Na pewno zaskakująca i niespodziewana puenta. Temat tez nieczęsto spotykany-o kobiecie, która prawie całe dorosłe życie spędziła w zakładzie psychiatrycznym. Cała akcja zmierza ku temu, by wyjaśnić rzeczywisty tego powód. Natomiast minusem jest niewątpliwie sposób prowadzenia narracji. Zdania urywane, zdania zaczynające się od wielokropka, co chwila trzeba przestawiać się na innego narratora. To niewątpliwie niepotrzebna komplikacja.

Na pewno zaskakująca i niespodziewana puenta. Temat tez nieczęsto spotykany-o kobiecie, która prawie całe dorosłe życie spędziła w zakładzie psychiatrycznym. Cała akcja zmierza ku temu, by wyjaśnić rzeczywisty tego powód. Natomiast minusem jest niewątpliwie sposób prowadzenia narracji. Zdania urywane, zdania zaczynające się od wielokropka, co chwila trzeba przestawiać się...

Bardzo lubię prozę Maggie O'Farrell. Niesamowity język oraz te restrospekcje, świetnie się to czyta. Dodatkowo bardzo ciekawe wątki obyczajowe, sprawiające ze bohaterowie są naprawdę żywi i autentyczni. "Zniknięcia.." to bardzo ciekawa historia poruszająca wątek umieszczania młodych kobiet w szpitalach psychiatrycznych, gdy były nie wygodne dla rodziny. Historia opisywana jest poprzez retrospekcje, wiec wiele dowiadujemy odkrywając kawałki historii i łącząc fakty. Bardzo polecam tę i inne książki Maggie.

Bardzo lubię prozę Maggie O'Farrell. Niesamowity język oraz te restrospekcje, świetnie się to czyta. Dodatkowo bardzo ciekawe wątki obyczajowe, sprawiające ze bohaterowie są naprawdę żywi i autentyczni. "Zniknięcia.." to bardzo ciekawa historia poruszająca wątek umieszczania młodych kobiet w szpitalach psychiatrycznych, gdy były nie wygodne dla rodziny. Historia opisywana...

Początek był trudny, ale z każdą stroną było już coraz lepiej. Sama nie wiem, jak to się stało, że ten weekend spędziłam z naprawdę ciężkimi przypadkami natury psychologicznej. No ale nie narzekam, co doświadczyłam, to moje.
Wracając do tematu, tytuł książki mówiący o zniknięciach, możemy interpretować niemalże dosłownie, gdyż główna bohaterka, której dotyczy cała historia posiadła pewną umiejętność takiego zachowania się(znikania),które pomaga jej jakoś poradzić sobie z sytuacjami, które ją dotykają. Mamy tu do czynienia z toksycznymi relacjami rodzinnymi, przede wszystkim matką, która kompletnie nie odnajduje się w swojej roli, nie potrafi poprowadzić córek przez życie, nie ma z nimi praktycznie żadnych relacji. Po śmierci jednego z dzieci nikt nie próbuje "przerobić" tego tematu. Zarówno ojciec, jak i matka żyją w jakimś świecie iluzji, myślą o znalezieniu odpowiedniej partii dla córek, albo nie chcą pozwolić rozwijać się jednej z nich, zamiast usiąść i szczerze porozmawiać o problemach. Stosunki między siostrami też pozostawiają dużo do życzenia. W całej tej historii nie ma nikogo wygranego, raczej wszyscy są przegrani. A szkoda. Tak trudno ludziom ze sobą rozmawiać, wyjaśniać nieporozumienia, czy po prostu wyrażać własne uczucia, co doprowadza do tragedii. W końcu najbardziej pokrzywdzoną zostaje osoba, która trafia na ponad 60 lat do zakładu psychiatrycznego, a która nie musiała tam w ogóle się znaleźć. Ale w tym wszystkim pojawia się światełko w tunelu w postaci młodziutkiej dziewczyny, która zaczyna pod wpływem niespodziewanych dla niej wydarzeń przewartościowywać swoje życie i próbuje uratować swoją bliską-daleką krewną. Pogmatwana ta historia, ale pokazuje, jak czasem trudno jest się nam przełamać wobec innych, co najczęściej doprowadza do tego, ze ranimy ludzi, na których najbardziej nam zależy.
Serdeczne polecam.

Początek był trudny, ale z każdą stroną było już coraz lepiej. Sama nie wiem, jak to się stało, że ten weekend spędziłam z naprawdę ciężkimi przypadkami natury psychologicznej. No ale nie narzekam, co doświadczyłam, to moje.
Wracając do tematu, tytuł książki mówiący o zniknięciach, możemy interpretować niemalże dosłownie, gdyż główna bohaterka, której dotyczy cała historia...

Nuda!
W wyniku dziwnych i niedorzecznych motywów Esme w wieku 16 lat trafia do szpitala psychiatrycznego, gdzie przebywa kilkadziesiąt lat. Po opuszczeniu ośrodka nie wykazuje zaburzeń, które byłyby uzasadnione po tak długim pobycie w takim miejscu. Nie dziwią jej nawet zmiany, które zaszły w społeczeństwie podczas separacji. Znikoma wiedza Autorki o stanie psychicznym osób pokroju Esme wypływa na każdym kroku. Dziwny sposób narracji, który zaproponowała mi O'Farrell zupełnie do mnie nie przemówił; poza głównym wątkiem z teraźniejszości prowadzone są retrospekcje z perspektywy Esme lub Kitty; urywane zdania, a nawet fragmenty wspomnień, z których nierzadko trudno było wywnioskować kto jest nadawcą.
Nie polecam.

Nuda!
W wyniku dziwnych i niedorzecznych motywów Esme w wieku 16 lat trafia do szpitala psychiatrycznego, gdzie przebywa kilkadziesiąt lat. Po opuszczeniu ośrodka nie wykazuje zaburzeń, które byłyby uzasadnione po tak długim pobycie w takim miejscu. Nie dziwią jej nawet zmiany, które zaszły w społeczeństwie podczas separacji. Znikoma wiedza Autorki o stanie psychicznym osób...

Mało czytam książek obyczajowych i w sumie chyba teraz wiem dlaczego. W tej książce obecne wydarzenia łączą się z tymi sprzed sześćdziesięciu lat, ale dla mnie sposób przedstawienia jest miałki, banalny i pozostawia wiele niejasności. Zakończenie też nie powala, bo akcja urywa się wtedy, kiedy można by ją jeszcze ciągnąć przez co najmniej kilka stron...

Mało czytam książek obyczajowych i w sumie chyba teraz wiem dlaczego. W tej książce obecne wydarzenia łączą się z tymi sprzed sześćdziesięciu lat, ale dla mnie sposób przedstawienia jest miałki, banalny i pozostawia wiele niejasności. Zakończenie też nie powala, bo akcja urywa się wtedy, kiedy można by ją jeszcze ciągnąć przez co najmniej kilka stron...

Jestem fanką Maggie O’ Farrell. Uwielbiam sposób jej pisania. To co charakterystyczne dla tej autorki to niedomówienia, urywane myśli, specyficzna narracja i chaos. Dzięki temu jej powieści
wyróżniają się. Czytelnik ma szansę głębiej wniknąć w psychikę bohaterów. Fabuła natomiast całkowicie zniewala wyobraźnię czytającego.
„Zniknięcia Esme Lennox" to kolejna powieść psychologiczno-obyczajowa Maggie O’Farrell. Ta historia to gotowy scenariusz na wciągający, ciekawy film. Smutna, poruszająca, brutalna. Z gatunku tych, które przerastają wyobraźnię czytelnika. Nie byłam w stanie odłożyć tej książki choć na chwilę. Zawładnęła mną całkowicie. Zdominowała moje myśli na długo po skończeniu czytania.
Wciąż myślę o Esme, Kitty i Iris. Każdej współczuję i każdej jednakowo mi żal. W tej historii wszystkie trzy odniosły obrażenia. GORĄCO POLECAM!

Jestem fanką Maggie O’ Farrell. Uwielbiam sposób jej pisania. To co charakterystyczne dla tej autorki to niedomówienia, urywane myśli, specyficzna narracja i chaos. Dzięki temu jej powieści
wyróżniają się. Czytelnik ma szansę głębiej wniknąć w psychikę bohaterów. Fabuła natomiast całkowicie zniewala wyobraźnię czytającego.
„Zniknięcia Esme Lennox" to kolejna powieść...

Nie za długa, wciągająca, gdybym miała cały jeden dzień dla siebie - przeczytałabym jednym tchem :))

Nie za długa, wciągająca, gdybym miała cały jeden dzień dla siebie - przeczytałabym jednym tchem :))

dla mnie super, nie zawiodłam się na autorce, myślę że trzeba to przeczytać i zobaczyć jak można złamać życie człowiekowi w imię zasad wyższych sfer tudzież ciemnoty

dla mnie super, nie zawiodłam się na autorce, myślę że trzeba to przeczytać i zobaczyć jak można złamać życie człowiekowi w imię zasad wyższych sfer tudzież ciemnoty

Skondensowana, świetnie napisana powieść, pełna emocji i z naprawdę ciekawymi postaciami kobiet. Można żałować, że pewne wątki nie zostały rozwinięte, ale ta właśnie krótka forma relacji nadaje tej powieści moc. Polecam.

Skondensowana, świetnie napisana powieść, pełna emocji i z naprawdę ciekawymi postaciami kobiet. Można żałować, że pewne wątki nie zostały rozwinięte, ale ta właśnie krótka forma relacji nadaje tej powieści moc. Polecam.

Swietna, wstrzasajaca i do glebi poruszajaca ksiazka.

Swietna, wstrzasajaca i do glebi poruszajaca ksiazka.