Reguła myśli

Pierwsza część była niezła, a w drugiej hitem było tylko to, że bohater tak naprawdę nie istniał a był tworem. Dalej trochę się ciągnie jak flaki z olejem. Jest jakaś ciekawość o to kim będzie Kaine i jak się to wszystko skończy dla nastolatków, jednak nie porywa.

Pierwsza część była niezła, a w drugiej hitem było tylko to, że bohater tak naprawdę nie istniał a był tworem. Dalej trochę się ciągnie jak flaki z olejem. Jest jakaś ciekawość o to kim będzie Kaine i jak się to wszystko skończy dla nastolatków, jednak nie porywa.

Pokaż mimo to

Sprawy się komplikują, a przyjaźnie się zacieśniają, choć może to coś więcej niż przyjaźń?
Kolejny tom, godny poprzednika, pełen akcji, humoru oraz emocji.
Serdecznie polecam :D

Sprawy się komplikują, a przyjaźnie się zacieśniają, choć może to coś więcej niż przyjaźń?
Kolejny tom, godny poprzednika, pełen akcji, humoru oraz emocji.
Serdecznie polecam :D

Pokaż mimo to

Udana kontynuacja. Mimo, że wiele się dzieje to fabuła posuwa się do przodu bardzo powoli, prawie 400 stron crescendo, które nie kończy punktem kulminacyjnym, tylko zaostrza apetyt na kolejną część.

Udana kontynuacja. Mimo, że wiele się dzieje to fabuła posuwa się do przodu bardzo powoli, prawie 400 stron crescendo, które nie kończy punktem kulminacyjnym, tylko zaostrza apetyt na kolejną część.

Pokaż mimo to

Nie wiem dlaczego zabrałam się do tej kontynuacji skoro "w sieci umysłów" strasznie mnie znudziło. Tak samo w tej części. Większość książki jest bardzo płytka i nudna, bohaterowie nijacy a dialogi naprawdę bardzo dziwne. Jednak jest w niej to coś bo końcówka zachęca do sięgnięcia po kolejna część.
To zdecydowanie pozycja dla młodszych czytelników.

Nie wiem dlaczego zabrałam się do tej kontynuacji skoro "w sieci umysłów" strasznie mnie znudziło. Tak samo w tej części. Większość książki jest bardzo płytka i nudna, bohaterowie nijacy a dialogi naprawdę bardzo dziwne. Jednak jest w niej to coś bo końcówka zachęca do sięgnięcia po kolejna część.
To zdecydowanie pozycja dla młodszych czytelników.

Pokaż mimo to

Fajna książka , bardzo dobrze się ją czyta . Choć moim zdaniem trochę gorsza od pierwszej części to też czytanie jej sprawia przyjemność.

Fajna książka , bardzo dobrze się ją czyta . Choć moim zdaniem trochę gorsza od pierwszej części to też czytanie jej sprawia przyjemność.

Pokaż mimo to

Michael jest gracz .. eee.. tworem.
Główny bohater zostaje zostawiony sam sobie w ciele innego człowieka, jak poradzi sobie z taką sytuacją? Nie jeden by pewnie zwariował. Czas wyjść z domu, znaleźć pieniądze na pociąg by dojechać do przyjaciół i przekonać ich o tym kim się jest. Pierwsza w kolejce jest Sara, której rodzice jak widzą Michaela w progu to sprawdzają i przepytują pod każdym względem. Mają za wroga. Lecz ich córka okazuje się bardziej wspaniałomyślna. Potem ruszają do Brysona. Lecz nadal wcale nie jest bezpiecznie i pozytywnie jak w pierwszym tomie. Kain który sprowadza do prawdziwego świata swoich popleczników uszykował trójce bohaterów marny los. Są powszechnie uznawani na przestępców i muszą się kryć. Klimat tego strachu i bojaźni jest w książce dobrze oddany. Jedynym ich ratunkiem jest siedziba SVN. Jak to się wszystko skończy ?

Michael jest gracz .. eee.. tworem.
Główny bohater zostaje zostawiony sam sobie w ciele innego człowieka, jak poradzi sobie z taką sytuacją? Nie jeden by pewnie zwariował. Czas wyjść z domu, znaleźć pieniądze na pociąg by dojechać do przyjaciół i przekonać ich o tym kim się jest. Pierwsza w kolejce jest Sara, której rodzice jak widzą Michaela w progu to sprawdzają i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo podobna do pierwszej części, jednak z zaciekawieniem odkrywałem dalsze losy głównych bohaterów. Powtarzalna jakość, dobrze się czyta , ale bez fajerwerków.

Bardzo podobna do pierwszej części, jednak z zaciekawieniem odkrywałem dalsze losy głównych bohaterów. Powtarzalna jakość, dobrze się czyta , ale bez fajerwerków.

Pokaż mimo to

Niestety znowu się rozczarowałam. Ostatnie rozdziały "W Sieci Umysłów" zachęciły mnie do poznania dalszych losów Michaela/Jacksona i dlatego liczyła, że druga część będzie lepsza. Okazała się jednak zbudowana identycznie, jak jej poprzedniczka. Nudne trzy czwarte książki, a końcówka zaskakująca i zapraszając do dalszego czytania. Mam nadzieję, że przynajmniej finał choć trochę dorówna "Więźniowi Labiryntu".

Niestety znowu się rozczarowałam. Ostatnie rozdziały "W Sieci Umysłów" zachęciły mnie do poznania dalszych losów Michaela/Jacksona i dlatego liczyła, że druga część będzie lepsza. Okazała się jednak zbudowana identycznie, jak jej poprzedniczka. Nudne trzy czwarte książki, a końcówka zaskakująca i zapraszając do dalszego czytania. Mam nadzieję, że przynajmniej finał choć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po obejrzeniu ,,Incepcji”: filmu m.in. z Leonardo Di Caprio, tak nierealistycznego i ułudnego, że wszystko co tam przedstawiono, można by porównać do sytuacji, w której ma się Sen o Śnie, w którym miało się sen, że się miało sen – stwierdzasz, że większych zawirowań w kreowaniu ułudy lub ,,nie-ułudy” już nie doświadczysz. Czy aby na pewno? Głowa boli, a zwoje mózgowe i szare komórki wydają się być przepalone. Taki natłok informacji i stawianie widza pod znakiem zapytania, czy to co widzi jest w końcu realne czy nie, sprawia że – co wydaje się ironiczne – sami możemy być dla siebie w tej chwili nierealni. Co daje nam prawo by osądzać co jest rzeczywiste, a co nie? Jak się w tym wszystkim odnaleźć?


Te same metafizyczne pytania zadawał sobie Michael - główny bohater powieści ,,Reguła Myśli” Jamesa Dashnera. Ten młodzieniec z II tomu ,,Doktryny Śmiertelności” stara się zrozumieć co , jak i dlaczego go otacza. W jakim świecie żyje? Czy w ogóle należy nazywać światem coś, co jest skomplikowanym kodem źródłowym umieszczonym w potężnym systemie operacyjnym zasilanym procesorem kwantowym, następnie umieszczonym w gigantycznym ,,świadomym” morzu sztucznych płaszczyzn : ,,VirtNecie” i wyświetlane w taki a nie inny sposób, że daje nam w końcu wrażenie odczuwania czterowymiarowej przestrzeni?
Kolejne przygody Michaela i jego walka z Kainem w przestrzeni realnej, sztucznej i sub-światach przyprawia nas o zawrót głowy, jeszcze większy niż ten podczas seansu wyżej wspomnianej ,,Incepcji”. Po pierwsze dalej nie wiemy gdzie toczy się akcja powieści. Nie mamy pojęcia czy jest to Nowy Jork, Paryż czy jakieś inne miasto na drugim końcu świata. O tym, gdzie rozgrywana jest większość wydarzeń ostatecznie dowiadujemy się przy ¾ całości dzieła Dashnera. Tym szczęściarzem jest Atlanta i jej okolice. Mały problem to raczej skąpo powiedziane, gdyż autor dalej wprowadza nas w stan umysłowego ,,przepalenia” ze względu na niemożność zlokalizowania centrum VirtNetu – w jakiej rzeczywistości się on znajduje, czy wszystko jest ,,Głębią Życia” i czy raczej dużo szerszym ,,świadomym” Istnieniem, w którym znajdują się tylko i wyłącznie sztuczne rzeczywistości, tak niebezpiecznie realne, że nie da się rozróżnić tego czy te ,,namacalne” – na Jawie, czy te nazwane ,,Snem” są sztucznymi światami. Dlatego już od samego początku ,,Reguły Myśli”, Dashner atakuje czytelnika kolejną dawką różnych płaszczyzn, światów, podprzestrzeni i wrzuca w to wszystko skromnego Michaela. Chłopak ten, nie może się otrząsnąć po tym jak poinformowano go, że jest Sztuczną Inteligencją – skomplikowanym zbitkiem cyfr, znaków i liter, kodem źródłowym opakowanym w obcą ale dla niego realną ludzką formę, z mózgiem, elementami ciała, których tak naprawdę nigdy nie miał. Jest ,,tworem”, którego świadomość dostosowano do siatki sygnałów elektrycznych, krążących pomiędzy synapsami komórek nerwowych i wpakowanych do Innego Ciała, które kiedyś – od samego poczęcia – było domem dla niematerialnej formy organizmu jakiegoś człowieka – dla umysłu, świadomości czy duszy. Michael ,,zmaterializował” się w namacalnym budulcu Jacksona Portera: nastolatka, będącego jak on, mającego ,,rzeczywistą” , kochającą rodzinę. Czuł się podle i dziwnie. Bo z resztą, jak można żyć z świadomością, że jest się w czyimś ciele. Jak mamy zachować się w stosunku do rodziny takiej osoby? I tu Michael trafia na filozoficzno – etyczny problem. Spotyka Gabby, dziewczynę Jaxa, która kompletnie nie ma pojęcia, że w strukturze jej chłopaka zamieszkał inny ,sztuczny, czysto energetyczny i świadomy byt, który ma prawo się nazywać Michael. Gdy nastolatka się o tym dowiaduje, ,,temu czemuś”, po prostu nie wierzy. Nie wie co ma przed sobą – i nie może zrozumieć zaistniałej sytuacji. Ciągle trwa w przekonaniu, że rozmawia z Jacksonem, który tylko na chwilę postradał zmysły. Jednak w trakcie rozwoju akcji powieści Gabby daje się przekonać, że jej chłopak to Michael – ,,twór” który przez Kaine’a został wysłany do mózgu, do fizycznego ciała opróżnionego z ludzkiej, prawdziwej świadomości. W ten sposób zdajemy sobie sprawę, że główny bohater jest stworzonym od podstaw Inteligentnym ,,Zbiorem” kodu źródłowego, którego stworzył Kaine i wysłał do ciała Jacksona, gdyż ten ma dziewczynę, której ojciec sprawuje pieczę nad zabezpieczeniami ,,VirtNetu”. Nie zdziwiłbym się jednak, gdyby się okazało, że nie tylko Michael jest sztucznym Istnieniem, które czerpie ze świadomości ,,VirtNetu”. Możliwości są tylko dwie. Albo wszystko, nawet to co tu wydaje się realistyczne jest jedną wielką symulacją, albo wszystko jest najzwyczajniej prawdziwe, łącznie z postaciami, które zapadły w jakiś sen i to co ma miejsce jest tylko ułudą, która zniknie jak się z niej obudzą. Koszmar w koszmarze, którego nie chciałbym przeżyć, dlatego książka ta jest cudowna w takich zamierzeniach i całej otoczce kreowanej nierealności


Długo nie czekałem, by przeczytać II-gi tom Cyklu autorstwa Jamesa Dashnera. Pochłonął mnie tak samo jak pierwszy, a mógłbym nawet rzec, że bardziej, gdyż prawie zdematerializowałem się do rozmiaru czcionki, którą pisana jest powieść i scaliłem się w ten sposób z jej fantastyczną treścią. ,,Reguła Myśli” na 90% wyjaśniła nam jak Kaine rozumie ,,Doktrynę Śmiertelności” i jak ogromne ma dla niego znaczenie. Pragnął za jej pomocą, co raz bardziej zatrzeć granicę między światem materialnym – światem ludzkim – a światem wirtualnym, tak by obie rzeczywistości nakładały się na siebie. Ludzie mieli współistnieć z tworami, a twory z ludźmi. Mieliśmy poznać nieśmiertelność, zaznać tysiąca możliwych światów: tych, które istnieją i tych które dopiero powstaną. Kain nazywa ludzi ,,nieporadnymi”. Nie umiemy korzystać ze swoich materialnych powłok, dlatego m.in., chce zastąpić nasze umysły sztucznymi niematerialnymi bytami, wpakowanymi do ciał ludzi. Iście apokaliptyczne założenie i próba określenia się jako Boga. To informatyczne jestestwo, za wszelką cenę próbowało stłamsić, i zgnieść jak robaka każdego człowieka na Ziemi, raczej jego powłokę. Musi ją wykorzystać do swoich celów by w końcu kiedyś, świadomość naszego gatunku przenieść do czeluści VirtNetu, zmienić nasze wspomnienia i dać poczucie życia w normalnej rzeczywistości.


,,Doktryna Śmiertelności” zaczyna działać. Pojawiają się kolejne ,,Twory” w rzeczywistym świecie. Plan Kaina nabiera kolorytu. Po dziewczynie, która spotkała Michaela na ,,Dworcu Autobusowym” i nazwała go ,,pierwszym” dzieckiem Kaine’a, widać było ekscytację, wspaniałość i uwielbienie do Planów tego wirtualnego złoczyńcy.


No właśnie, kim jest w końcu Kaine? Podczas konferencji w realnym świecie, w ,,realnej” siedzibie VirtNetu, agentka Weber , po swoim wystąpieniu przekazała głos Sarze. Ta członkini nieustraszonej ,,trójki”, która zrobiła w sprawie Kaine’a więcej niż ktokolwiek z tej organizacji, zaczęła tłumaczyć jak i gdzie znaleźli tego informatycznego zabójcę, kiedy powstał i kto go zaprogramował. O Kain’ie wie się tyle co i nic. Przynajmniej takie odczucie miała ekipa Michaela. Najmniej informacji zebrano o wieku Kaine’a. Sara doszła do wniosku, że jest tak stary jak sam Internet. Zaprojektowano go jako odrębny byt, program komputerowy, który za pomocą ,,Eteru Sieci” miał się rozrastać, ewoluować i zyskać samoświadomość. Nie wiadomo czy cel, który realizuje teraz ten złoczyńca był założeniem jego twórcy. Czy jego autor jeszcze żyje? Czy aby na pewno, to wszystko jest prawdą?

Co w tej książce jest realne, a co nie? Może dowiemy się tego w III tomie, kto wie, a może nigdy nie zostanie to do końca wyjaśnione, bo na wszystko - od pierwszego aż do ostatniego dzieła z cyklu sztucznych rzeczywistości Michaela - czytelnik sam musi sobie odpowiedzieć. Przemawia za tym fakt, iż po ostatniej misji ,,Młodych Detektywów” sądzono, że raz na zawsze pozbyto się Kaine’a. Michael widział jak po wybuchu Lancy – broni ze skomplikowanego ,,Kodu Źródłowego” struktura tego bytu rozsypuje się na pojedyncze, iskrzące pasma ciągu cyfr i liter. To się wydarzyło, ale w realnym świecie. Tak naprawdę, nic nie zrobiono Kaine’owi, a ci ,,Gracze” nie wiadomo czy trafili do ,,Głębi” czy nie. Gdzie tak naprawdę się wynurzyli. Dlaczego ,,VirtNet” ukrywał, że stworzył Kaine’a? Jaką tożsamość ukrywa agentka Weber? O tym przekonamy się w kolejnej książce o ,,Doktrynie Śmiertelności”,, w ,,Grze o Życie”.

Po obejrzeniu ,,Incepcji”: filmu m.in. z Leonardo Di Caprio, tak nierealistycznego i ułudnego, że wszystko co tam przedstawiono, można by porównać do sytuacji, w której ma się Sen o Śnie, w którym miało się sen, że się miało sen – stwierdzasz, że większych zawirowań w kreowaniu ułudy lub ,,nie-ułudy” już nie doświadczysz. Czy aby na pewno? Głowa boli, a zwoje mózgowe i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem generalnie, dlaczego zabrałam się za kontynuację tej opowieści, kiedy pierwsza część nie poruszyła mną na tyle, żeby chcieć wiedzieć więcej, chyba ze względu na sentyment do autora, którego Więźnia Labiryntu bardzo lubię. Ale czasami wydaje mi się, że obie te historie napisał zupełnie ktoś inny, albo ta jest skierowana do jeszcze młodszego odbiorcy, bo tam jest dobrze, a tutaj ledwo średnio.

Michael, kiedy dowiaduje się, że jest tworem i budzi w ciele innego chłopca, pragnie za wszelką cenę odnaleźć swoich przyjaciół na Jawie oraz doprowadzić do zniszczenia wszechmocnego Kaine’a, którego celem jest zapełnienie Ziemi tworami.

Nic mocno specjalnego się nie działo. Nastolatki uciekają, Kain ściga. Takie to trochę jałowe i bez polotu, napisane zbyt prosto. Wciąż nie mogłam nic specjalnego poczuć do bohaterów. Postać agentki Weber mnie strasznie drażniła, wydawało mi się, że na siłę autor stara się manipulować czytelnikiem, może jestem zła, a może dobra, a może jednak zła – okaże się na końcu trylogii.

No przyznam szczerze, że średnio mi się podobało i średnio się bawiłam. Ale przesłanie płynące z książki jest fajne. Całkiem możliwe, że kiedyś stworzą taką wirtualną rzeczywistość, że człowiek nie będzie już rozróżniał, co jest realne, a co nie.

Nie wiem generalnie, dlaczego zabrałam się za kontynuację tej opowieści, kiedy pierwsza część nie poruszyła mną na tyle, żeby chcieć wiedzieć więcej, chyba ze względu na sentyment do autora, którego Więźnia Labiryntu bardzo lubię. Ale czasami wydaje mi się, że obie te historie napisał zupełnie ktoś inny, albo ta jest skierowana do jeszcze młodszego odbiorcy, bo tam jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to