Kryminału tu niewiele, za to dobra analiza psychologiczna zabójcy.

Kryminału tu niewiele, za to dobra analiza psychologiczna zabójcy.

Ciekawa, pełna plastycznych opisów i wnikliwej analizy psychologicznej lektura. Akcja płynie wolno, autorka "zmusza" czytelnika do zajrzenia w głąb umysłu mordercy, a sam wątek kryminalny jest jakby w tle.

Ciekawa, pełna plastycznych opisów i wnikliwej analizy psychologicznej lektura. Akcja płynie wolno, autorka "zmusza" czytelnika do zajrzenia w głąb umysłu mordercy, a sam wątek kryminalny jest jakby w tle.

Podczas wyzwania czytelniczego postanowiłam odkrywać nowych twórców i tak wybrałam Karin F. Przez pierwszą część lektury myślałam o F.Dostojewskim i o tym, że to już było tylko w lepszej wersji. Końcówka z kolei była za krótka, żeby podnieść moją ocenę. Może dam jeszcze autorce szansę, ale na razie czeka mnie dużo lepszych znajomych autorów ;)

Podczas wyzwania czytelniczego postanowiłam odkrywać nowych twórców i tak wybrałam Karin F. Przez pierwszą część lektury myślałam o F.Dostojewskim i o tym, że to już było tylko w lepszej wersji. Końcówka z kolei była za krótka, żeby podnieść moją ocenę. Może dam jeszcze autorce szansę, ale na razie czeka mnie dużo lepszych znajomych autorów ;)

Książka o sile i mocy nałogu, jego zgubnych skutkach; jak jedna zła decyzja prowadzi do kolejnej i jesteśmy w piekle naszych złych wyborów. O próbie poprawy, o wielkiej miłości do córki.
A sama konstrukcja - minimalna ilość dialogów, ciągły monolog i wgląd w głowę bohatera w jego uczucia, emocje - bywa to bardzo nużące i trudne do przebrnięcia.
Za mało komisarza Sejera. Ogromna przepaść między tą a poprzednimi częściami cyklu.

Książka o sile i mocy nałogu, jego zgubnych skutkach; jak jedna zła decyzja prowadzi do kolejnej i jesteśmy w piekle naszych złych wyborów. O próbie poprawy, o wielkiej miłości do córki.
A sama konstrukcja - minimalna ilość dialogów, ciągły monolog i wgląd w głowę bohatera w jego uczucia, emocje - bywa to bardzo nużące i trudne do przebrnięcia.
Za mało komisarza Sejera....

To jest jeden z tych kryminałów Fossum, gdzie na samym początku poznajemy mordercę. Cała narracja skupia się wokół jego osoby. O ofierze dowiadujemy się bardzo niewiele. Komisarz Sejer pojawia się dopiero po przeczytanych 60% książki, zaś jego partner Skarre w ogóle.

Całość jest dość nudna i absolutnie niczym nie zaskakuje, tak jak to było w pierwszym tomie "Oko Ewy", gdzie pomimo narracji koncentrującej się na morderczyni, na końcu czekała na czytelnika pewna niespodzianka. Tutaj niespodzianki nie ma. W zasadzie jest to studium życia zniszczonego przez uzależnienie od hazardu i rozpaczliwe próby zdobycia pieniędzy potrzebnych do odzyskania przychylności córki, które w końcu popychają bohatera do morderstwa.

Momentami przypominała mi się czytana dawno temu "Zbrodnia i kara". Bohater podobnie jak Raskolnikow racjonalizuje i umniejsza swój postępek. Jednak w przeciwieństwie do Raskolnikowa do końca nie przyjmuje do siebie ciężaru popełnionego morderstwa.

Moim zdaniem jest to najsłabsza książka Fossum.

To jest jeden z tych kryminałów Fossum, gdzie na samym początku poznajemy mordercę. Cała narracja skupia się wokół jego osoby. O ofierze dowiadujemy się bardzo niewiele. Komisarz Sejer pojawia się dopiero po przeczytanych 60% książki, zaś jego partner Skarre w ogóle.

Całość jest dość nudna i absolutnie niczym nie zaskakuje, tak jak to było w pierwszym tomie "Oko Ewy",...

Do tej pory nie wiem, jak ocenić tę książkę. W najnowszej powieści Fossum dostajemy coś do czego zupełnie nie byliśmy przygotowani. Zamiast spotkać Sejera i razem z nim prowadzić śledztwo - mordercę poznajemy już na początku książki i pytanie o to, kto zabił, musimy zamienić na to, kiedy go złapią. Czego innego się spodziewałam, więc przez pierwszą część było mi bardzo trudno przejść. Wszystko toczy się w zupełnie innym tempie niż zawsze - zabrakło mi, znanego u Fossum, napięcia, z którym "pochłaniałam" każdą jej książkę. Ten tytuł polecam tym, dla których cenna jest rozbudowana psychologia postaci - wnikania w umysł mordercy mamy aż zanadto. Z drugiej strony jest to ciekawe doświadczenie i coś z niego zostaje w myślach po zamknięciu ostatniej strony.
Ja po prostu spodziewałam się czegoś innego.

Do tej pory nie wiem, jak ocenić tę książkę. W najnowszej powieści Fossum dostajemy coś do czego zupełnie nie byliśmy przygotowani. Zamiast spotkać Sejera i razem z nim prowadzić śledztwo - mordercę poznajemy już na początku książki i pytanie o to, kto zabił, musimy zamienić na to, kiedy go złapią. Czego innego się spodziewałam, więc przez pierwszą część było mi bardzo...

Nie jest to typowy trzymający w napięciu kryminał, co nie znaczy, że lektura nie wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Królowa gatunku w formie, jak zawsze. Polecam!

Nie jest to typowy trzymający w napięciu kryminał, co nie znaczy, że lektura nie wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Królowa gatunku w formie, jak zawsze. Polecam!

Czy zabójstwo może rozwiązać problemy bezrobotnego, porzuconego przez córkę i posiadającego długi hazardowe Charlesa? Okazuje się, że tak a skradzione pieniądze pomagają ułożyć życie na nowo. Do czasu, aż okazuje się, że śledztwo prowadzi nieomylny Konrad Sajer. Od tej chwili sumienie gryzie jakby bardziej, Charlesowi wydaje się, że śledzą go tajemnicze samochody a wkrótce pojawia się na niewinną rozmowę sam policjant...
Książka jest trochę "odwrócona" gdyż obserwujemy śledztwo oczami mordercy a nie zespołu śledczego. Trochę jak w "Zbrodni i karze" więcej jest rozważań mordercy z samym sobą niż solidnego policyjnego śledztwa. Nawet finałowe przesłuchanie obserwujemy z perspektywy zbrodniarza a nie policjanta, co dodaje trochę niecodziennego smaczku...
Nie jest to może najlepsza książka Karin Fossum, ale dzięki swej inności, wnosi świeży powiew i bardzo dobrze się czyta.

Czy zabójstwo może rozwiązać problemy bezrobotnego, porzuconego przez córkę i posiadającego długi hazardowe Charlesa? Okazuje się, że tak a skradzione pieniądze pomagają ułożyć życie na nowo. Do czasu, aż okazuje się, że śledztwo prowadzi nieomylny Konrad Sajer. Od tej chwili sumienie gryzie jakby bardziej, Charlesowi wydaje się, że śledzą go tajemnicze samochody a wkrótce...

Karin Fossum zagłębiła się w psychikę osoby popełniającej zbrodnię dogłębnie i starannie. Do mnie to nie trafiło, przerażająco nudna, niczego nie wnosząca lektura. Jedyną zbrodnią w "Zabójstwie..." jest odrażający brak korekty.

Karin Fossum zagłębiła się w psychikę osoby popełniającej zbrodnię dogłębnie i starannie. Do mnie to nie trafiło, przerażająco nudna, niczego nie wnosząca lektura. Jedyną zbrodnią w "Zabójstwie..." jest odrażający brak korekty.

Po mistrzyni norweskiego kryminału, która sześcioma poprzednimi książkami wbijała czytelnika w fotel, spodziewałam się więcej...

Po mistrzyni norweskiego kryminału, która sześcioma poprzednimi książkami wbijała czytelnika w fotel, spodziewałam się więcej...