Everest. Na pewną śmierć

Książka ma mylący tytuł, sugeruje, że rzecz będzie o wyprawie na Everest widzianej oczami jednego z jej uczestników, który cudem ocalał dwukrotnie pozostawiony na pewną śmierć. Wiedziałam, że to nie jest wspomnienie o tej tragicznej wyprawie z 1996 r., i zresztą nie tego oczekiwałam. Wcześniej zaspokoiłam swoją ciekawość jak skonstruowana jest taka wyprawa książką „Everest. Góra gór”, a reportaż o pamiętnej wyprawie z z 1996 roku przeczytałam we „Wszystko za Everest” Krakauera. Dowiedziałam się dużo, ale nie znalazłam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Co myślą i czują ludzie poświęcający górom wszystko - rodzinę, miłość, zdrowie, fortunę, zdrowie i życie. Na czym polega fenomen himalaizmu i w ogóle tak ekstremalnych wypraw górskich? Czemu ludzie, wiedząc , że mogą stracić życie lub zdrowie podejmują takie wyzwania? I imię czego są w stanie tyle poświęcić, wycierpieć? Tego szukałam w lekturze.

Beck Weathers w książce dokonuje rozliczenia z życiem, przekazuje innym swoje przemyślenia i przemianę, która dokonała się w obliczu niechybnej śmierci. Zaczyna się ta przemiana, gdy w trakcie powrotu ze szczytu, którego notabene nie zdobył, leży zakopany w śniegu, czekając być może na pomoc, ale raczej na śmierć. Udało mu się uratować, choć do domu wraca okaleczony. Bez prawej ręki, palców obu stóp i lewej ręki oraz bez nosa. Tak swoją drogą nie wiedziałam, że nos rekonstruuje się hodując nowy na czole, w internecie można znaleźć szokujące zdjęcia. Wracając do książki. Opis wyprawy to zaledwie jakieś sto stron. Reszta to opowieść o życiu Becka. Jak to się stało, że zaczął się wspinać, jakie wiódł życie, dlaczego uciekał z domu i czemu w góry? Czy widział niezadowolenie rodziny i przyjaciół i czy się tym przejmował? Wreszcie jak przygotowywał się latami do wyprawy. I jak potoczyło się jego życie po wyprawie. Czy nadal góry to jego pasja? Czy żałuje, czy gdyby mógł cofnąć czas, tak samo pokierowałby swoim życiem? Do tego w książce zamieszczone są wspomnienia i przemyślenia żony, wiecznie samotnej, martwiącej się i ciągle czekającej. Oraz wspomnienia przyjaciół.

Odpowiedzi na pytania, których szukałam, znalazłam w książce mniej więcej. Bo dla mnie Beck prawdziwym himalaistą, czy wspinaczem kochającym góry ponad wszystko nie jest. To człowiek o słabym charakterze (choć fizycznie sprawny i zdeterminowany), który od problemów życiowych, rodzinnych i z samym sobą uciekał do wspinaczki, wysiłku fizycznego i stawiania sobie poprzeczki coraz wyżej. Wyżej niż Everest już się nie dało. On nie kochał gór, tylko podjął kolejne fizyczne wyzwanie dla swojego organizmu. Nie miał na koncie jeszcze żadnego ośmiotysięcznika - to może by tak od razu z grubej rury? Co chciał tym osiągnąć, udowodnić? Sobie czy innym? Ale Everest go pokonał. Dał mu nauczkę i pokazał mu inne miejsce i cele w życiu.

Doceniam, że Beck Weathers, autor książki pisze o sobie szczerze, ale to niestety nie jest postać, którą da się lubić. Za miłość tylko dla siebie, nie liczenie się z niczym i z nikim, za podejście do życia i rodziny, zachowanie i egoizm. Miał pasję, ale nie były nią góry, tylko potrzeba nowych wyzwań. A, że trafiło na Górę Gór… no cóż.

Dla mnie książka nie była nudna, choć dla kogoś, kto szukał w niej relacji z wyprawy tak się pewnie stało. A ja muszę sięgnąć po jeszcze jedną książkę z tej tematyki autorstwa prawdziwego pasjonata gór. Na celowniku mam wspomnienie o Arturze Hajzerze. Ten to na pewno góry ukochał.

Książka ma mylący tytuł, sugeruje, że rzecz będzie o wyprawie na Everest widzianej oczami jednego z jej uczestników, który cudem ocalał dwukrotnie pozostawiony na pewną śmierć. Wiedziałam, że to nie jest wspomnienie o tej tragicznej wyprawie z 1996 r., i zresztą nie tego oczekiwałam. Wcześniej zaspokoiłam swoją ciekawość jak skonstruowana jest taka wyprawa książką „Everest....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Beznadziejnie nudna. 85% książki opowiada o jakichś wewnętrznych przemyśleniach Whethersa i jego życiowych wyborach - a to co mnie najbardziej interesowało - czyli tragedia 1996 roku została spisana - bo ja wiem na 10-12 stronach. Jeśli ktoś chce poznać życiowe wybory lekarza -niech czyta. Jeśli ktoś chce się dowiedzieć czegoś więcej o tragicznej wyprawie Adventures - lepiej sięgnąć po inne lektury - np. Krakauera

Beznadziejnie nudna. 85% książki opowiada o jakichś wewnętrznych przemyśleniach Whethersa i jego życiowych wyborach - a to co mnie najbardziej interesowało - czyli tragedia 1996 roku została spisana - bo ja wiem na 10-12 stronach. Jeśli ktoś chce poznać życiowe wybory lekarza -niech czyta. Jeśli ktoś chce się dowiedzieć czegoś więcej o tragicznej wyprawie Adventures -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lepiej przeczytać Wszystko za Everest Krakauera. Ta książka jest nudna, męczyłam ją wiele miesięcy, żeby w ogóle ją skończyć, mało opisów wydarzeń, a raczej biografia życia autora. Niekoniecznie polecam.

Lepiej przeczytać Wszystko za Everest Krakauera. Ta książka jest nudna, męczyłam ją wiele miesięcy, żeby w ogóle ją skończyć, mało opisów wydarzeń, a raczej biografia życia autora. Niekoniecznie polecam.

Pokaż mimo to

Pokochałem książki o górach wysokich. Ale to nie jest książka o Evereście. To książka o autorze i jego dramatach rodzinnych. Owszem opisana jest wyprawa zekranizowana w filmie ale w porównaniu do wątków rodzinnych - niezbyt wylewnie. Książka Jona Krakauera 'Wszystko za Everest' o wiele bardziej mi się podobała.

Pokochałem książki o górach wysokich. Ale to nie jest książka o Evereście. To książka o autorze i jego dramatach rodzinnych. Owszem opisana jest wyprawa zekranizowana w filmie ale w porównaniu do wątków rodzinnych - niezbyt wylewnie. Książka Jona Krakauera 'Wszystko za Everest' o wiele bardziej mi się podobała.

Pokaż mimo to

Zacząłem czytać z wielkimi nadziejami na ciekawą historię opisaną przez jedną z osób które przeżyły najsłynniejszą tragedie na zboczach Everestu, oraz inne spojrzenie ma całą sytuację, czy odniesienie do książki o tej samej wyprawie Jona Krakauer'a.
Zawiodłem się, jeszcze tak nudnej, książki o tematyce górskiej, w której o górach jest tyle co nic, nie czytałem. Autor może 1/3 poświęcił Everestowi a reszta to swego rodzaju nudna autobiografia w której Weathers - odniosłem takie wrażenie - próbuje wytłumaczyć się z tego że wspinaczką chciał zrekompensować swoją niską samoocenę, kolejnym sportem ekstremalnym którym chciał się dowartościować, nie widzę tutaj prawdziwej pasji i bakcyla górskiego.
Nie polecam, są dużo lepsze książki.

Zacząłem czytać z wielkimi nadziejami na ciekawą historię opisaną przez jedną z osób które przeżyły najsłynniejszą tragedie na zboczach Everestu, oraz inne spojrzenie ma całą sytuację, czy odniesienie do książki o tej samej wyprawie Jona Krakauer'a.
Zawiodłem się, jeszcze tak nudnej, książki o tematyce górskiej, w której o górach jest tyle co nic, nie czytałem. Autor może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sam opis wydarzeń oraz geneza Becka zajawki we wspinaczkę jak najbardziej na plus. To co męczy to przede wszystkim niepotrzebne detale w opisach przede wszystkim żony, przy których czytelnik się rozkojarza. Bo co kogo interesuje Cecile jakaśtam (nie pamiętam, strzelam z tym imieniem, ale bohaterowie poboczni zawsze byli wymieniani z imienia i nazwiska i często też poziomu zawodowego - bardzo amerykańskie), której mąż miał znajomego, a ten znajomy znał tego i tego co zadzwonił tam i tam itp. Dla mnie za bardzo amerykańskie, raziło mnie i nużyło, choć może to też był jakiś hołd dla bohaterów drugiego planu całej akcji ratunkowej.

Sam opis wydarzeń oraz geneza Becka zajawki we wspinaczkę jak najbardziej na plus. To co męczy to przede wszystkim niepotrzebne detale w opisach przede wszystkim żony, przy których czytelnik się rozkojarza. Bo co kogo interesuje Cecile jakaśtam (nie pamiętam, strzelam z tym imieniem, ale bohaterowie poboczni zawsze byli wymieniani z imienia i nazwiska i często też poziomu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czego brakuje mi do pełni szczęścia tej zimy? No cóż - zimy z prawdziwego zdarzenia. Z utęsknieniem wyczekuję pierwszego poranka, kiedy obudzę się i za oknami zobaczę drzewa przykryte białą kołderką. Póki co się na to niestety nie zanosi, ale mam nadzieję, że w lutym uda nam się choć trochę posmakować prawdziwie mroźnej, porządnej zimy jak za starych lat.

Są jednak pewnie i tacy - i to wcale niemała grupa - którzy za podobne oczekiwania przynajmniej mocno stuknęliby mnie w głowę. Wcale się nie dziwię. Zimno i śnieg mają swój urok, kiedy po porządnym spacerze, kiedy przemarzną nam kości, wchodzimy do ciepłego mieszkania, przyrządzamy kubek gorącej herbaty z sokiem i siadamy pod kocem żeby porządnie się wygrzać. Bywają wszak miejsca, gdzie lodowaty mróz jest jedyną znaną pogodą i tylko czasem jest on trochę...mniej mroźny niż zazwyczaj. Takim miejscem są na pewno najwyższe szczyty ziemi, z Everestem - ich królem - na czele. Ci którzy tam wchodzą mówią, że zimno tam panujące jest w stanie zamrozić gorącą herbatę raptem w kilka chwil. Że palce u rąk czy nóg mogą odpaść ot tak, a utrata ciepłych rękawic jest jednoznaczna z utratą każdego z pięciu palców u dłoni. Na co to komu? Po co wspinać się na górę, która dosłownie zabija wspinaczy samymi warunkami na niej panującymi?

Od lat zadaję sobie to pytanie. Właśnie po to zaczęłam sięgać po tzw. literaturę wysokogórską. Kiedy jakiś czas temu obejrzałam film "Everest" opowiadający o ogromnej tragedii, jaka miała miejsce na szczytach tej góry w 1996 roku, odpowiedź na to pytanie stała się dla mnie tym bardziej paląca. Trochę na nią naprowadził mnie już Jon Krakauer w absolutnie fenomenalnej książce "Wszystko za Everest". Krakauer brał udział we wspomnianej wyprawie i opisał to, co zaobserwował i co sam przeżył. To jednak wciąż było dla mnie za mało. Dlatego kiedy dowiedziałam się o istnieniu jeszcze jednej książki ocalałego w 1996 wiedziałam, że będę musiała ją przeczytać.

Beck Weathers pracował w szpitalu. Zajmował się badaniem tkanek. Praca interesująca, ale na pewno nie wyczerpująca wszystkich pokładów energii, którymi był wypełniony. W dzieciństwie podróżował prawie po całym świecie i mieszkał w wielu szalenie ciekawych miejscach. Jego ojciec, żołnierz amerykańskiej armii, zmuszony był do częstych przeprowadzek. Żeby trzymać rodzinę razem jego żona oraz ich trzej synowie jeździli za nim wszędzie - do Europy, na Bliski Wschód, po różnych stanach Ameryki. Beck przywykł więc szybko do tego, że jego życie ciągle się zmienia, że jest stale otaczany przez nowych znajomych. Na stałe w jednym miejscu osiadł dopiero po swoim ślubie z Peach i narodzinach ich dwójki dzieci.

Beck nie poradził sobie chyba jednak zbyt dobrze z rolą ojca i męża. Od młodzieńczych lat zmagał się ze stanami depresyjnymi, które w dorosłym życiu jeszcze tylko bardziej się nasiliły. Nie szukał jednak nigdy pomocy psychologa czy psychiatry, ponieważ obawiał się, że dopiero kiedy głośno przyzna się do tego, że ma problem, to on faktycznie się urzeczywistni. Poszukiwał innych sposobów radzenia sobie z wciąż nasilającą się depresją. Swoje lekarstwo odnalazł we wspinaczce.

Góry szybko stały się najważniejszą rzeczą w jego życiu. Wielu wspinaczy opowiada o tym, że ich życie przypomina tak naprawdę nieustający korowód wyjazdów w góry i przygotowywania się do kolejnych eskapad. Beck również szybko zaczął żyć w ten sposób, co miało ogromny wpływ na jego życie rodzinne. Być może ten rozłam wywołany górami był tak bolesny z tego powodu, że Peach nie wychodziła za mąż za wspinacza. Jej mężczyzna interesował się sportem, ale tylko tyle. Może właśnie dlatego, gdy w kilka lat po ślubie Beck stał się wspinaczem i zaczął znikać z domu na tygodnie, miesiące jego żona nie była na to przygotowana. Można powiedzieć, że na to zupełnie się nie pisała. Wyprawa Becka na Everest w 1996 roku zdawała się być ostatecznym gwoździem do trumny ich małżeństwa. I prawdopodobnie tym faktycznie by się stała, gdyby nie to, co miało wówczas miejsce na górze.

Nie wiem, czy znacie kulisy tego, co miało miejsce na Evereście w maju 1996 roku. Jeśli nie, a chcielibyście je poznać to...zdecydowanie nie polecam tej książki. Beck Weathers o wydarzenia na górze, czy też tym, co je bezpośrednio poprzedzało nie mówi praktycznie nic. Nie one stanowią jądro jego książki i potraktowane są prawie że po macoszemu. Zdziwiło mnie to i zaskoczyło, bo byłam przekonana, że sięgam po autobiografię autora w której nacisk położony zostanie właśnie na jego wspomnienia z Everestu. Tymczasem skupia się on na swoich przemyśleniach, konstruowaniu jakiegoś swego rodzaju filozofii mającej nam tłumaczyć jego odejście i powrót do rodziny. Całość okraszona jest wypowiedziami jego najbliższych - żony, dzieci, brata oraz przyjaciół rodziny. Wszystko to sprawia, że ja momentami czułam się jakbym brała udział w spotkaniu w poradni małżeńskiej. Beck i Peach często zdają się spierać na kartach tej książki - on coś mówi, ona dopowiada, on się tłumaczy. Mocno bije po oczach, kto został obwiniony za kryzys w tej rodzinie. Autor czasem przyjmuje rolę chłopca do bicia, na którego jego żona spuszcza wodospad oskarżeń różnego rodzaju.

Wszystko to wprowadza chaos, ciężko o ciąg przyczynowo-skutkowy w tej książce. Jesteśmy na Evereście, zaraz jednak mamy opowieść o dzieciństwie Becka oraz jego żony, potem opowiada nam się o procesie leczenia i rekonwalescencji autora po czym płynnie przechodzimy do początków jego przygody ze wspinaczką. Pomieszanie z poplątaniem. Ciężko było mi się odnaleźć w tej książce. I naprawdę nie umiałabym tak do końca powiedzieć, o czym ona była i do jakiego gatunku mogłabym ją zaklasyfikować. Sam Beck też jest niejednoznaczną postacią. Momentami się go lubi, dopinguje, współczuje i podziwia, ale zaraz chce się też ganić jego krytyczny stosunek do osób, które były z nim na Evereście tamtego felernego dnia. Beck dobrze wspomina wyłącznie tych, którzy zginęli, do ocalałych ma z kolei sporo gorzkich słów. Nie wydaje mi się, aby wszystko było tak czarno-białe jak on tam to przedstawia.

Podsumowując, nie mogę polecić tej książki. Zwłaszcza jeśli szukacie czegoś z gatunku literatury wysokogórskiej, tak popularnego w ostatnim czasie. "Everest. Na pewną śmierć" to raczej lektura z pogranicza biografii, filozofii z domieszką coachingu najniższych lotów. Nie zrozumcie mnie źle. Doskonale rozumiem, że dla Becka i jego rodziny napisane tej książki mogło stanowić jakąś formę terapii po okrutnej traumie, jaka spotkała tę rodzinę. Ale jednocześnie myślę, że nikoniecznie trzeba było to wydawać.

Czego brakuje mi do pełni szczęścia tej zimy? No cóż - zimy z prawdziwego zdarzenia. Z utęsknieniem wyczekuję pierwszego poranka, kiedy obudzę się i za oknami zobaczę drzewa przykryte białą kołderką. Póki co się na to niestety nie zanosi, ale mam nadzieję, że w lutym uda nam się choć trochę posmakować prawdziwie mroźnej, porządnej zimy jak za starych lat.

Są jednak pewnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bohater książki doświadczył tragedii jaka wydarzyła się w 1996 roku podczas wyprawy na Everest. Jednak w samej książce nie ma szczegółowo opisanych wydarzeń z tego dnia, przygotowań i pełnej relacji. Autor raczej skupił się na swoich doświadczeniach, przeżyciach i przemianie jaką przeszedł dzięki własnemu wypadkowi.
Niewątpliwie ciekawa opowieść, pokazująca jak wiele trzeba stracić by zrozumieć sens życia.

Bohater książki doświadczył tragedii jaka wydarzyła się w 1996 roku podczas wyprawy na Everest. Jednak w samej książce nie ma szczegółowo opisanych wydarzeń z tego dnia, przygotowań i pełnej relacji. Autor raczej skupił się na swoich doświadczeniach, przeżyciach i przemianie jaką przeszedł dzięki własnemu wypadkowi.
Niewątpliwie ciekawa opowieść, pokazująca jak wiele...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lubię książki o wspinaczce, ale niektóre są przez specjalistyczne słownictwo zupełnie dla mnie nieprzystępne. Tę książkę odebrałam jakby w drewnianej chacie przy kominku dobry znajomy opowiadał mi przygody swojego życia; raz zabawne, raz bardzo smutne, innym razem pełne euforii i szczęścia. Jedna z propozycji do przeczytania przez mojego syna w przyszłości.

Lubię książki o wspinaczce, ale niektóre są przez specjalistyczne słownictwo zupełnie dla mnie nieprzystępne. Tę książkę odebrałam jakby w drewnianej chacie przy kominku dobry znajomy opowiadał mi przygody swojego życia; raz zabawne, raz bardzo smutne, innym razem pełne euforii i szczęścia. Jedna z propozycji do przeczytania przez mojego syna w przyszłości.

Pokaż mimo to

Książka kurzyła się na mojej półce już z jakieś dobre trzy lata, więc w końcu postanowiłam wziąć ją w ruch i odpłynąć w tej historii. Bardzo żałuje, bo dawno nic mnie tak nie wynudziło i szczerze mówiąc straciłam tylko czas, bo mogłam w tym momencie przeczytać coś lepszego. Ale zaczynając od początku...

Historia została podzielona na trzy części.
W pierwszej, autor odnosi się do swojej wyprawy na Mount Everest. Zdecydowanie była to najciekawsza część książki, choć nie do końca jestem zadowolona. Było mi przykro, kiedy to czytałam, ale nie ukrywam - nie zrobiło to na mnie też nie wiadomo jak wielkiego wrażenia. Cała ta historia z otarciem się o śmierć, została w moim odczuciu przedstawiona przez autora bez jakichkolwiek uczuć. Była to zwykła opowiastka, jakby to było coś normalnego. Nie czułam tego...
Druga część książki skupia się na życiu naszego bohatera, jakim jest Beck. To zdecydowanie najnudniejsza część książki. Z jednej strony fajnie jest się dowiedzieć kilku rzeczy o Becku, o jego życiu, żonie, dzieciach, a także o tym, co doprowadziło go do zdobywania szczytów. Ale opowiadanie o trzech pokoleniach wstecz jest dla mnie dość słabe. Tym bardziej, że to nic do książki nie wnosi, wręcz przeciwnie - bardzo nudzi czytelnika.
Trzecia część skupia się na przygodach górskich Becka przed wyprawą na Everest. Tutaj można wyłapać coś ciekawego, jednak nadal wieje nudą.

Szczerze mówiąc, spodziewałam się prawdziwej i smutnej historii, a nie bełkotu wypranego z uczuć. Głównym tematem książki miała być tragedia na Mount Everest, a autor poświecił temu zaledwie 1/3 książki. Wielkie rozczarowanie. Sięgając po książkę, chciałam poznać życie w górach, a nie życie rodzinne Becka, czy historię jego psów i kotów. Bardziej mi to podchodzi pod biografię, niż historię z tego tragicznego dnia, jakim był 10 maj. 1996r.

Jedynym plusem książki były zagadnienia medyczne, które w jakiś sposób mnie zainteresowały. Tak samo jak wzmianki o tym, jak zachowywać się w górach. No i bardzo dobrym pomysłem było również wstawianie komentarzy bliskich Becka. Dzięki temu można się dowiedzieć jak to wszystko wyglądało z perspektywy osób, które patrzyły na to z dołu.

Sama postać Becka nie wzbudziła mojej sympatii. Jego postawa bardzo mnie irytowała. Może jest wspaniałym człowiekiem, jednak w jego książce wcale tego nie czuć. Podziwiam go jedynie za determinację. Choć przykre jest to, że góry okazały się być dla niego ważniejsze niż cała jego rodzina. Z tego powodu jest mi chyba najbardziej przykro.

Książka kurzyła się na mojej półce już z jakieś dobre trzy lata, więc w końcu postanowiłam wziąć ją w ruch i odpłynąć w tej historii. Bardzo żałuje, bo dawno nic mnie tak nie wynudziło i szczerze mówiąc straciłam tylko czas, bo mogłam w tym momencie przeczytać coś lepszego. Ale zaczynając od początku...

Historia została podzielona na trzy części.
W pierwszej, autor...

więcej

mniej

Pokaż mimo to