wymagałam od tego tomu, choć nastawiałam się na ogromne dramaty. „Every heart” okazało się niestety tylko połowiczną książką, niepełną lekturą – nawet nie wiem czy zasługuje na ten tytuł. Pani Collins idzie na łatwiznę, bezsensownie ustawiając sobie akcje w stronę happy endu.
Ja tylko jęczałam z nudy i zażenowania. W jednym momencie srogo zawiodłam się na tym, jak autorka zdecydowała się pokierować bohaterką. (Maleńki spojler?) Jeśli ktoś, kto przeszedł tak wiele, odpuszcza sobie i mówi, że nie byłby w stanie się mną zaopiekować – przestraszyłabym się i chciałabym pomóc, bo PTSD i depresja to ciężka sprawa. Nasza Arion czuje jednak ulgę, ulgę która sprawiła że przestałam ją szanować. Z postaci bohaterki zaczęła mi wyzierać… płaska osoba. Mówiąc czytelnikowi, że rodzice Nathaniela byli dla niej jak właśni i że wiele dla niej znaczyli, a tak naprawdę kiedy przychodzi co do czego, bohaterka nawet się nie przejmuje ich stanem zdrowia (i spójrzmy prawdzie w oczy, niczym innym),zaczyna mi zalatywać to niemałą sprzecznością. To jednak tylko zapoczątkowało dalszą akcję, tak bardzo nudną i nieudaną i diabelnie sztampową.
Żałuję, że zabrałam się za ten tom, żałuję, że w ogóle kontynuacja powstała. Cała książka po prostu była zapychaczem, miałkim i nie przynoszącym emocji. Autorka wypluwa z siebie tylko słowa, prawie wcale nie powołując bohaterów do życia, są niebywale papierowi.
Jak początkowe rozdziały zapowiadały się bardzo dobrze, tak reszta to już meh.

Paczcie na mnie, jestem prorok!
Przy tomie pierwszym, wspomniałam o swoich obawach co do kontynuacji – że L.K.Collins nie podoła tej bombie, którą zrzuciła na czytelnika. Jakżeby inaczej, tak się stało. Autorka poleciała po bandzie, tworząc typowe, odstręczające i smutne nieprawdopodobieństwa.

Niewiele wymagałam od tego tomu, choć nastawiałam się na ogromne dramaty. „Every...