The Obsidian Chamber

Poprzednia część przygód osobliwego agenta FBI Pendergasta zakończyła się cliffhangerem, mimo to “Obsydianowa komnata” musiała odczekać na regale parę dobrych miesięcy aż wreszcie zdecydowałam się po nią sięgnąć. W normalnej sytuacji kiedy tom serii kończy się zupełnym zaskoczeniem, niczym sezon brazylijskiej telenoweli - to od razu biorę się za kontynuację. Tak miało być i tym razem, nie wspominając już, że mowa tu o jednej z moich najukochańszych serii. “Karmazynowy brzeg” jednak gorzko mnie rozczarował, okazał się być jedną z najsłabszych odsłon perypetii Pendergasta i najprościej mówiąc ochłodził mój entuzjazm do natychmiastowego kontynuowania cyklu. “Komnata” cały czas jednak spoglądała na mnie z półki, niemalże wołając mnie i przyciągając do siebie. W końcu przełamałam się. Wóz albo przewóz - albo przeczytam teraz albo będzie się kurzyć na regale i obrastać pajęczynami w nieskończoność. I och - jaka to była doskonała decyzja! Wprawdzie “Obsydianowej komnaty” nie stawiałabym obok najlepszych odsłon serii - to jeszcze nie ten poziom, ale nieudany “Karmazynowy brzeg” bije na łeb na szyję. A pierwsze sto stron zapowiadało kolejny niewypał - bo to naprawdę nieciekawe kiedy cała akcja opiera się na przesiadkach z samochodu na statek i do coraz to kolejnych samolotów. Nawet poważnie zastanawiałam się nad porzuceniem lektury. Na szczęście zdecydowałam się przemęczyć te nietrafione zabawy Prestona i Childa w tworzenie literackiej wersji “Szybkich i wściekłych” i “Portów lotniczych” na poważnie i po kilkunastu rozdziałach doczekałam się takiego Pendergasta jakiego pokochałam w kilkunastu poprzednich książkach. Szalenie spodobało mi się, że znaczną cześć historii poświęcono Diogenesowi. Jakaż to jest fascynująca, niejednoznaczna postać! A i twist z nim związany jest jednym z najmocniejszych punktów powieści. Nadal nie jestem pewna czy to było na poważnie czy może mistrz kłamstw sprytny Diogenes znów wszystkich nie oszukał. Wprawdzie w fabule jest parę bzdurek, niektóre rozwiązania fabularne i postępowania postaci są niedorzeczne i nierealne, jednak wszystkie te słabości skutecznie przykrywa ogrom ładunku emocjonalnego, jaki niesie ta książka. Znów czytanie o Pendergaście, Constance i Diogenesie wyzwoliło u mnie cały wachlarz uczuć i emocji. Znów nie mogłam ukryć uśmiechu przy nawiązaniach do wcześniejszych części i romantycznych epizodach bohaterów. Znów miałam okazję dopingować moich ulubieńców i siedzieć jak na szpilkach i nerwowo obgryzać paznokcie w trakcie pełnych niebezpieczeństw i niepewności fragmentów. Czyli znów dostałam wszystko to czego w “Karmazynowym brzegu” zabrakło, a za co tak strasznie kocham tę serię. Gdyby jeszcze autorzy pokusili się o powrót do wplatania w fabułę elementów paranormalnych i większej dawki wiedzy z zakresu antropologii to byłabym w siódmym niebie. Ale i tak nie mam co narzekać, bo jest bardzo dobrze! Mam nadzieję, że poprzedni tom był jednorazowym obniżeniem poziomu, pojedynczym wypadkiem przy pracy i że “Obsydianowa komnata” to zapowiedź powrotu autorów do najwyższej pisarskiej formy.

https://www.instagram.com/romyczyta
https://romy-czyta.blogspot.com
https://www.facebook.com/romyczyta

Poprzednia część przygód osobliwego agenta FBI Pendergasta zakończyła się cliffhangerem, mimo to “Obsydianowa komnata” musiała odczekać na regale parę dobrych miesięcy aż wreszcie zdecydowałam się po nią sięgnąć. W normalnej sytuacji kiedy tom serii kończy się zupełnym zaskoczeniem, niczym sezon brazylijskiej telenoweli - to od razu biorę się za kontynuację. Tak miało być i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

więcej na: https://elzbietarogalska.blogspot.com/2020/11/ksiazka-obsydianowa-komnata-douglasa.html#comment-form

Dla tych co lubią się nieco bać i odkrywać najskrytsze tajemnice ludzkiej psychiki. Przypomina mi książki "Wampir Lestat" Anny Rice pod względem tworzenia nowego osobnika za pomocą płynów.

więcej na: https://elzbietarogalska.blogspot.com/2020/11/ksiazka-obsydianowa-komnata-douglasa.html#comment-form

Dla tych co lubią się nieco bać i odkrywać najskrytsze tajemnice ludzkiej psychiki. Przypomina mi książki "Wampir Lestat" Anny Rice pod względem tworzenia nowego osobnika za pomocą płynów.

Pokaż mimo to

W porównaniu z poprzednią częścią ("Karmazynowy brzeg") dużo "żwawsza". Owszem, były momenty, które się odrobinę przeciągały, ale ogólnie mocne 7 ;). Historia wciągająca i zaskakująca. Pierwsze rozdziały (poniewierka Proktora ;) ) moim zdaniem mocno ciągną pozycję w górę. Potem trochę robi się sennie, ale finał znów nagradza tych co dobrną do końca :). Polecam!

W porównaniu z poprzednią częścią ("Karmazynowy brzeg") dużo "żwawsza". Owszem, były momenty, które się odrobinę przeciągały, ale ogólnie mocne 7 ;). Historia wciągająca i zaskakująca. Pierwsze rozdziały (poniewierka Proktora ;) ) moim zdaniem mocno ciągną pozycję w górę. Potem trochę robi się sennie, ale finał znów nagradza tych co dobrną do końca :)....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niegdyś na dworcach kolejowych w kiosku ,,Ruchu" można było kupić tanie czytadło, najczęściej jakiś kryminał, który ,,pochłaniało" się na raz w czasie podróży. ,,Obydianowa komnata" autorstwa duetu Preston & Child to właśnie tego typu literatura. Niewyszukana intryga, byleby tylko dużo się działo, szybkie tempo akcji i happy end. Kończysz czytać i zastanawiasz się w zasadzie o czym była ta książka?
Super agent FBI Pendergast zawsze wychodzi cało z każdej opresji, więc nie musimy specjalnie bać się o jego losy. Tymczasem jego alter ego - złowrogi brat Diogenes knuje kolejną przewrotną intrygę, która ma na celu porwanie ukochanej Pendergasta - Constance. Sprawy się nieco komplikują, bo Constance myśli, że Pendergast nie żyje, a Diogenes nie przewidział, że jego brat jest już na jego tropie.
Czytelnicza guma do żucia, która z początku smakuje, ale w sumie nie przedstawia sama w sobie żadnych wartości. Żujesz i wypluwasz...

Ps.
Szkoda, że początkowy wątek pościgu służącego Proctora za porwaną Constance urywa się w najciekawszym momencie i czytelnik nie ma szans dowiedzieć się co działo się dalej. Ale to może fabuła na następną część wypocin autorstwa duetu Preston & Child.

Niegdyś na dworcach kolejowych w kiosku ,,Ruchu" można było kupić tanie czytadło, najczęściej jakiś kryminał, który ,,pochłaniało" się na raz w czasie podróży. ,,Obydianowa komnata" autorstwa duetu Preston & Child to właśnie tego typu literatura. Niewyszukana intryga, byleby tylko dużo się działo, szybkie tempo akcji i happy end. Kończysz czytać i zastanawiasz się w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najsłabsza część cyklu. Nie wiem,czy autorzy postanowili sprawdzić się, pisząc wiktoriański romans, ale ani Diogenes jako pan Rochester, ani irytująca Constance jako mściwa heroina nie są wiarygodni. Historia ma niewiele wspólnego z kryminałem ( może początek), potem niebezpiecznie dryfuje w kierunku infantylnej powieści dla pensjonarek i takim sztucznym, afektowanym językiem jest napisana ( zwłaszcza dialogi w/w bohaterów). Pendergasta niewiele, chociaż może dobrze, bo miłosne rozterki nieustraszonego agenta FBI ,
który miotany zazdrością obiecuje że " pokona to uczucie" (czyżby inspiracja "Dumą i uprzedzeniem"?) budzą raczej pełen politowania uśmiech niż jakiekolwiek inne emocje.

Najsłabsza część cyklu. Nie wiem,czy autorzy postanowili sprawdzić się, pisząc wiktoriański romans, ale ani Diogenes jako pan Rochester, ani irytująca Constance jako mściwa heroina nie są wiarygodni. Historia ma niewiele wspólnego z kryminałem ( może początek), potem niebezpiecznie dryfuje w kierunku infantylnej powieści dla pensjonarek i takim sztucznym, afektowanym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zastanawiałem się, do jakiego gatunku należałoby zaliczyć tego typu literaturę i przyszło mi do głowy, że należałoby chyba zdefiniować osobny gatunek. Literatura groteskowej sensacji zbudowanej na absurdzie, przeznaczona dla osób z ciężkim infantylizmem?
Da się to jakoś nazwać krócej? Proszę bardzo, ogłaszam konkurs bez nagród, proszę próbować.
Są w tej książce zarzewie pomysłów, ale na dobrą sprawę wszystkie te pomysły albo zostały totalnie spieprzone, albo porzucone w zarodku, jak przygoda pewnego nadgorliwca na pustyni. Logiki w tych wydarzeniach nie ma żadnej, ktoś kogoś zabija – nie wiadomo po co, robi ktoś komuś ciężkie ziaziu - też nie wiadomo po co, albo dla odmiany – nie zabija, gdy ma okazję i też nie wiadomo dlaczego. Jak już poruszamy się w oparach absurdu, to szkoda tak schrzanić walkę na śmierć i życie dwóch wściekłych lasek. Jedna kipiąca gorącą nienawiścią i żywiołem niszczenia, druga łatwo wpadająca we wściekłość, której strach się bać. I co tu mamy: zapowiada się nieźle, walczą o pistolet, w ruch idą zęby, paznokcie, kolana, łokcie i zaciskane uda, krew spływa z przegryzionego policzka, a nasz czarny charakter tak się tą sceną nakręca seksualnie, że nieomal się onanizuje. Zatem gdy pistolet wypada spod kontroli obydwu pań, jest to doskonała okazja dla naszego czarnego charakteru, by przedłużyć sobie ową niecną rozkosz: powinien odebrać laskom najpierw tę porzuconą pukawkę, a potem wszelkie ostre narzędzia, w tym noże i sztylety, a dopiero potem długo delektować się female mortal kombat: niech się pogryzą, albo poduszą udami, taka scenka mogłaby chwilę trwać, a nasz sadyzmem tknięty zboczuś mógłby zaliczyć nawet orgazm 😄, celując w moment, w którym któraś z lasek padnie z przegryzionym gardłem, albo skręconym karkiem. Pozostawienie im niebezpiecznych narzędzi grozi tym, że walka może się zbyt szybko i nagle skończyć, a nasz biedaczysko sczeźnie z syndromem niedopchnięcia.
A poza tym pukawka jest niebezpieczna dla osób postronnych i zawsze można samemu oberwać zbłąkaną kulką.
Tak czy inaczej sposób, w jaki rozwija się fabuła i pomysł na zakończenie całej opowieści, to rzecz tak oderwana od rzeczywistości, jak bajki o Jamesie Bondzie. Albo bardziej. Książka quasi-sensacyjna może być durna, ale istnieje poziom durnoty świadczący po prostu o braku inwencji u autorów. Chyba za dużo grają oni w gry komputerowe ze strzelankami, a potem im się miesza rzeczywistość wirtualna z tą potencjalnie realną.
Można przeczytać, jak ktoś ma ochotę na intensywne odmóżdżenie w popołudniowy weekend.

Zastanawiałem się, do jakiego gatunku należałoby zaliczyć tego typu literaturę i przyszło mi do głowy, że należałoby chyba zdefiniować osobny gatunek. Literatura groteskowej sensacji zbudowanej na absurdzie, przeznaczona dla osób z ciężkim infantylizmem?
Da się to jakoś nazwać krócej? Proszę bardzo, ogłaszam konkurs bez nagród, proszę próbować.
Są w tej książce zarzewie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O ile pierwsza część tej opowieści w ramach cyklu o Pendergaście, "Karmazynowy brzeg", klimatem przypominała filmy z Indianą Jonesem, o tyle druga, czyli właśnie "Obsydianowa komnata", przywodzi na myśl poetykę bondowską. Tu jest naprawdę wszystko, czego fani agenta 007 mogą sobie życzyć: przygoda granicząca z niemożliwym, sprawiedliwy postępujący wg własnego kodeksu, często wbrew szefostwu, szaleniec opracowujący w tajemnym laboratorium przedziwny lek, przepiękna, choć upiorna siedziba rzeczonego antagonisty, rozpiski potyczek, zawrotne tempo krzyżujące się z tajemnicami gotyckich podziemi i seksualnymi uniesieniami z pięknymi kobietami (posmak dewiacji w scenie finałowej też poczujemy). Słowem, czysta rozrywka, a jej poziomowi blisko jest do geniuszu.

I jeszcze jedno: dobrze, że wydawnictwo najęło Jana Kraśko do tłumaczenia. Jest o niebo lepiej niż przy przekładzie "Karmazynowego..." autorstwa Roberta Lipskiego. Mam wrażenie, że Kraśko doskonale czuje mięso, a zarazem elegancję prozy Prestona & Childa. Widzę, że kolejną część cyklu także on przełożył. Pysznie.

O ile pierwsza część tej opowieści w ramach cyklu o Pendergaście, "Karmazynowy brzeg", klimatem przypominała filmy z Indianą Jonesem, o tyle druga, czyli właśnie "Obsydianowa komnata", przywodzi na myśl poetykę bondowską. Tu jest naprawdę wszystko, czego fani agenta 007 mogą sobie życzyć: przygoda granicząca z niemożliwym, sprawiedliwy postępujący wg własnego kodeksu,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z wielką przykrością daję niską ocenę. I tak jest już od pewnego czasu jeśli chodzi o książki Prestona i Childa. Gdzie to napięcie z pierwszych tomów? Gdzie te zagadki? Gdzie jest wgłębianie w szczegóły, detale? Akcja jest, jak najbardziej. Ale leci na łeb na szyję. Byle więcej , byle szybciej, ale już bez tej finezji cechującej pierwsze tomy serii.

Z wielką przykrością daję niską ocenę. I tak jest już od pewnego czasu jeśli chodzi o książki Prestona i Childa. Gdzie to napięcie z pierwszych tomów? Gdzie te zagadki? Gdzie jest wgłębianie w szczegóły, detale? Akcja jest, jak najbardziej. Ale leci na łeb na szyję. Byle więcej , byle szybciej, ale już bez tej finezji cechującej pierwsze tomy serii.

Pokaż mimo to

Ah klasyczny Pendergast w swoim żywiole czyli nieprzewidywalne show, najpierw zaginął a potem z impetem wszedł na główną scenę by z klasą zakończyć. Czyli pościg, inteligentny przeciwnik i masa różnych nieprzewidzianych wydarzeń.

Uwielbiam serie z agentem AXL Pendergastem więc nie dziwota, że wyczekiwałem tego aż "Obsydianowa Komnata" pojawi się w naszych księgarniach. Od razu po pojawieniu się zamówiłem, a kilka dni potem miałem ją przeczytaną.

Dla tych co przeczytali poprzednie części nie trzeba polecać, dla tych, którzy się wahają, szczerze polecam całą serię!

Ah klasyczny Pendergast w swoim żywiole czyli nieprzewidywalne show, najpierw zaginął a potem z impetem wszedł na główną scenę by z klasą zakończyć. Czyli pościg, inteligentny przeciwnik i masa różnych nieprzewidzianych wydarzeń.

Uwielbiam serie z agentem AXL Pendergastem więc nie dziwota, że wyczekiwałem tego aż "Obsydianowa Komnata" pojawi się w naszych księgarniach. Od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

22/24/2019
Jak zwykle. Nieżywy ożywa, żeby akcja mogła się toczyć. Pościgi, samoloty, łodzie, noże, pistolety i krew. NSA i jej komputery wiedzą wszystko. Dobra rozrywka.

22/24/2019
Jak zwykle. Nieżywy ożywa, żeby akcja mogła się toczyć. Pościgi, samoloty, łodzie, noże, pistolety i krew. NSA i jej komputery wiedzą wszystko. Dobra rozrywka.

Pokaż mimo to