Kości nie kłamią

Sporo się dzieje, momentami aż za dużo, ale autorka sprawnie wybrnęła :)
Brak łomotu, więc zaskoczenie :)
Oświadczyny, również zaskoczenie :)

Sporo się dzieje, momentami aż za dużo, ale autorka sprawnie wybrnęła :)
Brak łomotu, więc zaskoczenie :)
Oświadczyny, również zaskoczenie :)

Ciekawa narracja, akcja dość wartka. Jak wszystkie książki o Brennan podobny schemat fabuły.

Ciekawa narracja, akcja dość wartka. Jak wszystkie książki o Brennan podobny schemat fabuły.

Bardzo łatwo się czyta, mimo że mi to zajęło trochę czasu (już tak mam, że czasami przerywam czytanie na kilka tygodni żeby za jakiś czas czytać jeszcze więcej). Dobra zwarta fabuła, chociaż ta książka mnie nie zaskoczyła, w miarę czytania mogłam przewidzieć losy bohaterów.

Bardzo łatwo się czyta, mimo że mi to zajęło trochę czasu (już tak mam, że czasami przerywam czytanie na kilka tygodni żeby za jakiś czas czytać jeszcze więcej). Dobra zwarta fabuła, chociaż ta książka mnie nie zaskoczyła, w miarę czytania mogłam przewidzieć losy bohaterów.

Wg. mnie książki Reichs są sztampowe, przewidywalne, nudne. Aż trudno uwierzyć, że na ich podstawie powstał świetny, zabawny, inteligentny serial. Na książki szkoda czasu.
To było największe rozczarowanie 2018 roku.

Wg. mnie książki Reichs są sztampowe, przewidywalne, nudne. Aż trudno uwierzyć, że na ich podstawie powstał świetny, zabawny, inteligentny serial. Na książki szkoda czasu.
To było największe rozczarowanie 2018 roku.

Kości nie kłamią napisana jest w pierwszej osobie. Bohaterką jest Tempetance Brennan antropolog sądowy pracująca w Carolonie Południowej i Montrealu. Blisko współpracuje ze śledczymi przy różnego rodzaju sprawach kryminalnych. W Kości nie kłamią zajmuje zabójstwami kilku nastolwtnich dziewczynek. Czy zbrodnie te są powiązane, czy wplątana jest w nie zabójczyni, która uciekła wymiarowi sprawiedliwości kilka lat wcześniej? Odpowiedź na te pytania znajdziecie w tej książce.
Jeśli chodzi o moje spostrzeżenia to dla mnie ta książka jest super. Akcja dzieje się szybko. Mimo tego, że momentami śledczy muszą zwonić i usiąść nad dokumentami. Nawet w tych momentach bohaterzy są skupieni i starają się wyciągnąć z tego co mają ile się da. Przez to ciężko się oderwać od czytania. Cały czas byłam ciekawa co będzie dalej.
Książka jest też trochę schematyczna, ale nawet wtedy gdy ten schemat się pojawia autorka stara się go przełamać lub zmodyfikować.
Czytanie tej książki przyniosło mi masę rozrywki i uważam że dobrze spędziłam czas czytając ją.

Kości nie kłamią napisana jest w pierwszej osobie. Bohaterką jest Tempetance Brennan antropolog sądowy pracująca w Carolonie Południowej i Montrealu. Blisko współpracuje ze śledczymi przy różnego rodzaju sprawach kryminalnych. W Kości nie kłamią zajmuje zabójstwami kilku nastolwtnich dziewczynek. Czy zbrodnie te są powiązane, czy wplątana jest w nie zabójczyni, która...

Bardzo przewidywalna. Rozczarowałam się.

Bardzo przewidywalna. Rozczarowałam się.

Mam sentyment do książek Katchy Reichs. Są tak idealnie w moim guście literackim, że moje oceny nie zawsze mogą być obiektywne. W tej powieści autorka wróciła do sprawy z poprzednich tomów. Niby rozwiązanej, ale jednak niezamkniętej. Sprawca zidentyfikowany, ale niezłapany. Bohaterka ma kolejną szansę na złapanie morderczyni dzieci. Bardzo podobało mi się prowadzenie fabuły, śledztwo, odkrywanie kolejnych śladów, poszlak, powiązań. Udział mamy Temperance był niecodziennym dodatkiem. Moje dwa sukcesy podczas czytania tej książki: 1. Jak tylko Mary Louise wkroczyła na scenę od razu wiedziałam, że będzie porwana. 2. Po odkryciu ciała Pomerleau i zniknięciu Tawny z domu rodzinnego była ona moją główną podejrzaną, ponadto szkoliła się na pielęgniarkę, co również wiązało ją ze szpitalem jako miejscem wybierania ofiar. I hit całej książki zaserwowany przez Reichs na samiuteńkim końcu - oświadczyny! Tak totalnie nieromantyczne, ale jednocześnie w stylu Ryana i Brennan.

Mam sentyment do książek Katchy Reichs. Są tak idealnie w moim guście literackim, że moje oceny nie zawsze mogą być obiektywne. W tej powieści autorka wróciła do sprawy z poprzednich tomów. Niby rozwiązanej, ale jednak niezamkniętej. Sprawca zidentyfikowany, ale niezłapany. Bohaterka ma kolejną szansę na złapanie morderczyni dzieci. Bardzo podobało mi się prowadzenie...

Ten tom z cyklu Kości jest w pewnym sensie kontynuacją dużo wcześniejszego tomu pt Poniedziałkowa żałoba.W tym tomie wraca dawna sprawa z odnalezieniem kości dziewcząt w starej piwnicy w Montrealu i wracają uczestniczące w niej osoby. Seryjny morderca grasuje w mieście Temperance Brennan w Karolinie mordując młode, niewinne dziewczyny. Antropolog sądowy i detektyw w 1 osobie Temperance Brennan dość szybko pojmuje, że te morderstwa są ściśle związane z jej osobą i wydarzeniami sprzed lat w Montrealu. Przyznam, że akurat w tym tomie było kilka takich momentów,które mnie zaskoczyły i ten tom należy do lepszych z całej serii. Jestem po lekturze kilku książek z cyklu Kości .Powieści Kathy Reichs mają dużo zalet typu : łatwość czytania,logicznie i linearnie poprowadzona akcja, oszczędny styl pisania typowy do powieści detektywistycznych ,właściwie dozowane napięcie. Z wad należy wymienić schematyczność poszczególnych tomów,wciąż powielanie tych samych pomysłów aż do znudzenia :ciągłe i irytujące czytelnika problemy sercowe z gliniarzem z Montrealu,że nie zadzwonił, że jak zadzwoni to coś nie tak rozmawiał , problemy z córką Kathy do której wiecznie nie można się albo dodzwonić ani jej znaleźć , problemy z przełożonymi, wieczne niezadowolenie bohaterki ze wszystkiego i jej rozbuchane ego ,które akceptuje jedynie jej kota.Jednak czytając te książki można spędzić całkiem udany wieczór ,więc na pewno warto czytać..

Ten tom z cyklu Kości jest w pewnym sensie kontynuacją dużo wcześniejszego tomu pt Poniedziałkowa żałoba.W tym tomie wraca dawna sprawa z odnalezieniem kości dziewcząt w starej piwnicy w Montrealu i wracają uczestniczące w niej osoby. Seryjny morderca grasuje w mieście Temperance Brennan w Karolinie mordując młode, niewinne dziewczyny. Antropolog sądowy i detektyw w 1...

Minusy:
- Wyliczanie fizycznych reakcji Tempe na... niemal wszystko.
- Krótkie zdania kończące rozdziały które zamiast wzbudzać napięcie irytowały.
- Połowa policji kanadyjskiej i amerykańskiej tropi psychopatkę, a kolejne tropy odkrywa kto? amatorka, starsza pani z laptopem i mnóstwem wolnego czasu, matka głównej bohaterki. Serio???
- To, że Tempe jest bardziej policjantką niż antropologiem.

Plusy:
- Slidell.
- Powrót Ryana.
- Mimo irytujących elementów to mimo wszystko jedno z ciekawszych śledztw w całym cyklu, wzbudzające największe emocje.

Minusy:
- Wyliczanie fizycznych reakcji Tempe na... niemal wszystko.
- Krótkie zdania kończące rozdziały które zamiast wzbudzać napięcie irytowały.
- Połowa policji kanadyjskiej i amerykańskiej tropi psychopatkę, a kolejne tropy odkrywa kto? amatorka, starsza pani z laptopem i mnóstwem wolnego czasu, matka głównej bohaterki. Serio???
- To, że Tempe jest bardziej...

Powrót do autorki, bardziej z powodu natręctwa, które nie pozwala mi przerwać serii, niż tęsknoty, za główną bohaterką. Książka ani specjalnie nie zaskakuje, ani też mocno nie rozczarowuje.

Powrót do autorki, bardziej z powodu natręctwa, które nie pozwala mi przerwać serii, niż tęsknoty, za główną bohaterką. Książka ani specjalnie nie zaskakuje, ani też mocno nie rozczarowuje.