Ta opinia dotyczy dwóch publikacji, a mianowicie „Planet Hulk Omnibus” oraz „World War Hulk” autorstwa Grega Paka oraz szeregu rysowników na czele z Carlo Pagulayanem i Johnem Romitą Jr. Postanowiłem podzielić się łączną opinią na temat obu wydań, gdyż są one w zasadzie jednym wielkim story arkiem, który w latach 2006-2007 definiował postać Hulka.
Postać Hulka nie jest zbyt wdzięcznym materiałem dla scenarzysty. Motyw doktora Jekylla i pana Hyde’a został już dosłownie przeorany przez dekady wewnętrznej walki Bruce’a Bannera z jego zielonym alter ego, a w zasadzie pomijając ten wątek, Hulk zdaje się nie dawać twórcom większego pola do popisu. Przez lata był za to używany jako mięśniak, który gdy trzeba wspierał Avengers, a innego razu sam stanowił dla nich problem tocząc odwieczny bój między personami bohatera i potwora. Niezależnie od obranej strony, wiadomym było, że Hulk wrzeszczy, miażdży i robi zadymę, a Banner po wszystkim ma moralnego kaca; a jednak, mimo tego, że Hulk jest częścią uniwersum Marvela od dawien dawna, mniemam, że większości komiksiarzy ciężko byłoby wymienić chociaż jeden ikoniczny run z tą postacią. To jest, byłoby to trudnym zadaniem, gdyby nie Planeta Hulka i Wielka Wojna Hulka, ma się rozumieć.
Historiom tym udało się pokazać Hulka w innym wymiarze i dodać mu nieco głębi. Oto nasz zielony koleżka zostaje zdradzony przez grupę marvelowskich iluminatów i wystrzelony podstępnie w kosmos, by tam, na nieokreślonej rajskiej planecie nie stanowić już dla nikogo zagrożenia. Oczywiście plan nie idzie po myśli tęgich umysłów Starka, Reeda, Strange’a i Black Bolta i Hulk ląduje na okrutnej i pełnej przemocy planecie Sakaar, gdzie zamiast odnaleźć w końcu harmonię, od pierwszego momentu rzuca się w wir walki i zniszczenia, by następnie wrócić na Ziemię i przedyskutować ze swoimi dawnymi przyjaciółmi to i owo.
Hulk przybiera w tych historiach wiele masek: jest wybawicielem niewolników i rewolucjonistą obalającym tyranię, by sam zasiąść na tronie i budować lepsze jutro dla planety o zaskakująco zawiłej historii i zróżnicowanej sytuacji społecznej. Jest także siłą natury, personifikacją zemsty, kolosem nie do zatrzymania, który osiąga najwyższe poziomy gniewu i potęgi w swojej historii. Źródło nadziei i strachu, gorejący gniew, który można albo ukoić, albo spuścić ze smyczy, przywódca, przyjaciel, niewygodny problem… Niesamowite ile Greg Pak wyciągnął z tak prostej postaci. Hulk jest tu w końcu wielowymiarowym bohaterem, a nie zielonym buldożerem (chociaż ilość czystej, brutalnej jatki w obu komiksach osiąga zawrotne poziomy). Pakowi udaje się grać dwuznacznością i ambiwalencją sytuacji Hulka, który z jednej strony szuka sprawiedliwej zemsty na wydawać by się mogło prawdziwych potworach, z drugiej jednak wciąż pozostaje żądny krwi i sam do siebie pałą nienawiścią. Od zawsze była to również postać tragiczna, ale to tu Hulk otrzymuje bodaj najcięższe ciosy w swojej historii, gdzie cały jego trud i wysiłek włożony w zmianę siebie i swego otoczenia zostaje niezwykle brutalnie obrócony w pył.
Planeta Hulka dodatkowo świetnie wygląda – wyjątkowo podszedł mi design planety Sakaar i zamieszkujących ją raz. Scenariuszowa analogia Imperium Rzymskiego zostaje dopełniona artystyczną, a mi cieszą się oczy, gdy widzę kosmiczne walki gladiatorów i Hulka w rzymskim pióropuszu (notabene widoków tych nie trzeba od niedawna oglądać tylko na kartach komiksu, bowiem nowy film MCU, Thor: Ragnarok, przeniósł je na duży ekran). Poziom rysunków spada w moim odczuciu w World War Hulk, chociaż jednak chaotyczna miejscami kreska zdaje się współgrać z szaleństwem i kipiącą akcją scenariusza.
Jeżeli do tej pory nie zapoznaliście się z Planetą Hulka i Wielką Wojną Hulka, a latka lecą i strach pomyśleć, że od pierwszego wydania tych komiksów upłynęła już dekada, to polecam nadrobić zaległości. Są to bardzo przyjemne akcyjniaki, które w końcu robią z Hulka pełnoprawną postać, umiejętnie igrają z poczuciem moralności czytelnika oraz zapewniaj kilka epickich momentów i scen, które pamięta się na długo.

Ta opinia dotyczy dwóch publikacji, a mianowicie „Planet Hulk Omnibus” oraz „World War Hulk” autorstwa Grega Paka oraz szeregu rysowników na czele z Carlo Pagulayanem i Johnem Romitą Jr. Postanowiłem podzielić się łączną opinią na temat obu wydań, gdyż są one w zasadzie jednym wielkim story arkiem, który w latach 2006-2007 definiował postać Hulka.
Postać Hulka nie jest...