„I tu enigmat ciemny jak grób” – zapożyczam fragment od Pana Przybory z uroczej „Ballady z trupem”. Bo tak naprawdę wspomnienia Ericha Toppa nie utkwiły na dłużej w mojej pamięci. Nie zawsze osiągnięcia zawodowe idą w parze z talentem pisarskim (choć w przypadku byłych marynarzy niezwykle rzadko się zawodziłem). Tak być nie powinno, a jednak…
Zapewne doszło do przesytu literaturą podwodną (zmęczenie materiału ?),albo na tle innych publikacji z tej półki, ta publikacja wypadła zbyt blado. Prywatnie oczekiwałem znacznie więcej osobistych wątków wspomnień z czasów służby okrętowej – ta trwała przecież do 1942 roku i obejmowała największe sukcesy U-bootów. Natomiast wartością dodaną może być poświęcenie większej uwagi mało znanym czasom Bundesmarine i NATO, w takim jednak razie tytuł jest dalece nieadekwatny. Pozostaje jedno wyjście: zajrzeć do „Pochodni nad Atlantykiem” ponownie.

„I tu enigmat ciemny jak grób” – zapożyczam fragment od Pana Przybory z uroczej „Ballady z trupem”. Bo tak naprawdę wspomnienia Ericha Toppa nie utkwiły na dłużej w mojej pamięci. Nie zawsze osiągnięcia zawodowe idą w parze z talentem pisarskim (choć w przypadku byłych marynarzy niezwykle rzadko się zawodziłem). Tak być nie powinno, a jednak…
Zapewne doszło do przesytu...

Prawdę mówiąc, po takim "asie" jak Topp spodziewałem się czegoś lepszego!
Natomiast w książce mimo sporej objętości, pobieżne opisy walki, rzadko wspomniane tonaże zatopionych jednostek, ich nazwy, daty i miejsca...
Jakby nie było zatopił 35 statków o łącznym tonażu 197.460 BRT!!! + niszczyciel USS "Reuben James".
Jest jednym z nielicznych dowódców, którym przyszło pływać "elektrykami" - typ XXI, na jednostkach: U-3010 i U-2513.
W drugiej części książki (okres powojenny) Topp opisuje swoją służbę w Bundesmarine, którą zakończył 1969 roku w randze Kontradmirała.
To już kolejna książka po wspomnieniach Priena i Lütha gdzie nie ma szczegółowych opisów i na której się zawiodłem.
Najlepsze wspomnienia jakie do tej pory czytałem z dowódców U-Bootów to bezapelacyjnie "Żelazne Trumny" Herberta Wernera.

Moja ocena: 7.0

P.S. Tak jak napisał kolega Ryszpak - bardzo dużo błędów w książce - prof. Miodek by zawału dostał :-)

Prawdę mówiąc, po takim "asie" jak Topp spodziewałem się czegoś lepszego!
Natomiast w książce mimo sporej objętości, pobieżne opisy walki, rzadko wspomniane tonaże zatopionych jednostek, ich nazwy, daty i miejsca...
Jakby nie było zatopił 35 statków o łącznym tonażu 197.460 BRT!!! + niszczyciel USS "Reuben James".
Jest jednym z nielicznych dowódców, którym przyszło pływać...

Cóż... Mam strasznie mieszane uczucia. Spodziewałem się wspomnień dowódcy U-boota, opisów warunków życia na okręcie podwodnym, zasadzek, polowań na konwoje.
Tymczasem sama II WŚ zajmuje we wspomnieniach Toppa bardzo mało miejsca. Jakby się czegoś wstydził...
Tak czy inaczej najciekawszą dla mnie częścią książki były jego wspomnienia powojenne, z lat czterdziestych i pięćdziesiątych, początków zimnej wojny.

Aha, jeszcze jedno. Dawno już nie spotkałem tyle błędów w druku (interpunkcja),co w tej książce.

Cóż... Mam strasznie mieszane uczucia. Spodziewałem się wspomnień dowódcy U-boota, opisów warunków życia na okręcie podwodnym, zasadzek, polowań na konwoje.
Tymczasem sama II WŚ zajmuje we wspomnieniach Toppa bardzo mało miejsca. Jakby się czegoś wstydził...
Tak czy inaczej najciekawszą dla mnie częścią książki były jego wspomnienia powojenne, z lat czterdziestych i...