Czyta się „Wspomnienia gorszycielki” dobrze, zwłaszcza pierwszą część. Jak każde wspomnienia są puszczone przez filtr ocen pisarki, bardzo często niesprawiedliwych, krzywdzących, nawet okrutnych ( jak te o M. Dąbrowskiej). Opisuje młodość, pensję dla dobrych panienek i w specyficzny sposób obgaduje dom teścia, którego uważa za chorobliwego sknerę, zmuszającego domowników do konsumpcji zjełczałego masła. Ma bardzo prowokujący sposób bycia i życia jak na tamte czasy, co przysparza jej wielu wrogów, ale ona wyraźnie tym się niemal szczyci. W Polsce przedwojennej wszędzie jej pełno gdy idzie o oświatę seksualną -angażuje się w akcje promujące edukację seksualną, świadome macierzyństwo, kontrolę urodzeń; biega na wykłady i prelekcje do warstw, które według niej są wyraźnie społecznie upośledzone czyli do proletariatu: chodzi tam z odczytami i jest z tego dumna, napisze zresztą o tym, po to by wzmocnić własną egzaltację, której jej wspomnienia są pełne:”( ..)jestem szczęśliwa, że są tacy, którzy słuchają moich słów z podziwem i niemal nabożeństwem”, Oprócz tego zajmuje się publicystyką tez w temacie kontroli urodzeń.
Wojna wszystko wywraca: giną mąż i kochanek a później umiera uwielbiany syn. Z drugiej strony podczas okupacji hitlerowskiej obowiązuje jej życiowy postulat czyli nieograniczone prawo do aborcji na życzenie, Paradoks.
Z pasją przedwojennej aktywistki promującej świadome macierzyństwo wkracza na salony Polski Ludowej Komunistyczna rzeczywistość jest dla niej łaskawa, dobrze sobie w niej radzi, jednak w latach 60-tych decyduje się wyjechać na stałe do Francji.
Irytujące w jej wspomnieniach jest łatwość ranienia innych: wyśmiewa teścia, znanego prof. socjologii, atakuje ludzi, którzy nie popierają jej lewackiej histerii, stosuje nieskuteczną taktykę wobec żony Boya, co jasno uwydatnia, jak trudno jej się było pogodzić z rolą tej „drugiej’ u boku T. Boya-Żeleńskiego. Śmieszy jej napuszony ton „jedynej od tych spraw” wojowniczki o dobro kobiet. Dobro kobiet, które ona uznaje za dobro: nieskrępowana wolność seksualna a co za tym idzie pochwała związków pozamałżeńskich a w konsekwencji aborcja na życzenie.
Z jej gorzkich i często zjadliwych wspomnień wyłania się tak naprawdę okropna natura kobiety niespełnionej.

Czyta się „Wspomnienia gorszycielki” dobrze, zwłaszcza pierwszą część. Jak każde wspomnienia są puszczone przez filtr ocen pisarki, bardzo często niesprawiedliwych, krzywdzących, nawet okrutnych ( jak te o M. Dąbrowskiej). Opisuje młodość, pensję dla dobrych panienek i w specyficzny sposób obgaduje dom teścia, którego uważa za chorobliwego sknerę, zmuszającego domowników...

Książka stanowi ciekawe spojrzenie na przedwojenny artystyczny świat. Krzywicka oczywiście nie jest obiektywna, trudno żeby była skoro to jej wspomnienia i to opowiadane z późniejszej perspektywy. Warto wcześniej zapoznać sie z książką A. Tuszyńskiej "Długie życie gorszycielki" aby uzyskać pełny obraz tej intrygującej postaci. Czasami Krzywicka wydaje się być zadufana w sobie, czasem niesprawiedliwa gdy opowiada o znanych jej ówcześnie osobach ale książka ani przez chwilę nie nudzi i potrafi przenieść w czasie do dawno już nieistniejącego świata

Książka stanowi ciekawe spojrzenie na przedwojenny artystyczny świat. Krzywicka oczywiście nie jest obiektywna, trudno żeby była skoro to jej wspomnienia i to opowiadane z późniejszej perspektywy. Warto wcześniej zapoznać sie z książką A. Tuszyńskiej "Długie życie gorszycielki" aby uzyskać pełny obraz tej intrygującej postaci. Czasami Krzywicka wydaje się być zadufana w...

Portret kobiety niezwykłej, pełnowymiarowej, oryginalnej, obdarzonej mocnym charakterem i temperamentem.
Niewątpliwie wyprzedziła swoje pokolenie w wielu dziedzinach, np. pojmowaniu macierzyństwa. To wspomnienia, miałam wrażenie, że nieco ubarwione, momentami.
Jest to też świetna pamiątka oraz opis międzywojnia, tym bardziej, że autorka znała wielu wybitnych ludzi - Marię Dąbrowską, Jarosława Iwaszkiewicza, Stanisława Witkacego, Antoniego Słomińskiego.

Warto przeczytać!

Portret kobiety niezwykłej, pełnowymiarowej, oryginalnej, obdarzonej mocnym charakterem i temperamentem.
Niewątpliwie wyprzedziła swoje pokolenie w wielu dziedzinach, np. pojmowaniu macierzyństwa. To wspomnienia, miałam wrażenie, że nieco ubarwione, momentami.
Jest to też świetna pamiątka oraz opis międzywojnia, tym bardziej, że autorka znała wielu wybitnych ludzi - Marię...

Książka ciekawa, bo i czasy ciekawe i ludzie, których spotkała w życiu Autorka, byli fascynujący. Niemniej, sama Autorka irytuje mnie swoim samouwielbieniem i wyliczaniem, kto się w niej zakochał! Nawet dziewczęta, które uczyła, były w niej gremialnie zakochane! Trochę żenujące to. Choć gdy opisywała śmierć ukochanego synka - przez chwilę jej tego nie pamiętałam, było to niesamowicie poruszające...

Książka ciekawa, bo i czasy ciekawe i ludzie, których spotkała w życiu Autorka, byli fascynujący. Niemniej, sama Autorka irytuje mnie swoim samouwielbieniem i wyliczaniem, kto się w niej zakochał! Nawet dziewczęta, które uczyła, były w niej gremialnie zakochane! Trochę żenujące to. Choć gdy opisywała śmierć ukochanego synka - przez chwilę jej tego nie pamiętałam, było to...

Zanim zabrałem się za czytanie "Wyznań gorszycielki", zupełnie bez sensu wydawało mi się, że to będą rzewne i nudne jak flaki z olejem wspominki starszej pani z epoki, której nikt już nie pamięta. Do tego ubzdurałem sobie, że wspomnienia napisane będą językiem egzaltowanym i w ogóle nieprzyswajalnym. Tymczasem biorę książkę do ręki, zaczynam czytać i w ogóle nie mogę się od niej odczepić. Jeszcze tylko to jedno zdanie... jeszcze tylko do końca akapitu... tylko ta strona... I okazuje się, że już wybija trzecia w nocy. Nie czułem żadnej naftaliny i wypłowiałych futer, których tak się obawiałem. Autorka opisuje swoje raz barwne, a raz znów ponure życie w tonie gawędziarskim, przy czym gawęda podszyta jest subtelną ironią i cynicznym humorem – a humor jej nie opuszczał nawet w czasach okupacji. Czytając tę książkę miałem wrażenie jakbym siedział koło Krzywickiej i tej opowieści słuchał. Przy herbacie. Tak jak kiedyś słuchałem opowieści mojej babci z czasów jej dzieciństwa w trakcie wojny, jej młodości i szalonego życia studencko-towarzyskiego w latach powojennych.
Na kolejnych stronach książki odkrywamy przebogaty świat oryginalnych indywiduuów. Właśnie opisy ludzkich charakterów są, w moim odczuciu, najsilniejszą stroną tego pamiętnika. Ukochana matka społecznik (a może społeczniczka?),wujkowie, którzy tracili fortuny, ciotki, które to z mozołem znosiły, kuzyni, kuzynki, a w końcu ukochany syn, który zmarł w bardzo młodym wieku. Autorka doskonale te postaci ilustruje wyciągając smaczki w postaci ich przywar i dziwactw, zalet i wad. Widać zderzenie ludzi pamiętających fin de siecle z gorsetami i manierami, a nowoczesnym społeczeństwem międzywojennej dekadencji.
Barwny świat charakterów nie ogranicza się jedynie do rodziny, była bowiem Krzywicka bywalczynią świata. Momentami aż nie mogłem uwierzyć, że ta kobieta poznała tylu przedstawicieli ówczesnej kultury europejskiej, takich jak choćby B. Brecht, R. Rolland czy H.G. Wells. Z niektórymi prowadziła ożywioną korespondencję, która niestety bezpowrotnie przepadła w czasie wojny.
Irena Krzywicka była przede wszystkim świadkiem życia kulturalnego polskiego międzywojnia. Chyba najbardziej znana jest jej współpraca i wielka miłość do Boya-Żeleńskiego. Dowiadujemy się jednak też wielu ciekawych informaci o życiorysach innych autorów jak: Dąbrowska, Iwaszkiewicz, Witkacy, Słonimski. Po prostu niebywałe. Mamy tu do czynienia z ważnym dziełem dokumentującym ciekawą epokę.
Krzywicka porusza też problem nieznośnego „klimaciku” antysemickiego jaki panował w międzywojennej Polsce. Tym bardziej powinno się tę książkę czytać dziś, w czasach gdy ludzie wyjątkowo nie mają do siebie szacunku i lekce sobie siebie ważą.
Polecam. Książka godna uwagi, nie tylko miłośników „czaru II Rzeczypospolitej” - tym bardziej, że ten czar mocno przereklamowany.

Zanim zabrałem się za czytanie "Wyznań gorszycielki", zupełnie bez sensu wydawało mi się, że to będą rzewne i nudne jak flaki z olejem wspominki starszej pani z epoki, której nikt już nie pamięta. Do tego ubzdurałem sobie, że wspomnienia napisane będą językiem egzaltowanym i w ogóle nieprzyswajalnym. Tymczasem biorę książkę do ręki, zaczynam czytać i w ogóle nie mogę się od...

Zapiski Ireny Krzywickiej dają nam doskonały obraz życia elit w II RP (oraz częściowo podczas drugiej wojny światowej). - nie gorszy niż niejedno opracowanie naukowe Doskonały jeżyk, zabawne anegdotki i błyskotliwe przemyślenia.

Zapiski Ireny Krzywickiej dają nam doskonały obraz życia elit w II RP (oraz częściowo podczas drugiej wojny światowej). - nie gorszy niż niejedno opracowanie naukowe Doskonały jeżyk, zabawne anegdotki i błyskotliwe przemyślenia.

Opowieść o kobiecie, która myślą i działaniami wyprzedzała swój czas.

Wyznania gorszycielki to migawki z przeszłości. Odbita w ciocinym tremie bohema międzywojnia z Ziemiańskiej. Przewija się tu Tuwim, Lechoń, Iwaszkiewicz, ci po których zostały książki, wiersze, pamiętniki i eseje.
Krzywicka była kolorowym ptakiem, feministką i skandalistką. Z prawowitym mężem łączyła ją „prawdziwa uczta intelektualna” i otwarcie na inne związki, ponieważ monogamię zgodnie uważali za "nienaturalny brak fantazji". Z miłością życia - Tadeuszem Boy’em-Żeleńskim zbliżyła ich erotyczna fascynacja. A scementowały działania na rzecz praw kobiet, w które oboje byli zaangażowani. Za iście heroiczną walkę przeciw społecznej hipokryzji, podziemiu aborcyjnemu i na rzecz edukacji seksualnej, była publicznie kamieniowana. Oskarżano Krzywicką, że "ma krew na rękach" i "wymachuje majtkami jak sztandarem". Jej odwaga i konsekwencja dziś też byłyby tematem nagłówków portali.

W Wyznaniach wyłuskiwałam przede wszystkim perełki z przeszłości. Okruchy o Marysi Pawlikowskiej Jasnorzewskiej, zdeklarowanej wegetariance, w kółko podgryzającej orzeszki, demonicznym Witkacym i o złośliwościach Tuwima.
A także zastanawiałam, ile takich walczących Iren jest ciągle wśród nas, i że śmiałe felietony Boy’a o naszym kołtuństwie nie straciły nic na aktualności. Nic a nic.

Opowieść o kobiecie, która myślą i działaniami wyprzedzała swój czas.

Wyznania gorszycielki to migawki z przeszłości. Odbita w ciocinym tremie bohema międzywojnia z Ziemiańskiej. Przewija się tu Tuwim, Lechoń, Iwaszkiewicz, ci po których zostały książki, wiersze, pamiętniki i eseje.
Krzywicka była kolorowym ptakiem, feministką i skandalistką. Z prawowitym mężem łączyła ją...

Cieszę się, że odkurzyłam "Wyznania gorszycielki" Krzywickiej. Lektura ta jest ze wszech miar warta uwagi. Oczywiście ze wspomnieniami i autobiografiami trzeba ostrożnie. Po pierwsze dlatego, że nasza pamięć potrafi być niezwykle kreatywna, tu co nieco wybieli, tam co nieco zepchnie w cień, gdzie indziej co nieco poprawi, po drugie dlatego, że większość z nas, pisarze nie są w tym odosobnieni, widzi siebie w innym, lepszym świetle. Rozbrajająca jest Krzywicka, która pisze publikując w książce swoje zdjęcia, że w rzeczywistości była ładniejsza :). Ale zostawmy te dygresje... Uważam, że wiedza o okresie międzywojennym w Polsce jest bezcennym źródłem zrozumienia tego, co dzieje się obecnie. Widać jak wielu problemów nie przepracowaliśmy ani jako naród, ani jako społeczeństwo. "Reforma obyczajów, świadome macierzyństwo, odbrązawianie niektórych "świętości narodowych", popieranie postępowych prądów na zachodzie..." wymienia jednym tchem Krzywicka rzeczy, z powodów których była w Polsce "dostatecznie zwalczana". Do tego stopnia, że jeden z członków PEN CLUBU, którego nazwiska nie warto nawet wymieniać, wystąpił na posiedzeniu z wnioskiem "żeby nas, tj Boya, Słonimskiego i mnie - powiesić. Bez żartów. Uzasadniał." Dziś może powiesiłby ich zdjęcia na szubienicach, kto wie? Takie to nasze polskie piekiełko. Głęboko zakorzenione, żaden wynalazek ostatnich kilku lat. Podobnie jak antysemityzm, szczególnie dotkliwy, gdy większość inteligencji w Polsce (profesorowie, artyści, lekarze, prawnicy) to byli ludzie pochodzenia żydowskiego, często całkowicie, jak Krzywicka, spolonizowani. Czytałam więc książkę Krzywickiej jako rzecz polityczną. I aktualną. Okraszoną masą anegdot o największych artystach tamtych czasów, co stanowi łyżkę miodu w szklance dziegciu.

Cieszę się, że odkurzyłam "Wyznania gorszycielki" Krzywickiej. Lektura ta jest ze wszech miar warta uwagi. Oczywiście ze wspomnieniami i autobiografiami trzeba ostrożnie. Po pierwsze dlatego, że nasza pamięć potrafi być niezwykle kreatywna, tu co nieco wybieli, tam co nieco zepchnie w cień, gdzie indziej co nieco poprawi, po drugie dlatego, że większość z nas, pisarze nie...

Książkę Krzywickiej podzieliłabym na dwie części. Pierwsza, poświęcona życiu pisarki przed związkiem z Boyem, jest pasjonująca, pełna ciekawych portretów, żywej inteligencji autorki oraz świadectwa postępującej zmiany obyczajów. Część druga, poświęcona latom wojennym niesie smutny obraz licznych strat - przede wszystkim w ludziach, ale także bezinteresownej dobroci i pomocy. Pomiędzy nimi znajduje się pęknięcie opisujące pięć minut sławy Krzywickiej. Nazywam je pęknięciem, ponieważ Krzywicka w tej części z błyskotliwej i samoświadomej kobiety przemienia się w skoncentrowaną na sobie megalomankę. Przy całym moim feminizmie i podziwie dla jej osoby, trudno było mi przebrnąć przez te zbyt gęsto usiane peany na własną cześć oraz oburzenie jakimikolwiek nieprzychylnymi komentarzami czy brakiem zainteresowania jej osobą przez biografów Boya. Krzywicka w tej części zmienia ton, trudno oprzeć się wrażeniu, że część ta była pisana przez starszą już kobietę, rozczarowaną brakiem zainteresowania jej osobą. Później Krzywicka wraca do "przerwanej" narracji, już nie tak rwącej jak pierwsze dwieście stron, ale wciąż ciekawej.

Biografia to odważna, choć typowa dla XX-wiecznych pisarzy. Mieszają się w niej poglądy socjalistyczne i postępowe z mieszczańskim, a nawet nieco "wielkopańskim" podejściem (którego Krzywicka jest świadoma). Uświadamianie robotniczej młodzieży miesza się z problematyczną służbą w domu teścia, a nazwiska rodowe wciąż są poważane. Krzywicka, choć z pasją pochylała się na problemach uboższych, zdradza bardzo elitarystyczne ciągoty w obszernych fragmentach poświęconych choćby przyjaźni ze Skamandrytami. Sporo w tym wszystkim przeciwieństw i rozbieżności, ogromną szkodą jest "macosze" potraktowanie właśnie działalności uświadamiającej, dokonywanej ramię w ramię z Boyem. Całość naprawdę pasjonująca!

Książkę Krzywickiej podzieliłabym na dwie części. Pierwsza, poświęcona życiu pisarki przed związkiem z Boyem, jest pasjonująca, pełna ciekawych portretów, żywej inteligencji autorki oraz świadectwa postępującej zmiany obyczajów. Część druga, poświęcona latom wojennym niesie smutny obraz licznych strat - przede wszystkim w ludziach, ale także bezinteresownej dobroci i...

Fascynujące wspomnienia, czyta się wspaniale. Oczywiście podkoloryzowane - jak można się przekonać z "Długiego życia gorszycielki" - ale i tak mam wiele sympatii dla tej barwnej postaci.

Fascynujące wspomnienia, czyta się wspaniale. Oczywiście podkoloryzowane - jak można się przekonać z "Długiego życia gorszycielki" - ale i tak mam wiele sympatii dla tej barwnej postaci.