Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niesamowite jest to, jak idealnie trafiają do mnie szalone pomysły Daniela Warrena Johnsona. Pierwsza była Wonder Woman osadzonej w post apokaliptycznym świecie. Następnie przeczytałem „ Z całej pety”, czyli połączenie wrestlingu, fantasy i dramatu rodzinnego. Aktualnie jestem po lekturze „Murder Falcon”. Opowieści o tym jak każdy z nas czasem przechodzi ciężkie chwile w życiu. Spotyka nas to z różnych powodów i raczej nie mamy na to wpływu. Jednak zawsze musimy sobie z nimi poradzić. Każdy z nas robi to na swój sposób i głównie o tym jest ta historia. Całość natomiast została osadzona w świecie, w którym nasze koszmary i lęki zmaterializowały się i atakują nas w formie potworów. Natomiast jedyne co może je pokonać to muzyka metalowa.

Mógłbym się trochę przyczepić do fabuły, która została skonstruowana na zasadzie sztampowej sesji rpg. Gdzie świeżo co zebrana drużyna po przejściach musi odnaleźć magiczne artefakty i pokonać ostatniego bossa. Całość momentami wygląda jakby autor odhaczał po kolei checkpointy. Tylko po co skoro podczas całej lektury miałem wielki uśmiech na twarzy. Naprawdę polubiłem głównych bohaterów i dopingowałem ich poczynaniom. Przy okazji wzruszyłem się trzy razy. Cała ta historia jest zbieżna z moim życiem w kilku miejscach i pewnie dlatego bardziej do mnie dotarła. Mało tego, jedną stronę muszę pokazać mojemu przyjacielowi. Idealnie wyraża to co jest między nami.

Warto zwrócić również uwagę na rysunki, chociaż w tym przypadku nie jestem obiektywny. W końcu prace @danielwarrenart lubię od dawna. Zawsze jednak jestem pod wrażeniem jak wiele jest w nich ruchu i świetnych kolorów. Wielkie brawa dla @spicercolor za idealny dobór barw. Czuję tutaj klimat wyrwanej kartki ze szkicownika i odrobiny punkwoskiej zadziorności. Dla mnie coś wspaniałego. Sam komiks jest również głęboko zanurzony w popkulturze, a ich odnajdywanie to sama przyjemność. Jak chociażby skrzydła głównego bohatera w stylu Gundam lub warianty okładek nawiązujące do znanych płyt heavy metalu.

Oczywiście można się tutaj przyczepić do kliku rzeczy, ale szczerze nie wiem po co. Komiks ten to świetna, nie głupia rozrywka, która momentami daje też do myślenia. Z fantastycznym światem opartym na genialnym pomyśle, aby połączyć metal i radzenie sobie z problemami. Świetnie działa bo metal to wspaniała muzyka na całe życie. Z czystym serduchem polecam.

Niesamowite jest to, jak idealnie trafiają do mnie szalone pomysły Daniela Warrena Johnsona. Pierwsza była Wonder Woman osadzonej w post apokaliptycznym świecie. Następnie przeczytałem „ Z całej pety”, czyli połączenie wrestlingu, fantasy i dramatu rodzinnego. Aktualnie jestem po lekturze „Murder Falcon”. Opowieści o tym jak każdy z nas czasem przechodzi ciężkie chwile w...

Czytając opis „Legendy o szkarłatnych obłokach” możemy dowiedzieć się, że jest to opowieść dwóch postaci. Raido, ronina bez pamięci i Meiki, młodej lalkarki bunraku. Przypadkiem spotkali się w mieście, które rozmawia z niebem. Tych dwoje przypadkowych sobie ludzi łączy tajemnicza i silna moc. Razem zrobią wszystko, aby poznać swoją przeszłość i zwyciężyć zło.

Całość została utrzymana w klimacie feudalnej Japonii z elementami fantasy. Znajdziemy tutaj walczących z sobą samurajów pełnych honoru. Dodano do tego odrobinę magii, fantastycznych zwierząt oraz istot. Niby mógłbym to wszystko ująć w ramy baśni. Pasowałby ogólnie klimat i wydźwięk tej historii. Nawet na siłę znalazł bym jakiś morał. Tylko co z tego skoro to wszystko jest tak bardzo miałkie i bez wyrazu. Przez co całość jest tak bardzo przewidywalna do bólu. Naprawdę nie uważam, że wszystko musi być odkrywcze i nowatorskie. Jednak tutaj mam wrażenie jakby cała fabuła była po za prosta. Z ciekawości spojrzałem na pewną stronę z ocenami i tam ludzie głównie piszą o pięknej stronie graficznej tego komiksu. Natomiast fabuła jest tylko wspominana, że jest i tyle. Niestety z tym też jest mi trudno się zgodzić. Ilustracje są bardzo przeciętne. Czasem pojawi się naprawdę piękny kadr, głównie ośnieżonego miasta. Jednak większość postaci posiada tutaj te same twarze. Często jest również problem z perspektywą, co idealnie widać w scenach walki i odcinanych kończyn. Wtedy też przedstawienie ruchu i odpadających kończyn wygląda naprawdę źle.

W mojej ocenie jest to naprawdę średni komiks. Nad którym nawet trochę usypiałem czytając jego drugą połowę. Jestem zadowolony z jego przeczytania. Zainteresował mnie jego opis i wspaniale, bo miałem możliwość wyrobienia sobie o nim opinii podczas lektury. Jednak najbardziej cieszy mnie fakt, że mogłem go wypożyczyć z biblioteki. Dobrze zaoszczędzone pieniądze.

Czytając opis „Legendy o szkarłatnych obłokach” możemy dowiedzieć się, że jest to opowieść dwóch postaci. Raido, ronina bez pamięci i Meiki, młodej lalkarki bunraku. Przypadkiem spotkali się w mieście, które rozmawia z niebem. Tych dwoje przypadkowych sobie ludzi łączy tajemnicza i silna moc. Razem zrobią wszystko, aby poznać swoją przeszłość i zwyciężyć zło.

Całość...

Bardzo lubię takie małe perełki. Zabierając się za lekturę, spodziewałem się przyjemnie spędzonego czasu, a otrzymałem jeden z lepszych komiksów tego roku. Tak szczerze, podoba mi się tutaj wszystko.

Zaczynając od za długiego tytułu, który nie zmieści się na żaden hasztag, a tym bardziej nikomu nie będzie się chciało go powtarzać. Po umieszczenie trzech komiksów Jasona w jednym albumie. Dodatkowo w niedużym, bardzo poręcznym wydaniu. Idealnie pasujący dla zawartych w nim historii. Jeśli już jesteśmy przy fabule, to każda z nich zaskakuje w inny sposób. "Coś Ci pokażę" to rozważanie o jakość i ilości interesujących historii, jakie mamy do opowiedzenia. O sobie, na imprezie, obcym ludziom i czy w jakikolwiek sposób to nas definiuje. "Ostatni Muszkieter" to najdłuższa fabuła, która z pozoru łączy ze sobą całkowicie sprzeczne klimaty. Jednak robi to w niezwykle zabawny i wciągający sposób. W "Wilkołaku z Montpellier" natomiast najbardziej urzekło mnie, jak główny wątek jest umiejscowiona na którymś z dalszych planów. Jak swobodnie biegnie sobie w tle całej fabuły. Piękne jest jak zaczynając każdą z tych opowieści, kompletnie nieświadomy byłem czego się mogę po nich spodziewać. Natomiast autor świetnie poradził sobie w każdej z nich.

Lektura tego komiksu przyniosła mi bardzo dużo radości i przyjemności. Choć czasem zahacza o dość poważne tematy i bardzo dobrze. Jason w pełny uroku sposób potrafi opowiadać chyba o wszystkim. Brawo dla @wydawnictwokurc za wydanie tego komiksu w tej formie. Mniejszy format i umieszczenie w nim trzech słusznych rozmiarów komiksów. Oszczędna, czasem pozbawiona tła kreska i tak wiele momentami na kilku poziomach treści. Wszystko w tym wydaniu ma sens i jestem ciekaw, na ile było to przemyślane działanie, a nie tylko cięcie kosztów druku. Marzyłoby mi się, aby w podobnej formie ukazały się pozostałe komiksy tego autora. Więc proszę, zróbcie mi przysługę i zaopatrzcie się również w ten komiks. Obiecuję, będziecie zadowoleni.

Bardzo lubię takie małe perełki. Zabierając się za lekturę, spodziewałem się przyjemnie spędzonego czasu, a otrzymałem jeden z lepszych komiksów tego roku. Tak szczerze, podoba mi się tutaj wszystko.

Zaczynając od za długiego tytułu, który nie zmieści się na żaden hasztag, a tym bardziej nikomu nie będzie się chciało go powtarzać. Po umieszczenie trzech komiksów Jasona w...