Rysunkowo momentami petarda. Choć na niektórych kadrach postacie rozpoznajemy wyłącznie po zaroście lub jego braku. Ogólnie twarze to nie najmocniejszy punkt Steranki.

Scenariuszowo słabizna straszna. Jak dla mnie ten komiks nie broni się w ogóle. Infantylności dodaje kończenie większości zdań wykrzyknikiem. Wynudziłem się w większości historii, gdyby nie warstwa wizualna i moja masochistyczna tendencja kończenia zaczętych książek rzuciłbym toto w kąt po pierwszych dwóch rozdziałach. Żółty szpon jest strasznie tandetnym złoczyńcą. Scorpio jest niewiele lepszy, a wyraz twarzy ma taki, że wybuchałem śmiechem przy większości kadrów z nim.

Całość kończy się tak, żeby zachęcić do sięgnięcia po kolejne tomy przygód Nicka Furego. Dziękuję, postoję.

Rysunkowo momentami petarda. Choć na niektórych kadrach postacie rozpoznajemy wyłącznie po zaroście lub jego braku. Ogólnie twarze to nie najmocniejszy punkt Steranki.

Scenariuszowo słabizna straszna. Jak dla mnie ten komiks nie broni się w ogóle. Infantylności dodaje kończenie większości zdań wykrzyknikiem. Wynudziłem się w większości historii, gdyby nie warstwa wizualna...

Świetna historia, która jest bardzo kreatywnie narysowana.

Świetna historia, która jest bardzo kreatywnie narysowana.

Druga część przygód Nicka Furego która jest bezpośrednio kontynuacją WKKM 80. Mamy tutaj historię które są jak dla mnie bardzo nie równe. Niektóre ciekawe inne miałkie, ale jak zwykle można się przy nich dobrze bawić. Poznajemy również początki Furego w SHIELD i walkę z Hydrą. Poznajemy również ważne postaci dla Marvela jak agent Lee czy hrabina Fontaine, mamy również grrupę AIM. Jim Steranko swoimi rysunkami robi robotę. Kolejna dobra pozycja z lat 60 Marvela.

Druga część przygód Nicka Furego która jest bezpośrednio kontynuacją WKKM 80. Mamy tutaj historię które są jak dla mnie bardzo nie równe. Niektóre ciekawe inne miałkie, ale jak zwykle można się przy nich dobrze bawić. Poznajemy również początki Furego w SHIELD i walkę z Hydrą. Poznajemy również ważne postaci dla Marvela jak agent Lee czy hrabina Fontaine, mamy również...

W latach 80 byłbym zachwycony. Niektóre kadry takie, że mózg po kwasie na pewno wypływa uszami.

W latach 80 byłbym zachwycony. Niektóre kadry takie, że mózg po kwasie na pewno wypływa uszami.

Za kreskę Starenko.

Za kreskę Starenko.

http://superbook.blog.pl/2016/07/21/250-wkkm-95-jim-steranko-nick-fury-agent-shield-t-2/

Poprzedni tom o przygodach Nicka Fury’ ego zdobył moją sympatię, ale nie walnął mnie prosto w czoło, jak miało to miejsce przy „Życiu i śmierci Kapitana Marvela” czy „Mrocznej Phoenix”. Dowodach na to, że komiks pokryty patyną, może być równy „poważnym” komiksom po przewrocie Moore’ a i Millera. Będę strasznym heretykiem wypowiadając te słowa, ale progres nastąpił, gdy Stan Lee i Jack Kirby oddali serię w pełni w ręce Jima Steranki. The Man i The King to wielcy twórcy, jedni z największych w historii komiksu. Ale specjalizowali się w klasycznych opowieściach. Najbardziej klasycznych, jakie można sobie wyobrazić. Takich, dających fundamenty pod inne opowieści. Ale z biegiem czasu trzeba wprowadzić coś nowego. I tu pojawił się Jim Steranko.

Pod koniec poprzedniego tomu Fury znalazł się w niemałych tarapatach. Takie zwroty akcji są na szczęście codziennością dla naczelnika S.H.I.E.L.D. i niebawem rusza on znów w pogoni za Żółtym Szponem. Całość historii związanej z owym przeciwnikiem przypomina klasyczną, pełną szpiegowsko- sensacyjnej akcji gonitwę hardego, dobrego agenta, za podłym łotrem chcącym, a jakże, zniszczyć świat. Banalne ? Skądże. Sposób narracji Steranki w połączeniu z jego rysunkami, o których za chwilę, sprawia, że całość przypomina stare, dobre kino akcji. Z lekką dozą absurdu nieskalaności postaci, gadżetami, których nazwy i zastosowanie woła o psychoanalizę ich autora, oraz całą tą dynamiką, dzięki której czytelnik musi dokończyć zeszyt.

Nie mogę nie bić pokłonów przed tym co wyprawia Steranko z rysunkami. Zwykłe rysunki to dla niego za mało. Twórca atakuje pop artem, op artem, cztero- stronnicowymi planszami, odwróconymi i niemymi kadrami… To komiks, który najpierw należy przeczytać, a potem jeszcze raz obejrzeć.

Oprócz widowiskowych akcji, bijących na głowę te Jamesa Bonda, jest też historia nieco bardziej klasyczna. Dziejąca się w pewnym szkockim zamku, z jego mroczną legendą i jeszcze bardziej mrocznym duchem, zamieszkującym ponoć jego mury i wrzosowiska nieopodal niego. Ale to nie wszystko. Możemy zobaczyć pierwsze kroki Nicka w wierchuszce swej organizacji i relacje łączące go z Hrabiną. Które przedstawione w subtelny, a zarazem sugestywny sposób były lekkim łamaniem tabu w latach 60.

Podsumowanie: Ten komiks trzeba mieć nie dlatego, że jest legendarny. Nie dlatego, że jest kluczową powieścią dla całego uniwersum Marvela. Warto mieć go na półce, gdyż to komiks po prostu genialny. Wyprzedzający swoją epokę. Wizualnie przewyższający większość współczesnych komiksów, a akcją nie męczący jak niektóre rówieśnicze mu dzieła. Dzieło Steranki nadaje się nawet dla ludzi, którzy na widok komiksu sprzed kilku dziesięcioleci dostają wysypki. Przełamuje pewne schematy charakterystyczne dla epoki, ale ich nie rozbija. Jest oryginalny i dziś, po wielu latach i wielu innych tytułach, potrafi tę oryginalność zachować.

http://superbook.blog.pl/2016/07/21/250-wkkm-95-jim-steranko-nick-fury-agent-shield-t-2/

Poprzedni tom o przygodach Nicka Fury’ ego zdobył moją sympatię, ale nie walnął mnie prosto w czoło, jak miało to miejsce przy „Życiu i śmierci Kapitana Marvela” czy „Mrocznej Phoenix”. Dowodach na to, że komiks pokryty patyną, może być równy „poważnym” komiksom po przewrocie Moore’ a...