Kronika japońska. Pustka i pełnia. Zapiski z Japonii 1964-1970

Pierwsza część lepsza 7/10, druga dość przypadkowa 6/10. Mam wydanie tej książki, które się nagle kończy w połowie zdania... Resztę można doczytać w oddzielnym wydaniu „Pustka i pełnia”.

Pierwsza część lepsza 7/10, druga dość przypadkowa 6/10. Mam wydanie tej książki, które się nagle kończy w połowie zdania... Resztę można doczytać w oddzielnym wydaniu „Pustka i pełnia”.

Nie byłam w Japonii i być może nigdy nie będę, ale podróż, to nie tylko fizyczne zbliżenie się do miejsc, nie zawsze trzeba dotknąć aby uwierzyć. Bouvier opowiedział mi ten kraj bardzo wiarygodnie, takim jakim go widział i jak go poczuł, tym samym zburzyły się moje wyobrażenia o Japonii i Japończykach, upadły mity, a na to miejsce powstał całkiem nowy obraz.
Jednak najbardziej urzekł mnie humanizm Bouviera i dyskretny styl obserwatora.

Nie byłam w Japonii i być może nigdy nie będę, ale podróż, to nie tylko fizyczne zbliżenie się do miejsc, nie zawsze trzeba dotknąć aby uwierzyć. Bouvier opowiedział mi ten kraj bardzo wiarygodnie, takim jakim go widział i jak go poczuł, tym samym zburzyły się moje wyobrażenia o Japonii i Japończykach, upadły mity, a na to miejsce powstał całkiem nowy obraz.
Jednak...

To jest jedna z najlepszych książek o Japonii jakie kiedykolwiek czytałam. Mistrz Bouvier w formie! Niedawno odwiedziłam Japonię podążając jego śladami i była to podróż fascynująca. Przenikliwe studium znerwicowanego narodu i wiele zaskakujących prawd, które nie uległy zmianie przez ostatnie pięćdziesiąt lat.

To jest jedna z najlepszych książek o Japonii jakie kiedykolwiek czytałam. Mistrz Bouvier w formie! Niedawno odwiedziłam Japonię podążając jego śladami i była to podróż fascynująca. Przenikliwe studium znerwicowanego narodu i wiele zaskakujących prawd, które nie uległy zmianie przez ostatnie pięćdziesiąt lat.

Szczerze mówiąc Japonia nigdy nie leżała w orbicie moich zainteresowań, po tę pozycję sięgnąłem więc wiedziony nazwiskiem autora. Książka składa się z dwóch tytułów: "Kroniki Japońskiej" oraz "Pustki i Pełni", które opisują pobyt autora w Kraju Kwitnącej Wiśni w latach 50-tych i 60-tych XX wieku. Pierwsza część bardzo ciekawa, moim zdaniem bardziej przypominająca "Oswajanie świata". Przede wszystkim świetne wejście w temat, skrótowe przedstawienie dziejów Japonii, sięgające praktycznie czasów mitologicznych. Dla mnie ten fragment był zdecydowanie najciekawszy. Później wraz z autorem poznajemy lud i kulturę Ajnów, spędzamy czas na Święcie Kwiatów, wszystko co jakiś czas przeplatane cytatami, przeważnie z japońskiej poezji. "Pustka i Pełnia" to już trochę inna para kaloszy. Bardziej chaotyczna, złożona z krótkich fragmentów, bez jednego tematu przewodniego, o wszystkim i o niczym. Przyznam, że ta część nie miała już takiego polotu jak poprzedniczka i powoli zaczynała mi się dłużyć. Tak jak wspomniałem, nie interesuję się Japonią, więc nie będę porównywał Bouviera do innych pozycji o tej tematyce. W pewnym sensie autor mnie nie zawiódł i lektura z pewnością poszerzyła mój horyzont na temat Japonii.

Szczerze mówiąc Japonia nigdy nie leżała w orbicie moich zainteresowań, po tę pozycję sięgnąłem więc wiedziony nazwiskiem autora. Książka składa się z dwóch tytułów: "Kroniki Japońskiej" oraz "Pustki i Pełni", które opisują pobyt autora w Kraju Kwitnącej Wiśni w latach 50-tych i 60-tych XX wieku. Pierwsza część bardzo ciekawa, moim zdaniem bardziej przypominająca...

Nihon Shoki (日本書紀) nazywany również Kroniką Japońską, to jeden z dwóch najstarszych tekstów opisujących historię Japonii. Ukończenie zbioru zwojów datuje się na 720 rok. Nicolas Bouvier stworzył swoją własną Kronikę Japońską, która być może miała stanowić kontrast dla swego dystyngowanego pierwowzoru. Nie jest to sucha papka informacyjna, jaką często możemy spotkać w literaturze podróżniczej, historycznej, czy religioznawczej. W zasadzie śmiało mogę powiedzieć, że twórczość Bouviera nie ma nic wspólnego ze znaną nam formą literatury podróżniczej. Bo dla autora podróż była w głównej mierze inspiracją do rozmyślań. Japońskie miasta wczoraj i współcześnie, zapomniane przez wszystkich wsie, pomarszczone twarze japońskich rybaków, tradycje, święta i lokalny koloryt. On podpatrywał, a czasem i podglądał. Nasłuchiwał i starał się uchwycić tę niekrępowaną niczym "japońskość". Chciał i musiał być w nieustannym ruchu, by móc wnikliwie obserwować wszystko, co go otaczało, miejsca i ludzi, a poczynione obserwacje często łączyły się z religioznawczymi czy filozoficznymi rozważaniami. Fascynowało go miasto, jednak jeździł również w najdalsze zakątki Japonii, by odkryć jakiś jej przemilczany przez Japończyków element, jakąś wstydliwą tajemnicę tego tak ceniącego sobie grzeczność i powściągliwość kraju. Imał się przeróżnych zajęć, często brakowało mu pieniędzy. Wyczuwał siłę drzemiącą w z pozoru spokojnym krajobrazie. Chłonął Japonię całym sobą, a uprzejma, choć zachowawcza Japonia godziła się na to łaskawie. Wszytko zapisywał, ujmując w ramy przepięknej poetyki słów, delikatności i swego rodzaju ulotności. Tak naprawdę poznajemy nie tylko kraj, ale i samego Bouviera, który postanowił spędzić trochę czasu w cieniu świętej góry Fudżi.

(Pełny tekst recenzji:
http://www.owcazksiazka.pl/2014/09/kronika-japonska-pustka-i-penia-nicolas.html)

Nihon Shoki (日本書紀) nazywany również Kroniką Japońską, to jeden z dwóch najstarszych tekstów opisujących historię Japonii. Ukończenie zbioru zwojów datuje się na 720 rok. Nicolas Bouvier stworzył swoją własną Kronikę Japońską, która być może miała stanowić kontrast dla swego dystyngowanego pierwowzoru. Nie jest to sucha papka informacyjna, jaką często możemy spotkać w...

Poetycka opowieść o podróży do Japonii lat 50 i 60 europejczyka, podróżnika, mistrza słowa Nicolasa Bouvier. Pasjonująco opowiedziana historia kraju pustki i pełni.

Poetycka opowieść o podróży do Japonii lat 50 i 60 europejczyka, podróżnika, mistrza słowa Nicolasa Bouvier. Pasjonująco opowiedziana historia kraju pustki i pełni.