"Kości nie kłamią" Kathy Reichs.

Kolejny, siedemnasty tom serii z Temperance Brennan.
Nie spodziewałam się, ale przypadkowo przeczytałam "Poniedziałkową żałobę" tuż przed "Kości nie kłamią" mimo, że dzieli je kilka tomów. Okazało się, że "Kości nie kłamią" są kontynuacją wątku z "Poniedziałkowej żałoby" i dzięki temu, ze wszystkimi wydarzeniami byłam na bieżąco. 😁
Poznana w "Poniedziałkowej żałobie" Anique Pomerleau porywa i morduje dziewczynki w wieku 10 - 12 lat już od dłuższego czasu, ale dopiero teraz wyniki badań DNA potwierdziły jej sprawstwo. Nowouruchomiony wydział policji, zwany Archiwum X, powraca do wielu poprzednich niewyjaśnionych przypadków śmierci dziewczynek, o podobnym modus operandi. I to nie tylko w Karolinie Północnej, ale również w Vermont i w Kanadzie.
Kathy Reichs niezawodnie również w tym tomie edukuje czytelników. Tym razem dowiadujemy się m.in. na czym polega zespół niewrażliwości na androgeny.

"Kości nie kłamią" Kathy Reichs.

Kolejny, siedemnasty tom serii z Temperance Brennan.
Nie spodziewałam się, ale przypadkowo przeczytałam "Poniedziałkową żałobę" tuż przed "Kości nie kłamią" mimo, że dzieli je kilka tomów. Okazało się, że "Kości nie kłamią" są kontynuacją wątku z "Poniedziałkowej żałoby" i dzięki temu, ze wszystkimi wydarzeniami byłam na bieżąco. 😁
Poznana...

Po kilku latach wracam do książek Katthy Reichs. Do tej pory (i raczej tak zostanie) nie czytałam jej książek pokolei. "Kości nie kłamią" z początku książka mi się dłużyła, trudno mi było przez nią przebrnąć. I w sumie do końca nie wiem czy to było spowodowane samą książką czy tym, że czytanie zbiegło się z okresem przedświątecznym i chorobą moich dzieci.l co za tym idzie mniej czasu miałam na czytanie. Jednak z biegiem kartek fabuła nabierała tempa o czytanie sprawiało przyjemność oraz ciekawość. Książka w dużym skrócie jest o tym jak to kobieta, która niegdyś jako dziecko była porwana zadaje się ze swoim sprawcą zaczyna robić to samo tylko z innych pobudek.

Po kilku latach wracam do książek Katthy Reichs. Do tej pory (i raczej tak zostanie) nie czytałam jej książek pokolei. "Kości nie kłamią" z początku książka mi się dłużyła, trudno mi było przez nią przebrnąć. I w sumie do końca nie wiem czy to było spowodowane samą książką czy tym, że czytanie zbiegło się z okresem przedświątecznym i chorobą moich dzieci.l co za tym idzie...

Sporo się dzieje, momentami aż za dużo, ale autorka sprawnie wybrnęła :)
Brak łomotu, więc zaskoczenie :)
Oświadczyny, również zaskoczenie :)

Sporo się dzieje, momentami aż za dużo, ale autorka sprawnie wybrnęła :)
Brak łomotu, więc zaskoczenie :)
Oświadczyny, również zaskoczenie :)

Ciekawa narracja, akcja dość wartka. Jak wszystkie książki o Brennan podobny schemat fabuły.

Ciekawa narracja, akcja dość wartka. Jak wszystkie książki o Brennan podobny schemat fabuły.

Bardzo łatwo się czyta, mimo że mi to zajęło trochę czasu (już tak mam, że czasami przerywam czytanie na kilka tygodni żeby za jakiś czas czytać jeszcze więcej). Dobra zwarta fabuła, chociaż ta książka mnie nie zaskoczyła, w miarę czytania mogłam przewidzieć losy bohaterów.

Bardzo łatwo się czyta, mimo że mi to zajęło trochę czasu (już tak mam, że czasami przerywam czytanie na kilka tygodni żeby za jakiś czas czytać jeszcze więcej). Dobra zwarta fabuła, chociaż ta książka mnie nie zaskoczyła, w miarę czytania mogłam przewidzieć losy bohaterów.

Wg. mnie książki Reichs są sztampowe, przewidywalne, nudne. Aż trudno uwierzyć, że na ich podstawie powstał świetny, zabawny, inteligentny serial. Na książki szkoda czasu.
To było największe rozczarowanie 2018 roku.

Wg. mnie książki Reichs są sztampowe, przewidywalne, nudne. Aż trudno uwierzyć, że na ich podstawie powstał świetny, zabawny, inteligentny serial. Na książki szkoda czasu.
To było największe rozczarowanie 2018 roku.

Wciągający, niezobowiązujący kryminał. Mocne 6.

Wciągający, niezobowiązujący kryminał. Mocne 6.

Kości nie kłamią napisana jest w pierwszej osobie. Bohaterką jest Tempetance Brennan antropolog sądowy pracująca w Carolonie Południowej i Montrealu. Blisko współpracuje ze śledczymi przy różnego rodzaju sprawach kryminalnych. W Kości nie kłamią zajmuje zabójstwami kilku nastolwtnich dziewczynek. Czy zbrodnie te są powiązane, czy wplątana jest w nie zabójczyni, która uciekła wymiarowi sprawiedliwości kilka lat wcześniej? Odpowiedź na te pytania znajdziecie w tej książce.
Jeśli chodzi o moje spostrzeżenia to dla mnie ta książka jest super. Akcja dzieje się szybko. Mimo tego, że momentami śledczy muszą zwonić i usiąść nad dokumentami. Nawet w tych momentach bohaterzy są skupieni i starają się wyciągnąć z tego co mają ile się da. Przez to ciężko się oderwać od czytania. Cały czas byłam ciekawa co będzie dalej.
Książka jest też trochę schematyczna, ale nawet wtedy gdy ten schemat się pojawia autorka stara się go przełamać lub zmodyfikować.
Czytanie tej książki przyniosło mi masę rozrywki i uważam że dobrze spędziłam czas czytając ją.

Kości nie kłamią napisana jest w pierwszej osobie. Bohaterką jest Tempetance Brennan antropolog sądowy pracująca w Carolonie Południowej i Montrealu. Blisko współpracuje ze śledczymi przy różnego rodzaju sprawach kryminalnych. W Kości nie kłamią zajmuje zabójstwami kilku nastolwtnich dziewczynek. Czy zbrodnie te są powiązane, czy wplątana jest w nie zabójczyni, która...

Bardzo przewidywalna. Rozczarowałam się.

Bardzo przewidywalna. Rozczarowałam się.

Mam sentyment do książek Katchy Reichs. Są tak idealnie w moim guście literackim, że moje oceny nie zawsze mogą być obiektywne. W tej powieści autorka wróciła do sprawy z poprzednich tomów. Niby rozwiązanej, ale jednak niezamkniętej. Sprawca zidentyfikowany, ale niezłapany. Bohaterka ma kolejną szansę na złapanie morderczyni dzieci. Bardzo podobało mi się prowadzenie fabuły, śledztwo, odkrywanie kolejnych śladów, poszlak, powiązań. Udział mamy Temperance był niecodziennym dodatkiem. Moje dwa sukcesy podczas czytania tej książki: 1. Jak tylko Mary Louise wkroczyła na scenę od razu wiedziałam, że będzie porwana. 2. Po odkryciu ciała Pomerleau i zniknięciu Tawny z domu rodzinnego była ona moją główną podejrzaną, ponadto szkoliła się na pielęgniarkę, co również wiązało ją ze szpitalem jako miejscem wybierania ofiar. I hit całej książki zaserwowany przez Reichs na samiuteńkim końcu - oświadczyny! Tak totalnie nieromantyczne, ale jednocześnie w stylu Ryana i Brennan.

Mam sentyment do książek Katchy Reichs. Są tak idealnie w moim guście literackim, że moje oceny nie zawsze mogą być obiektywne. W tej powieści autorka wróciła do sprawy z poprzednich tomów. Niby rozwiązanej, ale jednak niezamkniętej. Sprawca zidentyfikowany, ale niezłapany. Bohaterka ma kolejną szansę na złapanie morderczyni dzieci. Bardzo podobało mi się prowadzenie...