Tytuł bardzo adekwatny do treści. Praca A. Heinza jest obszernym omówieniem dziejów ludzkiej refleksji nad językiem począwszy od czasów starożytnych aż po połowę XX wieku. Filologa klasycznego oczywiście najbardziej interesują pierwsze dwa rozdziały tej pracy, ale z samozachwytu nad dorobkiem kulturalnym antyku grecko-rzymskiego wybija go trochę niezwykle wysoki poziom językoznawstwa indyjskiego w stuleciu V p.n.e. Im bliżej współczesności, tym bardziej ta synteza zaczyna przypominać spis bibliograficzny: same nazwiska i tytuły. Do połowy książki, czyli do miejsca, gdzie zaczęły się dzieje językoznawstwa XX-wiecznego, czytało mi się dobrze, potem już gorzej. Ale też żaden ze mnie językoznawca, więc pewnie się nie znam.

Tytuł bardzo adekwatny do treści. Praca A. Heinza jest obszernym omówieniem dziejów ludzkiej refleksji nad językiem począwszy od czasów starożytnych aż po połowę XX wieku. Filologa klasycznego oczywiście najbardziej interesują pierwsze dwa rozdziały tej pracy, ale z samozachwytu nad dorobkiem kulturalnym antyku grecko-rzymskiego wybija go trochę niezwykle wysoki poziom...