Everest. Na pewną śmierć

To nie jest zła książka, ale moim zdaniem nie jest też dobra. Główny bohater nie jest pisarzem i to da się mocno odczuć. Poza tym, jeśli ktoś spodziewa się, że książka będzie głównie kolejnym komentarzem w sprawie tragedii na Evereście, to bardzo się rozczaruje. Poznajemy Becka, jego rodzinę, jego życie, jego emocje, jego punkt widzenia na wiele spraw. Może gdybym czytała to jako niezależną książkę, to oceniłabym wyżej. Niestety, autor nie jest dla mnie postacią, po której biografię bym sięgnęła bez kontekstu górskiego. Mam wrażenie, że nie dostałam tego, czego oczekiwałam, za to dostałam dużo wiadomości, które nie były mi potrzebne.

To nie jest zła książka, ale moim zdaniem nie jest też dobra. Główny bohater nie jest pisarzem i to da się mocno odczuć. Poza tym, jeśli ktoś spodziewa się, że książka będzie głównie kolejnym komentarzem w sprawie tragedii na Evereście, to bardzo się rozczaruje. Poznajemy Becka, jego rodzinę, jego życie, jego emocje, jego punkt widzenia na wiele spraw. Może gdybym czytała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie podobała mi się niestety.

Nie podobała mi się niestety.

Pokaż mimo to

Główny bohater bardzo się otworzył w tej książce. Nie jest to tylko suchy opis wyprawy na najwyższą górę świata, lecz także próba analizy tego co było jej powodem i jak życie potoczyło się dalej. Dużym plusem są wypowiedzi żony wspinacza, pokazujące prawdę z innej niż autorsko-egocentryczej strony.

Główny bohater bardzo się otworzył w tej książce. Nie jest to tylko suchy opis wyprawy na najwyższą górę świata, lecz także próba analizy tego co było jej powodem i jak życie potoczyło się dalej. Dużym plusem są wypowiedzi żony wspinacza, pokazujące prawdę z innej niż autorsko-egocentryczej strony.

Pokaż mimo to

Chociaż temat himalaizmu jest szalenie fascynujący, to ta książka mnie rozczarowała. Mało o górach, dużo zbędnych wątków, a nawet całych rozdziałów. Szczerze mówiąc, niezbyt interesowały mnie wszystkie związki rodzinne Becka Weathersa oraz całe jego życie. No, w ogóle mnie nie interesowały..

Chciałam przeczytać książkę o tym tragicznym dniu na Górze Gór. Dostałam prawie 300 stron życiorysu nie poukładanego życiowo człowieka, który niepoważnie traktuje swoje relacje.

Sama postać Becka Weathersa pozostawia niesmak, wydaje się on być nieodpowiedzialnym człowiekiem z przerośniętym ego. W jego opowieści nie czuć tej mistycznej niepowtarzalnej energii płynącej właśnie z gór, nie ma tego klimatu. Jego zdobywanie Korony Ziemi i sama sytuacja z Everestem to niemalże mechaniczna czynność, po prostu "odhaczanie" kolejnych szczytów. Odniosłam bardzo nieprzyjemne wrażenie, jakby w tym było zero pasji, zresztą ku mojemu zdziwieniu wielokrotnie dawał do zrozumienia, że robił to dla lansowania swojej osoby, zaspokajania wybujałego ego.

No cóż, może miałam zbyt wygórowane wymagania po najwidoczniej podkoloryzowanej historii z filmu "Everest" z 2015 r... Smutno :(

Chociaż temat himalaizmu jest szalenie fascynujący, to ta książka mnie rozczarowała. Mało o górach, dużo zbędnych wątków, a nawet całych rozdziałów. Szczerze mówiąc, niezbyt interesowały mnie wszystkie związki rodzinne Becka Weathersa oraz całe jego życie. No, w ogóle mnie nie interesowały..

Chciałam przeczytać książkę o tym tragicznym dniu na Górze Gór. Dostałam prawie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawa historia ale książka przegadana.
Auto opisuje sytuację na szczycie ale ponad połowa ksiązki to historia rodzinna. Na pewno warto byłoby o tym wspomnieć ale jest tego zdecydowanie za dużo. Co mnie obchodzi to, że brat autora jeżdził na nartach wodnych w Emiratach Arabskich?
Wydaje mi się, że auto chciał się po prostu wygadać. Beck miał sporo problemów psychicznych. Może ta książka to była dla niego jakaś forma terapii.
Można przeczytać ale nic szczególnego.

Ciekawa historia ale książka przegadana.
Auto opisuje sytuację na szczycie ale ponad połowa ksiązki to historia rodzinna. Na pewno warto byłoby o tym wspomnieć ale jest tego zdecydowanie za dużo. Co mnie obchodzi to, że brat autora jeżdził na nartach wodnych w Emiratach Arabskich?
Wydaje mi się, że auto chciał się po prostu wygadać. Beck miał sporo problemów psychicznych....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze 50 stron opisuje tragiczną wyprawę na najwyższy szczyt Ziemii. Historia z 1996 roku trzyma w napięciu, powoduje że czytelnik musi się dowiedzieć co będzie dalej, nie mogąc oderwać się od książki. Za pierwsze 50 stron daje ocenę 10/10. Kolejne 250 stron, które jest nudną historią życia Becka opisanego przez pryzmat depresji oceniam 2/10. Wyciągając średnią zostawiam niestety tylko 6 gwiazdek, chociaż książka zapowiadała się na fascynująca

Pierwsze 50 stron opisuje tragiczną wyprawę na najwyższy szczyt Ziemii. Historia z 1996 roku trzyma w napięciu, powoduje że czytelnik musi się dowiedzieć co będzie dalej, nie mogąc oderwać się od książki. Za pierwsze 50 stron daje ocenę 10/10. Kolejne 250 stron, które jest nudną historią życia Becka opisanego przez pryzmat depresji oceniam 2/10. Wyciągając średnią zostawiam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznam się szczerze, że najpierw obejrzałam film Kormakura "Everest". I zanęcona tragiczną historią zaczęłam szukać książki na ten temat, bo w internecie może i jest wszystko, ale na temat wyprawy 1996 wszędzie powtarza się to samo. No to sięgnęłam po - wynurzenia Becka Weathersa o sobie samym. Ta książka powinna mieć tytuł "Co siedzi w głowie Becka Weathersa z wstępem dotyczącym Everestu". Nie doczytałam do końca, bo nie przepadam za literaturą trenerską, która mi mówi jak mam żyć. Może i składna, może i lekarz coś tam sobie przeżywał, ale nie tego szukałam w książce pod tytułem "Everest. Na pewną śmierć".

Przyznam się szczerze, że najpierw obejrzałam film Kormakura "Everest". I zanęcona tragiczną historią zaczęłam szukać książki na ten temat, bo w internecie może i jest wszystko, ale na temat wyprawy 1996 wszędzie powtarza się to samo. No to sięgnęłam po - wynurzenia Becka Weathersa o sobie samym. Ta książka powinna mieć tytuł "Co siedzi w głowie Becka Weathersa z wstępem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zwykle nie oglądam ekranizacji, zanim nie przeczytam odpowiedniej książki. Tym razem jednak nie można mówić o ekranizacji w ścisłym tego słowa znaczeniu. Skusiłam się więc na film "Everest" i nie żałuję. Mimo iż był trochę "przegadany", ujęcia w czasie akcji górskiej zrobiły na mnie niesamowite wrażenie. Teraz zamierzam zapoznać się z relacjami z pierwszej ręki, z relacjami ocalonych z katastrofy. Na pierwszy ogień idzie Beck Weathers, za kilka dni możecie spodziewać się mojej opinii o książce Jona Krakauera. Już teraz mogę powiedzieć Wam, że bardzo się cieszę, iż nie czytałam ich w odwrotnej kolejności. Wędruje do mnie jeszcze jedna pozycja dotyczącą maja '96, "Wspinaczka" autorstwa Anatolija Burkiejewa. Na nią jednak będziecie musieli poczekać trochę dłużej, gdyż mały płodozmian jest w tej chwili wskazany.
Beck Weathers ma pełne prawo mówić, iż przeżył własną śmierć. W trakcie zdobywania szczytu Mount Everestu w maju 1996 roku uczestników kilku ekspedycji- tak sportowych, jak i komercyjnych- zaskoczyła gwałtowna burza śnieżna. Tylko nieliczni mieli na tyle szczęścia, by w zerowej widoczności i na koszmarnym mrozie odnaleźć drogę do obozu. Nasz bohater nie należał do tych szczęśliwców. A jednak przeżył, choć jego ocalenie zdaje się przeczyć wszelkiemu rozsądkowi! Ciężkie odmrożenia, których nabawił się na skutek tragicznych wydarzeń spowodowały utratę dłoni i nosa. Cóż to są jednak za straty, gdy w grę wchodzi powrót z zaświatów? Sięgając po książkę Weathersa oczekiwałam emocjonalnego opisu codzienności w bazie, relacji z pozostałymi uczestnikami wyprawy, a wreszcie punktu kulminacyjnego, czyli cudownego ocalenia. To, że nasz dzisiejszy bohater przetrwał jest tak bardzo nieprawdopodobne, iż miałam nadzieję choć częściowo dowiedzieć się, co czuje człowiek w tak beznadziejnym położeniu.
Książka Becka składa się z 4 części. Już w pierwszej następuje oczekiwany przeze mnie na końcu punkt komunikacyjny. Autor wyciągnął ciężki kaliber już na samym początku relacji, co trochę mnie zdziwiło. Historię rozpoczynamy w dniu pechowego ataku na szczyt. Bardzo wciągające akapity opisują drogę Weathersa do katastrofalnego położenia, a także niesamowitą akcję ratunkową. Beck oddaje słuszny hołd swojej żonie, która pozostając w kraju zrobiła więcej niż można sobie wyobrazić, by zorganizować ewakuację. Także pilot śmigłowca nie został zapomniany, choć twórcy filmu bardzo zbagatelizowali jego heroiczną postawę... Niestety na części pierwszej kończy się temat wydarzeń ze zboczy Everestu... W kolejnych dwóch poznajemy dokładnie życiorys Becka, jego drogę zawodową, problemy małżeńskie; czytamy komentarze znajomych, innych wspinaczy, dzieci, żony. A przede wszystkim autor wyjawia nam, co tak naprawdę kryje się pod maską gadatliwego teksańczyka. Dzisiejsza książka okazuje się nie być stricte literaturą górską. Porusza temat bardzo ważny, lecz nie ten, którego szukałam. Jest to książka o zmaganiach z depresją. Beck zdaje się być szczery do bólu, jakby chciał rozliczyć się z przeszłością, z wyborami, które dyktowała jego choróba, a które oddalały go od rodziny. Ucieczką przed samym sobą była praca, a kiedy przypadkowo posmakował górskiej wędrówki odkrył, że może być ona lekiem na ciemność czającą się w zakamarkach duszy. Temat tragedii, a raczej jej skutków, powraca w ostatniej części książki. Poznajemy w niej trud rekonwalescencji i nauki życia bez gór. Według mnie jest to najciekawsza część. Weathers nie owija w bawełnę, jest szczery do bólu w opisach swojej nowej codzienności oraz niewesołej sytuacji, w jakiej się znalazł. Mimo całego cierpienia, jakie znosił, nie zatracił jednak autoironii i poczucia humoru, choć bywało ono nieco makabryczne...
Choć nie odnalazłam w dzisiejszej książce tego, czego szukałam, nie żałuję poświęconego jej czasu. Podziwiam Becka za odwagę, by napisać tak intymną i szczerą książkę. Mężczyznie jego pokroju musiało być niezmiernie trudno przyznać się publicznie do słabości ducha. Ujął mnie także swą postawą wobec współuczestników tragicznych wydarzeń. Weathers miał wszelkie podstawy, by oskarżać choćby Bukriejewa o swój stan. Przecież nie udzielono mu pomocy pozostawiając na pewną śmierć w zamieci... Także wcześniej, gdy czekał pod szczytem na przewodnika, praktycznie niewidomy, tracący resztki sił na mrozie, nie znalazł się nikt, kto zareagowałby w porę. Mimo to Beck daleki jest od rzucania oskarżeń i szukania winnych. Jego sądy są wyważone, pełne zrozumienia i poszanowania dla pozostałych członków wyprawy. Niesamowicie zaimponował mi swoją postawą. Szkoda, że tytuł i okładka tak bardzo sugerują tematykę tej książki, pomijając zupełnie kwestię dominującą. Depresja jest chorobą wciąż wstydliwą, choć nęka wielu z nas. Myślę, że wyznania Weathersa mogłyby dużo dać osobom chorym. Niestety najprawdopodobniej nie sięgną one po ten tytuł. Ci z kolei, którzy to zrobią szukając górskich wrażeń, nie odnajdą ich tu zbyt wiele. Z tego też powodu ciężko mi jednoznaczne ocenić tę pozycję...

Zwykle nie oglądam ekranizacji, zanim nie przeczytam odpowiedniej książki. Tym razem jednak nie można mówić o ekranizacji w ścisłym tego słowa znaczeniu. Skusiłam się więc na film "Everest" i nie żałuję. Mimo iż był trochę "przegadany", ujęcia w czasie akcji górskiej zrobiły na mnie niesamowite wrażenie. Teraz zamierzam zapoznać się z relacjami z pierwszej ręki, z relacjami...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ma mylący tytuł, sugeruje, że rzecz będzie o wyprawie na Everest widzianej oczami jednego z jej uczestników, który cudem ocalał dwukrotnie pozostawiony na pewną śmierć. Wiedziałam, że to nie jest wspomnienie o tej tragicznej wyprawie z 1996 r., i zresztą nie tego oczekiwałam. Wcześniej zaspokoiłam swoją ciekawość jak skonstruowana jest taka wyprawa książką „Everest. Góra gór”, a reportaż o pamiętnej wyprawie z z 1996 roku przeczytałam we „Wszystko za Everest” Krakauera. Dowiedziałam się dużo, ale nie znalazłam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Co myślą i czują ludzie poświęcający górom wszystko - rodzinę, miłość, zdrowie, fortunę, zdrowie i życie. Na czym polega fenomen himalaizmu i w ogóle tak ekstremalnych wypraw górskich? Czemu ludzie, wiedząc , że mogą stracić życie lub zdrowie podejmują takie wyzwania? I imię czego są w stanie tyle poświęcić, wycierpieć? Tego szukałam w lekturze.

Beck Weathers w książce dokonuje rozliczenia z życiem, przekazuje innym swoje przemyślenia i przemianę, która dokonała się w obliczu niechybnej śmierci. Zaczyna się ta przemiana, gdy w trakcie powrotu ze szczytu, którego notabene nie zdobył, leży zakopany w śniegu, czekając być może na pomoc, ale raczej na śmierć. Udało mu się uratować, choć do domu wraca okaleczony. Bez prawej ręki, palców obu stóp i lewej ręki oraz bez nosa. Tak swoją drogą nie wiedziałam, że nos rekonstruuje się hodując nowy na czole, w internecie można znaleźć szokujące zdjęcia. Wracając do książki. Opis wyprawy to zaledwie jakieś sto stron. Reszta to opowieść o życiu Becka. Jak to się stało, że zaczął się wspinać, jakie wiódł życie, dlaczego uciekał z domu i czemu w góry? Czy widział niezadowolenie rodziny i przyjaciół i czy się tym przejmował? Wreszcie jak przygotowywał się latami do wyprawy. I jak potoczyło się jego życie po wyprawie. Czy nadal góry to jego pasja? Czy żałuje, czy gdyby mógł cofnąć czas, tak samo pokierowałby swoim życiem? Do tego w książce zamieszczone są wspomnienia i przemyślenia żony, wiecznie samotnej, martwiącej się i ciągle czekającej. Oraz wspomnienia przyjaciół.

Odpowiedzi na pytania, których szukałam, znalazłam w książce mniej więcej. Bo dla mnie Beck prawdziwym himalaistą, czy wspinaczem kochającym góry ponad wszystko nie jest. To człowiek o słabym charakterze (choć fizycznie sprawny i zdeterminowany), który od problemów życiowych, rodzinnych i z samym sobą uciekał do wspinaczki, wysiłku fizycznego i stawiania sobie poprzeczki coraz wyżej. Wyżej niż Everest już się nie dało. On nie kochał gór, tylko podjął kolejne fizyczne wyzwanie dla swojego organizmu. Nie miał na koncie jeszcze żadnego ośmiotysięcznika - to może by tak od razu z grubej rury? Co chciał tym osiągnąć, udowodnić? Sobie czy innym? Ale Everest go pokonał. Dał mu nauczkę i pokazał mu inne miejsce i cele w życiu.

Doceniam, że Beck Weathers, autor książki pisze o sobie szczerze, ale to niestety nie jest postać, którą da się lubić. Za miłość tylko dla siebie, nie liczenie się z niczym i z nikim, za podejście do życia i rodziny, zachowanie i egoizm. Miał pasję, ale nie były nią góry, tylko potrzeba nowych wyzwań. A, że trafiło na Górę Gór… no cóż.

Dla mnie książka nie była nudna, choć dla kogoś, kto szukał w niej relacji z wyprawy tak się pewnie stało. A ja muszę sięgnąć po jeszcze jedną książkę z tej tematyki autorstwa prawdziwego pasjonata gór. Na celowniku mam wspomnienie o Arturze Hajzerze. Ten to na pewno góry ukochał.

Książka ma mylący tytuł, sugeruje, że rzecz będzie o wyprawie na Everest widzianej oczami jednego z jej uczestników, który cudem ocalał dwukrotnie pozostawiony na pewną śmierć. Wiedziałam, że to nie jest wspomnienie o tej tragicznej wyprawie z 1996 r., i zresztą nie tego oczekiwałam. Wcześniej zaspokoiłam swoją ciekawość jak skonstruowana jest taka wyprawa książką „Everest....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Beznadziejnie nudna. 85% książki opowiada o jakichś wewnętrznych przemyśleniach Whethersa i jego życiowych wyborach - a to co mnie najbardziej interesowało - czyli tragedia 1996 roku została spisana - bo ja wiem na 10-12 stronach. Jeśli ktoś chce poznać życiowe wybory lekarza -niech czyta. Jeśli ktoś chce się dowiedzieć czegoś więcej o tragicznej wyprawie Adventures - lepiej sięgnąć po inne lektury - np. Krakauera

Beznadziejnie nudna. 85% książki opowiada o jakichś wewnętrznych przemyśleniach Whethersa i jego życiowych wyborach - a to co mnie najbardziej interesowało - czyli tragedia 1996 roku została spisana - bo ja wiem na 10-12 stronach. Jeśli ktoś chce poznać życiowe wybory lekarza -niech czyta. Jeśli ktoś chce się dowiedzieć czegoś więcej o tragicznej wyprawie Adventures -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to