Lekturę rozpoczynałam z pozytywnym nastawieniem, jednak z upływem stron mój entuzjazm malał zamiast rosnąć.

Po pierwsze, czemu autorki historycznych romansów (albo ich tłumaczki, w sumie nie wiem),mają istny pociąg do używania kolokacji "zmysłowe pożądanie" tak średnio co drugą stronę? Bardzo mnie to irytuje.

Po drugie, wprost 'uwielbiam' kolejną manierę tychże, która polega mniej więcej na tym, iż główna bohaterka ZAWSZE ma ochotę na miłosne igraszki, niezależnie od tego, czy jest szczęśliwa, załamana czy obrażona na głównego bohatera. ZAWSZE. Wystarczy, że on dotknie jej palcem, a ona już 'cicho krzyczy z rozkoszy' (autentyk!). Primo, jak można 'cicho krzyczeć'? Secundo, kto, poza bohaterkami XIX-wiecznych romansów tak robi? Aż się dziwię, że nasza Lucy nie doznawała orgazmu ilekroć Iwan pojawił się w drzwiach... Z powyższym wiąże się też niekonsekwencja naszej żeńskiej postaci (jakież to cholernie typowe),która tak bardzo nie chce być z naszym bohaterem, że o niczym bardziej nie marzy, niż o tym, żeby z nim być. Jej usta mówią jedno, a ciało drugie. No doprawdy? A podobno to faceci myślą pewną częścią ciała?

Po trzecie, szarpanina między Lucy a Iwanem ciągnęła się w nieskończoność. Można by tę historię skrócić o połowę i nikt by na tym nie ucierpiał. Już myślałam, że te przepychanki nigdy się nie skończą: ona go nie chce, on ją chce, no to ona też go chce, on jej też, ale udaje, że wcale nie, więc ona go "nie chce", i tak przez trzysta stron. Ileż można?! A potem nagle na ostatnich stronach bohater, który rzekomo nie wierzy w miłość i któremu jej wyznanie nie przechodzi przez usta, jakieś 10 razy powtarza swej wybrance, że ją kocha. Aż się niedobrze robi.

Stereotypowa i naciągana aż do bólu. Rozczarowała mnie, bowiem po opisie na obwolucie spodziewałam się inteligentnej kobiecej postaci z wyrazistym charakterem, a nie marionetki zaślepionej namiętnością. Może i romanse rządzą się swoimi prawami, jednak to jest przykład historii miłosnej w jednym z najgorszych według mnie wydaniu.

Lekturę rozpoczynałam z pozytywnym nastawieniem, jednak z upływem stron mój entuzjazm malał zamiast rosnąć.

Po pierwsze, czemu autorki historycznych romansów (albo ich tłumaczki, w sumie nie wiem),mają istny pociąg do używania kolokacji "zmysłowe pożądanie" tak średnio co drugą stronę? Bardzo mnie to irytuje.

Po drugie, wprost 'uwielbiam' kolejną manierę tychże, która...

Moja ulubiona i przeczytana jako pierwsza tej autorki. Mam tę książkę od kilkunastu lat i prawie co roku do niej wracałam w wakacje.

Moja ulubiona i przeczytana jako pierwsza tej autorki. Mam tę książkę od kilkunastu lat i prawie co roku do niej wracałam w wakacje.