Teksty Lukiana dostarczają raczej chwilowej rozrywki niż materiału do głębokich przemyśleń. Są przy tym jednak bardzo uczciwe, bo też, w przeciwieństwie do wielu szczególnie współczesnych dzieł, nie stroją się w fałszywe szatki powagi i mądrości.
Daje w nich autor wyraz swym niepochlebnym zapatrywaniom na rodzaj ludzki, odziera człowieka z jego wzniosłych a pustych aspiracji i bezlitośnie obnaża jego prawdziwą, bardzo przyrodzoną motywację. Nie oszczędza niemal nikogo, kpi z rzekomych mędrców, chłoszcze hipokrytów, rozprawia się z powszechnym zabobonem, a niebywały talent komiczny pozwala mu ubrać te połajanki w formę nieodparcie zabawną. Udzielając głosu Diogenesowi i Menipposowi, jedynie cyników uczynił orędownikami swych poglądów, przekraczając niekiedy granicę między racjonalizmem a śmiesznością.
"Dialogi" stanowią zarazem żywotny dowód, iż postmodernizmu wcale nie wymyślili postmoderniści. Lukian raz po raz daje się ponieść starożytnej tradycji wplatania w swój tekst wszystkiego, co już było, a wyrwane z kontekstu wersy Homera służą mu do udowodnienia tego, co akurat ma ochotę udowodnić. Na tym nie koniec instrumentalnego traktowania legendarnego poety, bo w "Prawdziwej historii", najlepszym tekście zbioru, którego echa można odnaleźć u Rabelais'go czy Swifta, wkłada mu autor w usta słowa wyśmiewające zbyt daleko idącą krytykę literacką.
Jeden tylko dialog, "O tańcu", słaby jest okrutnie i wyraźnie odstaje od reszty, chwaląc to próżne dość zajęcie (przyznaję - nieco różniące się od czynności nazywanej tak współcześnie) przy pomocy argumentów o naturze tak ogólnej, że z równym powodzeniem można by je zastosować w obronie większości profesji. Byłbym nawet skłonny uznać ten dialog za satyrę na sofistykę, gotową wznieść oręż w sprawie najbardziej nawet absurdalnej, gdyby nie pewność, iż jeśli miałby się Lukian chwycić satyry, to bez trudu uczyniłby ją zabawną.
Zbiór to zatem nierówny, ale intrygujący i dowcipny. Co ciekawe, zastosowany przez analogię do rozmaitych epok, pozwala nieodmiennie zdemaskować wielu "mężów stanu", ujawniając stojący za górnolotnymi hasłami nieśmiertelny schemat.

Teksty Lukiana dostarczają raczej chwilowej rozrywki niż materiału do głębokich przemyśleń. Są przy tym jednak bardzo uczciwe, bo też, w przeciwieństwie do wielu szczególnie współczesnych dzieł, nie stroją się w fałszywe szatki powagi i mądrości.
Daje w nich autor wyraz swym niepochlebnym zapatrywaniom na rodzaj ludzki, odziera człowieka z jego wzniosłych a pustych...