Jacek M. Hohensee spełnia się artystycznie na wielu polach. Jest malarzem, scenografem, architektem wnętrz, publicystą, satyrykiem, pisarzem i poetą. Choć autor odnosił sukcesy we wszystkich dziedzinach, którymi się zajmował, to dla mnie wciąż najistotniejsza jest łatka poety. „Pisane w hotelu” to trzeci tomik wierszy w jego dorobku, a tym samym pierwszy po dwudziestu latach poetyckiego milczenia.

Jacek M. Hohensee jest człowiekiem dojrzałym, zapewne z pokaźnym bagażem doświadczeń życiowych. I to widać w jego poezji. Wszystko mi się w tych wierszach podoba, od początku do końca. Nie ma ani jednego słabszego, mniej dopracowanego, trącącego obojętnością utworu. Zaledwie trzydzieści pięć utworów, skromne, czterdziestostronicowe wydanie zburzyło mój spokój i nie pozwoliło spokojne zasnąć. Roztrząsałam każdy wiersz, smakowałam słowa, poddawałam się nastrojowi nostalgii, czułam podskórny smutek, czytać kończyłam z westchnieniem.

Wiersze pisane w hotelu, a więc w drodze, w ruchu, w obcym otoczeniu. Można w nich wyczuć tęsknotę za domem, który jest daleko, nutę żalu za tym co minęło. Podmiot liryczny zadaje się być pogodzony z losem, przenosi się z miejsca na miejsce, oddala od domu, przeszłości, młodości. Jego rodzice już nie żyją, a on sam zmierza w tym samym, co oni kierunku. Do mety już coraz bliżej, zdaje się mówić, a to co mamy jest ulotne i przejściowe, bo tylko „Na chwilę ta przystań”. Coś pięknego!!! Polecam z całego serca.

Jacek M. Hohensee spełnia się artystycznie na wielu polach. Jest malarzem, scenografem, architektem wnętrz, publicystą, satyrykiem, pisarzem i poetą. Choć autor odnosił sukcesy we wszystkich dziedzinach, którymi się zajmował, to dla mnie wciąż najistotniejsza jest łatka poety. „Pisane w hotelu” to trzeci tomik wierszy w jego dorobku, a tym samym pierwszy po dwudziestu...