Dystopijny klimat i estetyka komiksu od razu skojarzyła mi się z filmem Equilibrium (z Christianem Balem) i książką Rok 1984. Do tego mafijne intrygi i rodzinna drama jak z Ojca Chrzestnego. Drugi tom pokazuje więcej świata i więcej postaci, jest równie dobry co pierwszy.

Dystopijny klimat i estetyka komiksu od razu skojarzyła mi się z filmem Equilibrium (z Christianem Balem) i książką Rok 1984. Do tego mafijne intrygi i rodzinna drama jak z Ojca Chrzestnego. Drugi tom pokazuje więcej świata i więcej postaci, jest równie dobry co pierwszy.

W kolejnych rozdziałach graficznej powieści, której autorem jest Greg Rucka, odnajdujemy trzy główne wątki. Pierwszy otwiera przed nami sceny z młodości Forever, czyli tytułowego Lazarusa rodziny Carlyle. Drugi kontynuuje rozpoczętą w poprzednim tomie historię bohaterki, dbającej o bezpieczeństwo familii. Z kolei trzeci koncentruje się na ceremonii „Lift”, czyli swego rodzaju awansu społecznego.

Czytając kolejne strony komiksu, bliżej poznajemy postać głowy rodziny Carlyle, Malcolma. Widzimy, jaki jest jego stosunek wobec Forever w trakcie jej treningu. Nawet gdy bohaterka była jeszcze dzieckiem, traktował ją bardzo surowo i przedmiotowo. Ta z kolei zachowuje się jak normalne dziecko, które nie widząc dłuższy czas ojca, pragnie bliskości. Daje nam to dobry wgląd na to, jak stała się bezwzględną maszyną zagłady.

Podobnie jak w pierwszych rozdziałach tak i tym razem w Lazarus #2 nie brakuje brutalności. Twórcy starają się nam dobitnie uświadomić, że wygrywa najsilniejszy i najokrutniejszy. Bardziej przerażająca jest jednak hierarchizacja społeczeństwa. Osoby należące do nizin społecznych nie mogą liczyć na wiele. Nadzieją jest przedstawiona w tym tomie ceremonia awansu. Kolejne jej aspekty, zasady kwalifikacji i rządzące nią surowe zasady przyprawiły mnie o ciarki. To dlatego, że liczy się przydatność dla rodziny.

Jeśli chodzi o warstwę wizualną komiksu, to w pamięć zapadają doskonale rozplanowane sceny walki. Poza tym dominuje pewna stylistyka mroku, czy szarości. Świat przedstawiony w Lazarus #2 nie jest wesoły i kolorowy. Nie ma w nim optymizmu, o czym świetnie świadczy wątek ataku terrorystycznego przedstawiony w tym tomie.

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-komiksu-lazarus-tom-2/

W kolejnych rozdziałach graficznej powieści, której autorem jest Greg Rucka, odnajdujemy trzy główne wątki. Pierwszy otwiera przed nami sceny z młodości Forever, czyli tytułowego Lazarusa rodziny Carlyle. Drugi kontynuuje rozpoczętą w poprzednim tomie historię bohaterki, dbającej o bezpieczeństwo familii. Z kolei trzeci koncentruje się na ceremonii „Lift”, czyli swego...

Fabuła dość mocno przypominająca "The Walking Dead", motyw podróży ku lepszym warunkom do centr miast w powieściach post-apo bardzo przewidywalny. Sam motyw segregacji i to w jaki sposób autorzy budują świat przedstawiony cały czas robi wrażenie, a wprowadzenie nowych bohaterów i rozwój perypetii rodziny Carlyle'ów bardzo na plus.

Fabuła dość mocno przypominająca "The Walking Dead", motyw podróży ku lepszym warunkom do centr miast w powieściach post-apo bardzo przewidywalny. Sam motyw segregacji i to w jaki sposób autorzy budują świat przedstawiony cały czas robi wrażenie, a wprowadzenie nowych bohaterów i rozwój perypetii rodziny Carlyle'ów bardzo na plus.

Moi Drodzy
➡️Chyba nie dziwicie się, że po tak mega entuzjastycznej recenzji pierwszego tomu Lazarusa dostajecie ode mnie w niewielkim odstępie czasu recenzję tomu drugiego. Nie przeciągam, bo przy tym komiksie nie można przeciągać... struny 😉
➡️Wydanie kropka w kropkę jak części pierwszej, główna bohaterka na okładce, miękka oprawa, podobna objętość. Och, szkoda, że to nie jest wydane zbiorcze w twardej oprawie!
➡️Dostajemy na początek głęboką retrospekcję, która idealnie pokazuje nam, jakie stosunki łączą Forever z ojcem i jak wyglądają ich wzajemne relacje. To bardzo dobry początek, chociaż biorąc pod uwagę część 1-szą niczego innego nie można było się spodziewać. Przez cały czas dostajemy retrospekcje z czasów, kiedy Forever była dzieckiem.
➡️Oczywiście Forever wypełnia swoje standardowe obowiązki dla rodziny. A poza tym nurtuje ją tajemniczy SMS, który otrzymała w części pierwszej. Tym razem nie ma tylu intryg w Rodzinie (szkoda).
➡️Ponownie świetne sceny walk (ale w 1-szym tomie było tego więcej, więcej akcji). Mamy też wątek poboczny w postacji rodziny, która straciła majątek na rzecz Rodziny, podróżującej do miasta, aby tam znaleźć pracę i jakoś żyć. Aby zyskać upragniony, tytułowy Awans. Pojawił się też wątek terrorystów, co wcale mnie nie dziwi, gdyż przy takim upodleniu mas ludzkich musi dochodzić do aktów terroru, który często bierze się z desperacji.
➡️Całość trzyma wysoki poziom, ale jest nieco mniej dynamicznie, zapewne przez retrospekcje. Dialogi bez zarzutu, klimat i atmosfera postapo - bardzo dobre. Finałowa scena z terrorystą ekstra. To nadal jeden z lepszych komiksów jakie ostatnio czytałem, moja ocena tego tomu 8,5/10 i czekajcie na recenzje kolejnych. Sztos!

Moi Drodzy
➡️Chyba nie dziwicie się, że po tak mega entuzjastycznej recenzji pierwszego tomu Lazarusa dostajecie ode mnie w niewielkim odstępie czasu recenzję tomu drugiego. Nie przeciągam, bo przy tym komiksie nie można przeciągać... struny 😉
➡️Wydanie kropka w kropkę jak części pierwszej, główna bohaterka na okładce, miękka oprawa, podobna objętość. Och, szkoda, że to nie...

Mam poważny problem z tą serią. Niby łatwo przyswaja się kolejne jej odsłony, a i jakiejś tam rozrywki dostarcza, tyle że... zupełnie nie potrafi mnie Lazarus zaangażować emocjonalnie. Nie obchodzi mnie, co się stanie z Forever, ani z jej ojcem, ani jej rodzeństwem; nie obchodzi mnie rodzina Berretów, nie obchodzi mnie ruch oporu, nie obchodzą mnie losy Odpadków. Z tym komiksem jest jak z typowym letnim blockbusterem - człowiek obejrzy, ale nawet w trakcie seansu nie potrafi spamiętać imion postaci, bo bohaterowie takich produkcji są zwykle jedynie motorami napędowymi fabuły, a nie ludźmi z krwi i kości, którym można by kibicować i z którymi można by się utożsamiać. Tak samo w Lazarusie - pretekstowi, wycięci z szablonu bohaterowie niby pchają akcję do przodu, ale cóż z tego, skoro czytelnik nie wierzy w ani jedno słowo scenarzysty, nie wierzy w wykreowany przez niego świat i rządzące nim zależności? Kończąc - mimo wszystko polecam, ale to lektura na raz, i to pod warunkiem, że czytelnik nie spodziewa się czegoś wybitnego. Niemniej, po tom trzeci na pewno sięgnę, choćby z ciekawości, czy coś się w końcu scenarzysta rozrusza. / na plus relacje Forever z jej nauczycielką. Jedyny element komiksu, jaki pewnie pozostanie mi na dłużej w pamięci. / ocena na podstawie dwóch pierwszych tomów.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Mam poważny problem z tą serią. Niby łatwo przyswaja się kolejne jej odsłony, a i jakiejś tam rozrywki dostarcza, tyle że... zupełnie nie potrafi mnie Lazarus zaangażować emocjonalnie. Nie obchodzi mnie, co się stanie z Forever, ani z jej ojcem, ani jej rodzeństwem; nie obchodzi mnie rodzina Berretów, nie obchodzi mnie ruch oporu, nie obchodzą mnie losy Odpadków. Z tym...

Tym razem dowiadujemy się nieco więcej o głównej bohaterce, ponieważ mamy retrospekcje z jej dzieciństwa. Jest to duży plus w moich oczach, dzięki temu możemy dowiedzieć jak stała się, tym kim się stała. Oprócz tego pojawiają się pewne tajemnice co do prawdziwego pochodzenia protagonistki, a także zaczątki rewolucji wśród niższej warstwy społecznej – moim zdaniem te elementy wypadły dosyć przewidywalnie. O wiele lepsze były intrygi „rodzeństwa” protagonistki – ciekawy jestem co wymyślą. Rysunkowo podobny chaos jak ostatnio. Ogólnie jednak lepiej niż w poprzednim tomie.

Tym razem dowiadujemy się nieco więcej o głównej bohaterce, ponieważ mamy retrospekcje z jej dzieciństwa. Jest to duży plus w moich oczach, dzięki temu możemy dowiedzieć jak stała się, tym kim się stała. Oprócz tego pojawiają się pewne tajemnice co do prawdziwego pochodzenia protagonistki, a także zaczątki rewolucji wśród niższej warstwy społecznej – moim zdaniem te...

W komiksie tym przewijają się dwa wątki wzajemnie się uzupełniając. Jeden skupia się na przedstawieniu czytelnikowi trudnego procesu szkolenia małej dziewczynki na obrońcę rodziny. Co w praktyce przeklada się na robienie z niej profesjonalnego zabójcy. Jest to przejmująca lektura, podczas której śledzimy główną bohaterkę na morderczych i bolesnych treningach. Jednak najbardziej bolesne jest patrzenie, jak Forever tęskni za swoją rodziną, która jej nie odwiedza prawie wcale. Przez co czuje się odtrącona i nie kochana. Drugi wątek skupia się na przedstawieniu różnic klasowych panujących na świecie, w którym dzieje się akcja komiksu. Głównie mamy tutaj do czynienia z niesprawiedliwością społeczną i wyzyskiem słabszych, z którą niektórzy starają się walczyć w dość radykalny sposób. Finał niestety jest tak samo gorzki i smutny jak cały komiks. Nie jest to lektura ani lekka, ani przyjemna, ale z pewnością dająca do myślenia, z którą warto się zapoznać.

W komiksie tym przewijają się dwa wątki wzajemnie się uzupełniając. Jeden skupia się na przedstawieniu czytelnikowi trudnego procesu szkolenia małej dziewczynki na obrońcę rodziny. Co w praktyce przeklada się na robienie z niej profesjonalnego zabójcy. Jest to przejmująca lektura, podczas której śledzimy główną bohaterkę na morderczych i bolesnych treningach. Jednak...

Moim zdaniem jest to komiks, który należy / trzeba przeczytać. Druga część jest tak samo dobra jak pierwsza.

Moim zdaniem jest to komiks, który należy / trzeba przeczytać. Druga część jest tak samo dobra jak pierwsza.