O dziwo przeczytałem. Jest ok. Plus unikatowe autorskie fotografie czarno-białe. Reżyserem nie jest łatwo zostać jeszcze trudniej nim być a najtrudniej przekazać coś wartościowego.

O dziwo przeczytałem. Jest ok. Plus unikatowe autorskie fotografie czarno-białe. Reżyserem nie jest łatwo zostać jeszcze trudniej nim być a najtrudniej przekazać coś wartościowego.

Jeden wiersz by wystarczył!

Jeden wiersz by wystarczył!

Dlaczego zgwałcił pan tę dublerkę Żydówki?
Jestem reżyserem filmowym.
Co to ma do rzeczy?
Objawiła mi się jako wcielenie kina polskiego.
Stąd gwałt?
Lubię sobie bzyknąć po zdjęciach. Myślałem, że ona też chce się odprężyć.


Tak rozpoczyna się Historia kina polskiego: przesłuchanie reżysera filmowego; pytania, odpowiedzi i opowieść aresztanta. Całość ma około dwóch stron. Prosta fabułka, w połowie urwana, trochę sprośności i wulgaryzmów, i koniec, który może stanowić zapowiedź dalszego ciągu. Ogółem jest nieźle, bo czyta się to dobrze i chce się czytać więcej. Przechodzimy do kolejnego rozdziału i coś jakby wygląda znajomo. Gdzieś już to było, a tak, w poprzednim rozdziale. Kilka szczegółów się różni, ale po za tym to samo. No to następny rozdział i… no bez jaj, już to znam; następny – to samo; następny – itp. itd. etc… W pewnym momencie zaczęłam tylko wyszukiwać tylko tych śladów nowości, tych fragmentów, które mogły mnie jeszcze zaskoczyć.

Historia kina polskiego Darka Foksa jest jednym, wielkim powtórzeniem. Czytamy ciągle tę samą opowieść zrepetowaną dziesięciokrotnie z drobnymi tylko różnicami, które nie mają wpływu na rozwój akcji. Autor dokonał ogromnego skrótu, uprościł historię całej kinematografii, nie tylko polskiej. Moim zdaniem, Foks pokazał w tej książce, że kolejne filmy różnią się nie istotnymi szczegółami, ale wszystko wygląda w rzeczywistości tak samo. To, co ważne, kręgosłup opowieści, jest tylko kopią tego, co już było, co dobrze znamy. Zmieniają się aktorzy, mody, scenariusze, filozofie kręcenia, ale nie zmienia się istota rzeczy. To tylko kilka(naście) zużytych motywów, wykorzystywanych ciągle na nowo. Dlatego tak bardzo ciekawi nas to, co nowe.
Po lekturze książki nasuwa się pytanie, które ciągle do mnie wraca, powtarza się i powtarza, i powtarza: czy ten tekst był potrzebny, właśnie w takiej formie?

Całość - http://monweg.blog.onet.pl/2016/01/26/historia-kina-polskiego-darek-foks/

Dlaczego zgwałcił pan tę dublerkę Żydówki?
Jestem reżyserem filmowym.
Co to ma do rzeczy?
Objawiła mi się jako wcielenie kina polskiego.
Stąd gwałt?
Lubię sobie bzyknąć po zdjęciach. Myślałem, że ona też chce się odprężyć.


Tak rozpoczyna się Historia kina polskiego: przesłuchanie reżysera filmowego; pytania, odpowiedzi i opowieść aresztanta. Całość ma około dwóch stron....

Spodziewacie się historii kina? Spójnej opowieści, linearnej, z dużą ilością dat i tytułów? A może wypowiedzi ludzi kina? Interpretacji bądź analizy środków wyrazu filmowego?

Powodzenia.

Wszystko to za wyjątkiem dat w najnowszej książce Foksa można znaleźć, lecz zdecydowanie nie w formie, jakiej byście oczekiwali. W zasadzie jest to powieść. Nietypowa, bo wszystkie jedenaście rozdziałów ma identyczny przebieg, 90% znaków jest taka sama w każdym z nich. Zmienią się pewne elementy opowiadanki, to na nich wypada się skupić. A co daje opowiedzenie tego samego jedenaście razy? Wkurzenie? Przywyknięcie? Nauczenie się na pamięć? Znieczulicę? A może przyswojenie sobie zabójczej dawki historii kina polskiego? Względem tego, co się pod rozdziałami kryje, nie wykluczałbym niczego. Radzę być gotowym na wszystko. Bo i tak nie będziecie.

Jak to już u Foksa bywało, do tekstu dołączone są obrazki. Ponownie jedyne i niepowtarzalne, w zasadzie kadry z niezrealizowanego filmu. I one nie są bez znaczenia, być może wokół nich kręci się cała książka. Metoda doboru kadru do rozdziału nie jest bez znaczenia. Znaczenia, słowo klucz.

Dodatkowa uwaga - wszystko zależy od montażu. To nie spoiler, tej książki nie można spoilerować, jej trzeba doświadczyć.

Jako fan Foksa, byłem wkurzony.
Lubię ten stan.

Spodziewacie się historii kina? Spójnej opowieści, linearnej, z dużą ilością dat i tytułów? A może wypowiedzi ludzi kina? Interpretacji bądź analizy środków wyrazu filmowego?

Powodzenia.

Wszystko to za wyjątkiem dat w najnowszej książce Foksa można znaleźć, lecz zdecydowanie nie w formie, jakiej byście oczekiwali. W zasadzie jest to powieść. Nietypowa, bo wszystkie...