Polowanie

Calkiem ciekawa fabula, chociaz druga czesc o wiele bardziej mi sie podobala:)

Calkiem ciekawa fabula, chociaz druga czesc o wiele bardziej mi sie podobala:)

Pokaż mimo to

Jest to pierwsza książka austriackiej autorki wydana w Polsce przez wydawnictwo Gorzka Czekolada. To samo wydawnictwo ma na swoim koncie również książki Nele Nauhaus którą bardzo lubię. I myślę,że Poznanski i Nauhaus piszą w podobnym stylu.

"Polowanie" to rasowy kryminał. Świetnie napisany,wciągający. Cała akcja książki to prowadzone dochodzenie w sprawie morderstw i trochę wątków obyczajowych,niezbyt dużo.

Bardzo dobra pozycja,warto po nią sięgnąć :) zarówno austriacki,jak i niemiecki kryminał przypadł mi do gustu.

Jest to pierwsza książka austriackiej autorki wydana w Polsce przez wydawnictwo Gorzka Czekolada. To samo wydawnictwo ma na swoim koncie również książki Nele Nauhaus którą bardzo lubię. I myślę,że Poznanski i Nauhaus piszą w podobnym stylu.

"Polowanie" to rasowy kryminał. Świetnie napisany,wciągający. Cała akcja książki to prowadzone dochodzenie w sprawie morderstw i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

książka fajna trzymająca w napięciu prawie do samego końca nie mogłam zgadnąć kto jest mordercą a w sumie rozwiązanie było mega proste polecam

książka fajna trzymająca w napięciu prawie do samego końca nie mogłam zgadnąć kto jest mordercą a w sumie rozwiązanie było mega proste polecam

Pokaż mimo to

Od dłuższego czasu przymierzałem się do lektury „Polowania”, i w końcu ten czas nadszedł. Jest to moja pierwsza książka tej Autorki, więc tradycyjnie dostaje ona u mnie pewien kredyt zaufania. Ogólnie nie jest to zły kryminał, niemniej jednak pewne ‘ale’ mam. Sam pomysł, czyli geocaching jako element układanki jest ciekawy i na pewno oryginalny; osobiście nie przypominam sobie żeby coś podobnego występowało w innych książkach. Początek jest dobry, wciągający, i przez pewien czas lektury taka tendencja się utrzymuje. Niestety, gdzieś mniej więcej w połowie książki napięcie siada, powieść staje się dość monotonna, żeby nie powiedzieć nudna. Policja niby szuka sprawcy, sprawdza wszelkie możliwe tropy i ślady, ale tak po prawdzie do niczego to nie prowadzi, a jedynie wydłuża niepotrzebnie objętość książki. No i mamy zakończenie, dość zaskakujące, ale czy aby na pewno? Jakoś ta osoba, która finalnie okazuje się być zabójcą, pasowała mi do tej roli najbardziej…
Oceniając w dwóch słowach - niezły średniak. Myślę jednak że do powieści Ursuli Poznanski, a co za tym idzie, do sympatycznej Beatrice Kaspary jeszcze powrócę…

Od dłuższego czasu przymierzałem się do lektury „Polowania”, i w końcu ten czas nadszedł. Jest to moja pierwsza książka tej Autorki, więc tradycyjnie dostaje ona u mnie pewien kredyt zaufania. Ogólnie nie jest to zły kryminał, niemniej jednak pewne ‘ale’ mam. Sam pomysł, czyli geocaching jako element układanki jest ciekawy i na pewno oryginalny; osobiście nie przypominam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kryminał bez polotu. Początek ciekawy, ale potem dłużyła mi się ta książka. Ciekawa zakończenia doczytałam do końca, ale nie jest to pozycja, którą się czyta jednym tchem.

Kryminał bez polotu. Początek ciekawy, ale potem dłużyła mi się ta książka. Ciekawa zakończenia doczytałam do końca, ale nie jest to pozycja, którą się czyta jednym tchem.

Pokaż mimo to

wrotkaczyta.blogspot.com

"Rzeczywistość może drastycznie różnić się od wyobrażeń"


Przyznam się szczerze, iż niewiele mogę powiedzieć o literaturze austriackiej. Próbowałam przypomnieć sobie jakiekolwiek nazwisko współczesnego pisarza austriackiego, którego znam i oprócz Elfriede Jelinek żadne inne nie przychodziło mi do głowy. Z wielkim więc zaciekawieniem sięgnęłam po propozycję Wydawnictwa Media Rodzina, wydaną w ramach serii kryminalnej Gorzka Czekolada. Ursula Poznanski to była dziennikarka specjalizująca się w czasopismach medycznych, która jest jedną z najpoczytniejszych austriackich autorek kryminałów i thrillerów dla młodzież. "Polowanie" jest jej debiutem dla dorosłych czytelników.

Na pastwisku niedaleko Salzburga znaleziono zwłoki kobiety. Na miejsce zbrodni zostają wezwani śledczy Beatrice Kaspary i Florin Wenninger. Denatka prawdopodobnie została zepchnięta ze skały, można byłoby również podejrzewać samobójstwo gdyby nie fakt, iż miała związane na plecach ręce, a na podbiciu każdej ze stóp wytatułowane cyfry. Okazało się, że są to współrzędne miejsca, w którym śledczy znajdują tajemniczy pakunek z makabryczną zawartością, z dołączonym do niego listem zaczynającym się od słów - Gratulacje, znalazłeś! i zakończony tajemniczym podpisem TFTH. Plastikowy pojemnik, zawierał dwie odcięte ludzkie dłonie, a list zachęcał to wzięcia udziału w grze, której celem jest odnajdywanie ukrytych skarbów. Tatuaż na stopach pierwszej ofiary wskazywał miejsce ukrycia szczątków drugiej. Wskazówki ukryte w odnalezionym pojemniku zawierały zagadkę, której rozwiązanie prowadziło do kolejnego etapu gry, do kolejnego ukrytego skarbu.

"Polowanie" jest kryminałem o bardzo dobrze zarysowanych postaciach i ciekawej fabule. Nie spodziewajmy się w nim szaleńczych pościgów ani śledczych w stylu Bonda. Tutaj dedukcja, intuicja i czas grają pierwsze skrzypce. Bardzo ciekawym zabiegiem jest też wykorzystanie przez autorkę elementów interesującej gry terenowej, o której wcześniej nie słyszałam, chodzi mianowicie o geocaching. Ludzie na całym świecie, w tym również w Polsce, zaopatrzeni w odbiorniki GPS poszukują skrytek uprzednio ukrytych przez innych uczestników zabawy. Skrytki te zawierają dziennik odwiedzin, który należy uzupełnić po odnalezieniu skarbu, a także drobne fanty, które można zabrać jako trofeum, wkładając w zamian do skrzynki inne drobiazgi. W tym przypadku w skrzynkach policjanci nie znajdują fantów na wymianę, znajdują drogowskazy.
Autorka przez całą książkę trzyma nas w napięciu, co rusz dodając nowe, zaskakujące elementy. Powoli cały obraz intrygi nabiera ostrości, z pozoru niepasujące do siebie elementy łącza się w całość, a cel nabiera sensu. Wiele hipotez, błędne ścieżki śledztwa i skomplikowane życie osobiste głównej bohaterki kreują naprawdę ciekawą fabułę. Bardzo długo byłam wodzona za nos przez autorkę. Za nic nie mogłam znaleźć motywu i wytypować mordercy, jednak już pod koniec śledztwa wszystko zaczęło się logicznie klarować - moje podejrzenia się sprawdziły. Naprawdę dobrze się bawiłam czytając tę książkę.

Nie pozostaje mi nic innego jak zachęcić do sięgnięcia po "Polowanie". To dobry kryminał z bardzo ciekawą zagadką podaną na geocachingowej tacy. Zapraszam do gry - może i wam uda się odnaleźć skarb.

wrotkaczyta.blogspot.com

"Rzeczywistość może drastycznie różnić się od wyobrażeń"


Przyznam się szczerze, iż niewiele mogę powiedzieć o literaturze austriackiej. Próbowałam przypomnieć sobie jakiekolwiek nazwisko współczesnego pisarza austriackiego, którego znam i oprócz Elfriede Jelinek żadne inne nie przychodziło mi do głowy. Z wielkim więc zaciekawieniem sięgnęłam po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pochłonięta. Bez reszty zostałam wciągnięta w rozgrywki Beatrice i Owner'a. Napięcie potęgowało aby w kluczowym momencie kompletnie zaskoczyć, co zupełnie rekompensuje schematyczną fabułę. Jedna z niewielu książek, której zakończenie nie pozostawia lepkiego posmaku niedosytu.

Pochłonięta. Bez reszty zostałam wciągnięta w rozgrywki Beatrice i Owner'a. Napięcie potęgowało aby w kluczowym momencie kompletnie zaskoczyć, co zupełnie rekompensuje schematyczną fabułę. Jedna z niewielu książek, której zakończenie nie pozostawia lepkiego posmaku niedosytu.

Pokaż mimo to

Niby nic nowego - pani policjant, ambitna, nie radząca sobie z domowymi obiadkami i opieką nad dziećmi po rozwodzie.
Niby nic nowego - zwłoki kobiety, sznureczek ofiar, morderca wciąga policję w grę.
Nie ma, co ukrywać, to już wszystko było i jeszcze wiele takich książek zostanie napisanych.
To skąd ta 7 w mojej ocenie? Jest to na prawdę bardzo dobra ocena. Bo czyta się tą książkę bardzo dobrze, jest świetnie napisana, tylko przewraca się kartki, a fabuła nie nuży.
Na pewno jeszcze nie jedna książka tej Pani pojawi się na mojej półce!

Niby nic nowego - pani policjant, ambitna, nie radząca sobie z domowymi obiadkami i opieką nad dziećmi po rozwodzie.
Niby nic nowego - zwłoki kobiety, sznureczek ofiar, morderca wciąga policję w grę.
Nie ma, co ukrywać, to już wszystko było i jeszcze wiele takich książek zostanie napisanych.
To skąd ta 7 w mojej ocenie? Jest to na prawdę bardzo dobra ocena. Bo czyta się tą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To było moje pierwsze spotkanie z autorką i w sumie bardzo udane. „Polowanie” to typowy kryminał ze sprawnie poprowadzoną akcją. Co prawda autorka nie wymyśla niczego nowego i wykorzystuje wszystkie klisze gatunku ale robi to w sposób umiejętny i książkę czyta się bardzo dobrze. Dorzucam jedną gwiazdkę za świetne tłumaczenie. Polecam i zachęcam do czytania :)

To było moje pierwsze spotkanie z autorką i w sumie bardzo udane. „Polowanie” to typowy kryminał ze sprawnie poprowadzoną akcją. Co prawda autorka nie wymyśla niczego nowego i wykorzystuje wszystkie klisze gatunku ale robi to w sposób umiejętny i książkę czyta się bardzo dobrze. Dorzucam jedną gwiazdkę za świetne tłumaczenie. Polecam i zachęcam do czytania :)

Pokaż mimo to

"TFTC/TFTB"

Mój wpis w dzienniku znalezień (tzw. logbooku) wyglądałby następująco: "moje początkowe obawy - na szczęście! - się nie potwierdziły. Książka, mimo objęcia ją patronatem przez portal LC - a to ci niespodzianka! - nie okazała się trudnym do przełknięcia gniotem. To całkiem przyzwoity kryminał, może nie najlepszy, jaki czytałam, ale na pewno nie najgorszy, i w tej zalewającej fali: i polskiej, i zagranicznej tandety, nie sposób tego nie docenić. Wprawdzie podrzucane przez geocacherkę - Ursulę Poznanski, wskazówki okazały się na tyle czytelne, że rozwiązanie zagadki nastąpiło zbyt szybko, ale nie przeszkadzało to w dalszej zabawie, którą z przyjemnością kontynuowałam. Jak na początek (debiut), to wyszło naprawdę nieźle, a wszelkie niedoróbki można spokojnie przebaczyć. Czuję się na tyle zachęcona, że na "Polowaniu" nie poprzestanę i z ciekawością sięgnę po następną książkę. Zatem TFTC lub TFTB".

Tak pewnie wyglądałby mój wpis, gdybym zajmowała się geocachingiem i należała do społeczności poszukującej skrytek, cache'ów, czy też keszów, jak kto woli. Co prawda, miałam przyjemność kilkukrotnego towarzyszenia przyjaciołom w poszukiwaniach, więc z grubsza orientuję się, o co w tym chodzi (zresztą geocaching w pewnym sensie to nic nowego, taka uwspółcześniona wersja podchodów), jednak początkowy i ostrożny zapał całkowicie się wypalił w starciu z pomysłowością rodzimych geocacherów. Jak na złość skrytki umieścili w miejscach, do których czasem zmuszona jestem się zapuszczać z racji wykonywanego zawodu, a które radziłabym omijać innym szerokim łukiem, szczególnie wieczorową, czy też nocną porą. W moim mieście i jego okolicach trudno mówić o geocachingu, jako nowej formie turystyki kulturowej, to raczej przykład geocachingu w krzywym zwierciadle. W każdym razie między mną a tą formą rozrywki nie zaiskrzyło i chyba już nie zaiskrzy. Mimo to od czasu do czasu będę towarzyszyć w tych poszukiwaniach, bo geocaching to nie tylko umieszczanie bądź odnajdowywanie skrytek, ale także swoiste wyhamowanie w tym życiowym pędzie, zacieśnianie więzów i nawiązywanie nowych znajomości, a to akurat argumenty przemawiające na jego korzyść. Coś, co łączy ludzi, zamiast dzielić zawsze spotyka się z moją aprobatą i przychylnością. I dobrze, że owa rozrywka dotarła na terytorium naszego kraju. Szkoda tylko, że wraz - a jakżeby inaczej! - z angielską terminologią. Jej usilne próby oswojenia (spolszczone potworki słowne) też nie do końca mi odpowiadają, ale cóż zrobić? Chyba nie da się tego uniknąć.

Poznanski, niczym Henning Mankell w serii o Wallanderze, nie ekserymentuje, pracę policji pokazuje w dość przyziemny, a przez to wiarygodny sposób, co akurat zupełnie mi nie przeszkadzało i nie przeszkadza. Uatraktyjnia jedynie zagadkę kryminalną (wykorzystany przez autorkę motyw geocachingu nadaje jedynie kolorytu schematyzmowi, jaki siłą rzeczy zawsze pojawia się w kryminałach). Genialność śledczych, niemal ich wszechmoc, opis ich pracy znacznie odbiegający od rzeczwistości, opierający się głównie na własnych wyobrażeniach (wyrosłych z literatury, kinomatografii, którym to - o dziwo! - niejednokrotnie chętnie przyklaskują wykonujący ten zawód) - u mnie nie spotyka się z uznaniem, choć domyślam się, że miłośnicy fajerwerków, "efektów wow" (cokolwiek to znaczy), udziwnień etc., etc. - mogą odczuwać rozczarowanie, rozczarowanie tym większe, że budowanie napięcia nie jest najmocniejszą stroną autorki i prawdę mówiąc: nie uświadcza się go podczas lektury. Samo zaproszenie czytelnika, aby wcielił się w rolę śledczego i wraz z policjantami (sympatycznymi, choć muszę przyznać, że niekiedy irytującymi) - Beatrice Kaspary i Florinem Wenningerem, spróbował rozwiązać tę zagadkę kryminalną - może okazać się niewystarczającą zachętą, tym bardziej, że jej rozwiązanie nie sprawia zbyt wiele trudności, przynajmniej tak było w moim wypadku, ale do tego już zdążyłam się przyzwyczaić i nie postrzegam tego w kategoriach negatywnych. Negatywnie postrzegam zaś to, że autorka nie poświęciła zbyt dużo uwagi umotywowaniu, a zarazem rozwiązaniu całej zagadki, nie wykorzystała okazji i nie stworzyła przekonującego portretu psychologicznego sprawcy (wprawdzie pojawiają się jakieś nieśmiałe próby oddania głosu seryjnemu mordercy, ale autorka decyduje się na ten krok, tylko po to, aby ułatwić zadanie mało uważnym czytelnikom, którym to nie udało się rozgryźć, kto kryje się za tymi spektakularnymi morderstwami). Z drugiej strony - brak pogłębienia psychologicznego sprawcy można wytłumaczyć tym, że autorka nie chciała wyróżniać go na tle innych bohaterów, gdyż nie pozwalała jej na to sama konstrukcja intrygi kryminalnej.

Tło obyczajowe skromne, ograniczające się do pary policjantów i ich życia osobistego. Ich wzajemne niańczenie, bo chyba w tych kategoriach, należy rozpatrywać ich relację, jest na dłuższą metę irytujące, irytujące jest też poświęcanie nadmiernej uwagi... kulinariom, choć, jak można się domyślać, w ten nieudolny sposób autorka próbuje rozładować domniemane napięcie, jakie w czytelniku powinien wywołać wątek kryminalny. Niepotrzebny trud. Czytelnik, głównie za sprawą rozwlekłości, dość szybko uodpornia się na odkrycia śledczych. Szczegółowy opis zawartości skrytek, modus operandi sprawcy wraz z rozwojem wydarzeń, zaczynają nużyć. Świadoma tego autorka stara przykuć uwagę czytelnika dodatkową atrakcją, a mianowicie tajemnicą z przeszłości policjantki. Niestety, ale jej wyjaśnienie także pozostawia wiele do życzenia i w zderzeniu z głębszą analizą jest trudne do obronienia.

Przez całą niemal książkę ma się wrażenie, że autorka jedynie zgrabnie ślizga się po poruszanych wątkach, żadnemu z nich nie poświęcając głębszej refleksji, to zaś prowadzi do konkluzji, że nie posiada, jak na razie, umiejętności rozkładania nacisków: jedne partie są tak rozwleczone, że tracą niejednokrotnie swój pierwotny urok, inne zaś tak skrócone, że aż proszą się o rozbudowanie. Widać, że autorka bała się iść na całość i wolała podążać wydeptanym, dobrze znanym traktem, urozmaicając go jedynie tu i ówdzie po swojemu (dzięki temu owa odtwórczość nie jest aż tak przytłaczająca).

Chyba po cichu zaczęłam tęsknić za klasycznymi kryminałami, które nie kłują w oczy absurdem, alogicznością fabularną, niekonsekwencją autorską, brakiem przygotowania merytorycznego, tendencyjnością, tanimi chwytami etc., etc. Jednym słowem: gwarantującym czytelnikowi pełen relaks. I jako tego typu książka, "Polowanie" się doskonale sprawdza.

"TFTC/TFTB"

Mój wpis w dzienniku znalezień (tzw. logbooku) wyglądałby następująco: "moje początkowe obawy - na szczęście! - się nie potwierdziły. Książka, mimo objęcia ją patronatem przez portal LC - a to ci niespodzianka! - nie okazała się trudnym do przełknięcia gniotem. To całkiem przyzwoity kryminał, może nie najlepszy, jaki czytałam, ale na pewno nie najgorszy, i w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to