,, Narcyza,, to mało znana powieść. Zofii Nałkowskiej. Opowiada ona o ziemiańskiej rodzinie Oleśnickich z Grobli. Tytułowa Narcyza nazwana została,, młodopolską pani Bovary,, i coś w tym jest. Kobieta jest zmanierowana, ma bogatego adoratora pana Cwaloszynskiego, toleruje jego zaloty,ale bez skrupułów nawiązuje romans z jego kuzynem Andrzejem. W jej życiu jest jeszcze Max, jej dawna miłość, mężczyzna jest śmiertelnie chory na gruźlicę. Narcyza od pani Bovary różni się stosunkiem do pieniędzy i pracy. Nie jest zachłanna, a utrzymanie rodziny spada na jej barki, zarządza majątkiem Groble. Bohaterowie powieści nie są sympatyczni, to ludzie o wątpliwych postawach moralnych, zdradzają, romansują, trwonią pieniądze. Ta książka nie stoi akcją, koncentruje się na psychologicznych portretach bohaterów, wnikamy w świat ich doznań ,myśli i emocji. Myślę, że Narcyza jest niesłusznie książką zapomnianą i niedocenianą.

,, Narcyza,, to mało znana powieść. Zofii Nałkowskiej. Opowiada ona o ziemiańskiej rodzinie Oleśnickich z Grobli. Tytułowa Narcyza nazwana została,, młodopolską pani Bovary,, i coś w tym jest. Kobieta jest zmanierowana, ma bogatego adoratora pana Cwaloszynskiego, toleruje jego zaloty,ale bez skrupułów nawiązuje romans z jego kuzynem Andrzejem. W jej życiu jest jeszcze Max,...

Piękna polszczyzna, wzruszające świadectwo walki z miłością i krępującymi konwenansami. Subtelnie, acz stanowczo podkreślona nieodzowna rola kobiecej świadomości i niezależności, jednocześnie okraszona wyjątkową narracją i splotem ludzkich losów.

Piękna polszczyzna, wzruszające świadectwo walki z miłością i krępującymi konwenansami. Subtelnie, acz stanowczo podkreślona nieodzowna rola kobiecej świadomości i niezależności, jednocześnie okraszona wyjątkową narracją i splotem ludzkich losów.

Powieść „Narcyza” z 1910 r. autorstwa Zofii Nałkowskiej to powieść dość trudna, aczkolwiek czyta się ją z dużym zainteresowaniem. Nie wiem, w jakie kategorie ujmują ją krytycy literaccy, ale dla mnie jest to powieść psychologiczno-obyczajowa z elementami filozoficznymi.

Główną bohaterką jest 25-letnia tytułowa Narcyza, córka zubożałego ziemianina. Ponieważ ojciec nie garnie się do pracy na gospodarstwie, to właśnie córka dogląda większości robót robiąc to nad wyraz sprawnie. Po kolei poznajemy też rodzinę i znajomych Narcyzy, o których trudno jest mieć pochlebną opinię. Matka zostawiła ojca, zabrała młodszą córkę i wyjechała wiele lat temu z kochankiem za granicę. Teraz wraca, przyjęte przez wspaniałomyślnego zdradzonego męża, i zaprowadza swoje niemoralne obyczaje we dworku. Brat Narcyzy (przyrodni) to z kolei typowy utracjusz, który trwoni majątek i bez większych wyrzutów sumienia zdradza ciężarną żonę z nie jedną, lecz kilkoma kobietami.

Sama Narcyza, choć nie jest pięknością, nie narzeka na brak powodzenia u mężczyzn. Zakochany jest w niej sporo starszy były zarządca sąsiedniego dworu, Wojciech Działoszyński, który wżenił się w majętną rodzinę i po zmarłej żonie odziedziczył spory majątek. Jest też Maks, umierający na gruźlicę były rewolucjonista (Rewolucja 1905 r.),którego Narcyza dogląda i któremu towarzyszy w ostatnich miesiącach życia karmiąc go świadomie ułudą wzajemnego uczucia. Robi to z litości i współczucia, tak jak wiele innych rzeczy, co potem sobie wypomina i torturuje się myślami o byciu „nieszczerą”.

Motyw nieszczerze czynionego dobra często pojawia się w powieści i jest przedmiotem filozoficznych rozterek głównej bohaterki. Wokół Narcyzy kręci się też młody kuzyn Działoszyńskiego, Andrzej, którym Narcyza bawi się i którego kokietuje. Oprócz tego jest kilka mniej znaczących epizodów damsko-męskich, a także cała galeria różnych znajomych, których niemoralne prowadzenie się napawa Narcyzę z jednej strony odrazą, a z drugiej wyrozumiałością.

I tu dochodzimy do sedna powieści, którym jest niejednoznaczność i dwoistość postaci Narcyzy, jej myśli i postępowania. Swoje uczucia młoda kobieta próbuje aż nazbyt analizować i racjonalizować. Jako bohaterka literacka Narcyza jest złożona, wielowymiarowa, co jest naprawdę ogromną zaletą tej powieści. Nie do końca jednak wiadomo, do czego dąży Narcyza, czego chce od otaczających ją mężczyzn, od siebie samej i od życia.

Końcówka tej całej historii (zaledwie kilku miesięcy z życia kobiety) jest otwarta. W książce też warto docenić odważne próby wyemancypowania kobiecych bohaterek, które łamią społeczne tabu, a mimo to nie spotyka ich za to kara.

Na koniec dodam, że powieść miejscami przypominała mi nieco „Z dala od zgiełku” Hardy’ego. Jest kilka ważnych podobieństwa, pewnie niezamierzonych. Ogólna ocena 7/10 i zdecydowanie polecam przeczytać. Przyjemna lektura.

Powieść „Narcyza” z 1910 r. autorstwa Zofii Nałkowskiej to powieść dość trudna, aczkolwiek czyta się ją z dużym zainteresowaniem. Nie wiem, w jakie kategorie ujmują ją krytycy literaccy, ale dla mnie jest to powieść psychologiczno-obyczajowa z elementami filozoficznymi.

Główną bohaterką jest 25-letnia tytułowa Narcyza, córka zubożałego ziemianina. Ponieważ ojciec nie...

Nałkowska nie zawiodła - jak zwykle wyrazista, sensualna, niejednoznaczna.

Nałkowska nie zawiodła - jak zwykle wyrazista, sensualna, niejednoznaczna.

Tytuł książki "Narcyza" od razu zasugerował mi pewne skojarzenia - otóż mityczny Narcyz był młodzieńcem zakochanym we własnym odbiciu i umarł przez ciągłe wzdychanie do swojego wizerunku. Narcyza zaś, powierzchownością swoją nie odróżnia się zbytnio od innych panien w jej wieku - niektórzy nawet twierdzą, że jest nieładna. Nie wzdycha ona także przed lustrem do swego odbicia i nie doszukasz się w niej objawów próżności czy zazdrości.
Problem Narcyzy jest głębszy, bo schowany w duszy - paradoksalnie, dobro w wykonaniu bohaterki jest złem. Opieka nad cierpiącym Maksem, z zewnątrz szlachetna - wywoływała poczucie poniżenia i upokorzenia dla tego chorego człowieka. Pomoc finansowa dla brata, załatwiana przez Narcyzę przez jej absztyfikanta, była po prostu przeprowadzana pogardliwie i wstrętnie. Pod pozorem pięknych, spokojnie wypowiadanych słów, kryje się wewnętrzna próżność Narcyzy, która chce być uwielbiana - ale tak, by kochanek cierpiał, chce być dobroduszna - ale tak, aby inni widzieli jej pomoc. Czuje obrzydzenie i lęk do pomocy biednym, słabym i cierpiącym - w takim towarzystwie jest jednak postrzegana jako lepsza, bo bogatsza, ładniejsza i szlachetniejsza. Dobro zewnętrzne, widoczne w czynach miłosierdzia okazuje się być złem podszyte i nieszczere w duszy Narcyzy. To sprawia, że kobieta ta się unieszczęśliwia sama, nie dając sobie prawa do miłości i szczęścia.

Tytuł książki "Narcyza" od razu zasugerował mi pewne skojarzenia - otóż mityczny Narcyz był młodzieńcem zakochanym we własnym odbiciu i umarł przez ciągłe wzdychanie do swojego wizerunku. Narcyza zaś, powierzchownością swoją nie odróżnia się zbytnio od innych panien w jej wieku - niektórzy nawet twierdzą, że jest nieładna. Nie wzdycha ona także przed lustrem do swego...