Pisać o Belgii jako o jednym z piętnastu krajów Unii Europejskiej? Mógłbym zacząć tak: Walonia i Flandria to dwa kraje, które dla uproszczenia eurokraci nazywają Belgią. Albo też tak: Długotrwałe małżeństwo Walonów i Flamandów rozpadało się w miarę postępującej integracji europejskiej... Wyraziłbym może lepiej nastrój, z jakim przystępuję do redagowania tego tomiku, zaczynając jeszcze inaczej: Belgowie, oddając swoją stolicę na siedzibę władz europejskich, do dewizy ze swego godła: W jedności siła dodali hasło jedność w różnorodności . Każda z tych prób, jak Czytelnik łatwo dostrzeże, zmierza do podkreślenia jednego z licznych paradoksów belgijskich, które robią wrażenie na każdym przybyszu ze środkowoeuropejskiego kraju, noszącym w swym bagażu intelektualnym świętą miłość Ojczyzny i nie pamietającym już, dlaczego to Zagłoba chciał sprzedawać Niderlandy. W istocie Belgia uparła się, by zgromadzić w swej bliższej i dalszej historii wielką różnorodność koncepcji politycznych, metafizycznych wizji i różnorodnych przesądów. Zacieśniając swe horyzonty, pazwalała je rozszerzać innym. Belgia jest zarazem wzorem i antytezą nowoczesnego państwa. Z wydawaniem autorytatywnej opinii warto się jednak trochę wstrzymać. By zrozumieć Belgię współczesną, należy wpierw poznać jej społeczne, historyczne i kulturalne uwarunkowania. Pożytecznym okazuje się też zwrócenie uwagi na to, co mimo animozji, sporów językowych czy różnic w potencjale ekonomicznym obu części sktadowych federalnego państwa każe jego obywate-om być razem i razem cieszyć się dobrobytem.Dzieje Belgii pozwalają także zrozumieć, dlaczego w chwili, gdy Europa poszukuje trwatej czy raczej pełnej tożsamości manifestując mocne postanowienie rozszerzenia się na kraje Europy Środkowo-Wschodniej Belgowie koncentrują się na pr