Biała Masajka

Zafascynowała mnie ta książka tak bardzo, że przeczytałem kolejne i bardzo zżyłem się z bohaterką. Lubię czytać książki o życiu ludzi, ich przygodach, aczkolwiek historia ta wydawać się możę komuś przeciętna. Lecz i w przeciętności można znaleźć czar. Poznałem nawet autorkę na targach książki. Osoba miła i sympatyczna. Fajna sprawa z takimi książkami, gdzie człowiek może po latach dowiedzieć się jak żyje nadal, zakotwiczona gdzieś na końcu świata, garstka ludzi, których w życiu nie poznamy a jednak są nam blisko, ponieważ czytaliśmy o nich na łamach książęk. Książka pokazuje jak jesteśmy różni, jak pomimo tego, że wydaje się, że jesteśmy tacy sami, to jednak dzielą nas przepaście, nad którymi czasmi można zbudować most, lecz bardzo prędko runie. Ale poakzuje tez że można dokonać rzeczy szalonych i kochać jak wariat.

Zafascynowała mnie ta książka tak bardzo, że przeczytałem kolejne i bardzo zżyłem się z bohaterką. Lubię czytać książki o życiu ludzi, ich przygodach, aczkolwiek historia ta wydawać się możę komuś przeciętna. Lecz i w przeciętności można znaleźć czar. Poznałem nawet autorkę na targach książki. Osoba miła i sympatyczna. Fajna sprawa z takimi książkami, gdzie człowiek może po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drobna Corinne próbuje uwieść i oswoić wielkiego Masaja Lketingę - mission impossible. O ile z uwiedzeniem jeszcze jakoś idzie, o tyle z oswojeniem już nie bardzo. Skrajne różnice kulturowe, samotność bohaterki i choroby stają się ciężkimi doświadczeniami. Po kilku latach w Kenii, Autorka zyskuje piękną córkę, fascynację Afryką i wspaniały materiał na książkę, który w doskonały sposób wykorzystuje. Jestem pełen podziwu dla Niej, gdyż niewiele kobiet potrafiłoby w tak efektowny sposób przekuć życiową porażkę w komercjalny sukces. Film można sobie darować, po co było Lketingę zmieniać w Lemuliana?

Drobna Corinne próbuje uwieść i oswoić wielkiego Masaja Lketingę - mission impossible. O ile z uwiedzeniem jeszcze jakoś idzie, o tyle z oswojeniem już nie bardzo. Skrajne różnice kulturowe, samotność bohaterki i choroby stają się ciężkimi doświadczeniami. Po kilku latach w Kenii, Autorka zyskuje piękną córkę, fascynację Afryką i wspaniały materiał na książkę, który w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia zaciekawiła mnie od pierwszych stron, a ciekawość podsycał fakt, że zdarzyła się naprawdę. W taki też sposób jest poprowadzona narracja. Jak relacja, wszystkich szczegółów, które zapadły autorce w pamięci. Zdecydowanie podczas lektury czuje się afrykańskiego ducha, klimat miejsca, priorytety, wartości, sposób myślenia i odbierania świata przez rdzennych mieszkańców. W jakiś sposób fascynuje odwaga bohaterki. Nie brakuje zadziwień.Najmocniej zsrysowują sie w historii z jednej strony różnice kulturowe,które są nie do pokonania, a z drugiej widzimy, że do szczęścia potrzeba niewiele. Polecam.

Historia zaciekawiła mnie od pierwszych stron, a ciekawość podsycał fakt, że zdarzyła się naprawdę. W taki też sposób jest poprowadzona narracja. Jak relacja, wszystkich szczegółów, które zapadły autorce w pamięci. Zdecydowanie podczas lektury czuje się afrykańskiego ducha, klimat miejsca, priorytety, wartości, sposób myślenia i odbierania świata przez rdzennych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dawno temu oglądałam film nakręcony na podstawie tej książki. Autentyczna opowieść Corine Hoffman. Przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Bardzo fajnie że autorka szczegółowo opisała dużo zwyczajów i tradycji masajów. Polecam również kolejną cześć Żegnaj Afryko. Dalsze losy Białej Masajki

Bardzo dawno temu oglądałam film nakręcony na podstawie tej książki. Autentyczna opowieść Corine Hoffman. Przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Bardzo fajnie że autorka szczegółowo opisała dużo zwyczajów i tradycji masajów. Polecam również kolejną cześć Żegnaj Afryko. Dalsze losy Białej Masajki

Pokaż mimo to

Muszę przyznać, że za lekturę "Białej Masajki" zbierałam się bardzo długo i sama nie wiem dlaczego całe lata ją odkładałam. No ale doczekała się i muszę przyznać, że była warta czasu jaki jej poświęciłam.

Opowiada ona historię prawdziwą o tym jak autorka Corinne, podczas wakacyjnego wjazdu do Kenii zakochuje się w przystojnym masajskim wojowniku. Wraca do Szwajcarii, sprzedaje wszystko co ma i przenosi się na czarny ląd do ukochanego. Mieszka z nim w chacie skleconej z krowich odchodów, śpi na ziemi i je to co inne masajskie kobiety. Zderzenie kulturowe jest szokujące ale pokazuje także jak wielka może być miłość skoro można zdobyć się na takie poświęcenie.

Bardzo interesująca i zarazem szokująca historia. Cieszę się, że w końcu zdecydowałam się sięgnąć po tę książkę i jestem pewna, że dalsze losy Corinne i jej córki także przeczytam.

Muszę przyznać, że za lekturę "Białej Masajki" zbierałam się bardzo długo i sama nie wiem dlaczego całe lata ją odkładałam. No ale doczekała się i muszę przyznać, że była warta czasu jaki jej poświęciłam.

Opowiada ona historię prawdziwą o tym jak autorka Corinne, podczas wakacyjnego wjazdu do Kenii zakochuje się w przystojnym masajskim wojowniku. Wraca do Szwajcarii,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam z zaciekawieniem. Jestem pod wrażaniem, że autorka tyle wytrzymała. Ciężko przenieść się z cywilizowanego świata i tych wszystkich dóbr do świata tak diametralnie innego.

Przeczytałam z zaciekawieniem. Jestem pod wrażaniem, że autorka tyle wytrzymała. Ciężko przenieść się z cywilizowanego świata i tych wszystkich dóbr do świata tak diametralnie innego.

Pokaż mimo to

Czytam trzeci raz w swoim życiu. Książka jest relacją z ponad czteroletniego życia w kenijskim buszu, gdzie tytułowa "Biała Masajka" Corinne doświadczyła wielkiego szczęścia, ale i posmakowała tego co przykre i smutne - zaznała bólu, cierpienia, bezsilności i rozczarowania. Książka napisana przez życie

Czytam trzeci raz w swoim życiu. Książka jest relacją z ponad czteroletniego życia w kenijskim buszu, gdzie tytułowa "Biała Masajka" Corinne doświadczyła wielkiego szczęścia, ale i posmakowała tego co przykre i smutne - zaznała bólu, cierpienia, bezsilności i rozczarowania. Książka napisana przez życie

Pokaż mimo to

Dosyć długo leżała na półce „do przeczytania kiedyś”. Dopiero zapowiedź emisji jej ekranizacji w TV skłoniła mnie do sięgnięcia po nią. Wiedziałam, że jeśli nie przeczytam jej przed obejrzeniem filmu, to będę miała problem z chęcią na powtórkę tego, co już widziałam. Narzucone tempo czytania było zabójcze dla moich oczu z powodu bardzo drobnego druku w tym wydaniu, chciałam jednak zdążyć z przeczytaniem do następnego wieczoru. Mimo to nie odczułam tego jako wyścigu z czasem, bo historia Corinne, dwudziestokilkuletniej Szwajcarki, pochłonęła mnie całkowicie. Czytałam z ogromnym zaciekawieniem i jednocześnie przerażeniem, dziękując opatrzności, że nie obdarzyła mnie tym zauroczeniem, odurzeniem i pożądaniem, a potem ślepą miłością (w dobrym znaczeniu) od pierwszego wejrzenia do mężczyzny z innej bajki. Bo Masajowie tacy są rzeczywiście. Będąc w Kenii i Tanzanii zatrzymywali mój wzrok jak barwne punkty w krajobrazie na targowisku, na poboczu drogi, w tłumie ulicznym. Wyróżniają się wszystkim nawet wśród tubylców: wysokim wzrostem, szczupłą sylwetką ciała, dumną postawą, charakterystyczną fryzurą i ozdobami, strojem z przewagą jaskrawej czerwieni. Są egzotyką egzotyki. Mimowolnie przyciągają cudzoziemki, zwłaszcza te młodsze, które nie mają oporów, jak wielokrotnie zaobserwowałam, z podejściem, zaczepieniem, nawiązaniem kontaktu. Pisała o tym roztaczanym zauroczeniu również Dorota Katende w "Domu na Zanzibarze".
Nie dziwię się więc Corinne, że ją to spotkało. Postąpiłabym dokładnie tak samo. Wybrałabym miłość (w oczach obserwatorów szaloną) niż mdłe, bezcelowe, nudne życie w dobrobycie. Corinne widziała w niej jedyną drogę do szczęścia. Dla niej zrezygnowała z dotychczasowego życia, rodziny, przyjaciół, kraju przenosząc się na afrykański kontynent i decydując się na życie w buszu. Dosłownie.
Inna rzecz, że takie zauroczenie nie jest wieczne, trwa określoną ilość czasu i prędzej czy później proza życia powoli je studzi, a z czasem zabija. Moja przygoda skończyłaby się dużo szybciej, najpewniej z pierwszym atakiem malarii. I tu podziwiam Corinne, która walczyła o związek, miłość i rodzinę cztery lata w warunkach skrajnego survivalu. Dała z siebie wszystko i pewnie z jej bardzo silną, przedsiębiorczą osobowością, z ogromnymi pokładami determinacji, żyłaby w Afryce do dzisiaj, gdyby nie choroba męża. Niestety miała to nieszczęście trafić na człowieka, u którego normalna zazdrość towarzysząca uczuciu miłości, przeistoczyła się w obsesję, w zazdrość chorobliwą.
Cała historia znajomości i małżeństwa była dla mnie nie tylko piękną opowieścią o potędze miłości pokonującej kontynenty i kulturę, szukającej wspólnoty zbudowanej z różnic dwojga kochających się osób , ale również opowieść o najmniej znanych aspektach codziennego życia Masajów, ich zwyczajach i obyczajach, tradycji, mentalności, ale i problemach z jakimi muszą sobie radzić współcześnie. O codziennym życiu widzianym oczami Europejki, w którym świetnie się odnajdowała, dawała sobie radę, kochała tych ludzi, ten kraj i co najważniejsze – była tam szczęśliwa.
Pokonała ją dopiero choroba męża, która stała się przyczyną rozpadu małżeństwa, zmuszając ją do opuszczenia Kenii.
Było mi żal nie tylko bohaterki wspomnień, jej męża Lketingi, ale i samej miłości. Miłości, która w pokonywaniu przeszkód do jej spełnienia nie różni się niczym w zakresie emocji od innych. W tym przypadku o jej wyjątkowej niezwykłości zadecydowała skrajność różnic, które, jak pokazuje ta historia, nie były nie do przezwyciężenia. Całą sytuację i upór Corinne rozumiała tylko jej matka, która jak pisze autorka: "Modli się za mnie i ma nadzieję, że znajdę to, czego szukam, i że będę szczęśliwa."
I była.
I nie szkodzi, że tylko przez parę lat, ale była. Dała jej ukochaną córkę i mnóstwo wyjątkowych wspomnień.
Ile osób oddałoby wszystko za jego odrobinę? Ile osób czeka na nie przez całe życie, nie doznając nawet jego namiastki? Ile osób chciałoby, tak jak jej narzeczony Marc, być na miejscu tego Masaja, dla którego kobieta zrobiłaby wszystko? Ile osób chciałoby przeżyć coś tak wyjątkowego nawet za cenę niepowodzenia?
Zgłaszam się pierwsza!
http://naostrzuksiazki.pl/

Dosyć długo leżała na półce „do przeczytania kiedyś”. Dopiero zapowiedź emisji jej ekranizacji w TV skłoniła mnie do sięgnięcia po nią. Wiedziałam, że jeśli nie przeczytam jej przed obejrzeniem filmu, to będę miała problem z chęcią na powtórkę tego, co już widziałam. Narzucone tempo czytania było zabójcze dla moich oczu z powodu bardzo drobnego druku w tym wydaniu, chciałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wciągająca historia. Choć chciałoby się więcej. Miałam takie odczucie, że autorka dopuszcza czytelnika do swojej historii w ograniczonym zakresie, tymczasem chciałoby się dowiedzieć wiecej o samej Corinne i jej rodzinie - o ich emocjach i o tym, co wtedy czuli. Może to wynika ze szwajcarskiej mentalności? A może po prostu to "więcej" można znaleźć w innych książkach tej autorki - co do tego, na pewno kiedyś to sprawdzę!

Wciągająca historia. Choć chciałoby się więcej. Miałam takie odczucie, że autorka dopuszcza czytelnika do swojej historii w ograniczonym zakresie, tymczasem chciałoby się dowiedzieć wiecej o samej Corinne i jej rodzinie - o ich emocjach i o tym, co wtedy czuli. Może to wynika ze szwajcarskiej mentalności? A może po prostu to "więcej" można znaleźć w innych książkach tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobrze czytało mi się tą książkę. Zrobiła na mnie dobre wrażenie.

Bardzo dobrze czytało mi się tą książkę. Zrobiła na mnie dobre wrażenie.

Pokaż mimo to