Nieodmiennie podkreślam, że czytanie poezji Jacka M. Hohensee to literackie święto.

Najnowsza książka autora „Przejścia podziemnego” to spotkanie z liryką szczególnego rodzaju – wyczuloną na słowo, ale i wrażenie, myśl, drganie świata.

„Piasek” zawiera wiersze niezwykłe poetyckie, cały tom charakteryzuje niebywała wręcz atmosfera lirycznego misterium; to te swoiste napięcie i tajemnica – ta, która odnosi się do podstawowych prawideł (wszech)świata i ta, jaką każdy z nas nowi w sobie.

Podmiot wchodzi tu w rolę naszego przewodnika, a może raczej pośrednika między tym, co tak bliskie i boleśnie przyziemne a tym, co niezgłębione, pozostające w sferze niewiadomej. Kojarzy mi się on z pradawnym mędrcem, co to widzi, czuje i wie o wiele więcej niż nam zdradza. A w swojej wielkiej opowieści mówi językiem zagadkowym, choć jednocześnie zrozumiałym dla tych, którzy potrzebują tę wiedzę przyswoić.

Jak na mędrca przystało, podmiot porozumiewa się metaforami, tworzy przypowieści. Porównuje ludzką pamięć m.in. do gry w warcaby – i (jak zwykle!) trafia swoimi obrazami w samo centrum znaczeń. Jestem pod ogromnym wrażeniem tej głębi, celności i umiejętnego wymykania się spłycaniu przesłania. Jacek Hohensee bowiem genialnie podsumowuje swoje wiersze. Jego puenty to bodaj największa siła uderzeniowa. Ukłony!

Lejtmotywem znów jest ten uparty czas. Podmiot usiłuje uchwycić jego esencję, ale ten jest jak przesypujący się piasek – ciągle w ruchu. I znów Jacek Hohensee w puencie (tu: w wierszu „Piasek”) wprawia czytelnika w osłupienie i przełamuje schemat myślenia o czasie:

"i ta nieustanna obecność migających dat
i wskazówek
które nas śledzą przez szybę".

Jestem bardzo poruszona tymi lirykami. Autor w magiczny sposób opisuje człowieka. Dotyka w tym najgłębszych emocji, wydobywa czułość, ale i cierpienie, jakie skrywają się wewnątrz. Jacek Hohensee potrafi spoglądać na przestrzał, jest niezwykle uważny i wnikliwy, stąd tak dobrze wie, gdzie umościła się m.in. pustka…

Jestem także pod wielkim wrażeniem ile myśli z różnych biegunów kryją się w „Piasku” i jak bardzo się one ze sobą łączą, przeplatają, przenikają. I tu po raz kolejny należy pochwalić poetę za jego bystre spojrzenie i pełne zrozumienie trudnych zagadnień.

W wierszu „Nieznane” [tekst we wpisie blogowym] widać, jak każdy z tematów traktuje Jacek M. Hohensee. Przecież to jak liryczne baśnie, w jakich obok tajemnicy kryją się nuty niepokoju, a napięcie zupełnie nie jest rozładowane, ale wręcz spotęgowane w finale. I jakże uniwersalne są to wersy.
To wielowymiarowe wiersze, które z łatwością możemy odnosić do popularnych, ogólnych tendencji, jak i do bardzo intymnych spraw. Niech „My” posłuży jak idealny przykład [tekst we wpisie blogowym] .

Podoba mi się też plastyczność opisu. Hohensee dynamizuje go, wprowadzając swoiste drgania, m.in. poprzez personifikację zjawisk. Pisze o sprawach skomplikowanych (z filozoficznego punktu widzenia),ale niczego nam nie ułatwia – ten wspominany podmiot-przewodnik (podmiot-pośrednik) wcale nie ma nas pocieszać, prowadzić czy chronić. On pomaga zrozumieć sytuację, w jakiej się znajdujemy. I być swoistym gwarantem, że w tej nieujarzmionej rzeczywistości braku oraz odchodzenia nie jesteśmy sami. Mimo wszystko. Bo przecież zawsze ktoś, a czasem coś, będzie nam przypominać o tym, czego nie ma i co zaraz się również skończy…

Wiele tu natury, wszak ona jest jednym z nośników czasu. Można szukać jego śladów choćby w opowieści kamieni, można spotkać go w leśnych zakamarkach. Czas odciska piętno także na przedmiotach i ludziach.

Nie są to optymistyczne refleksje. A jednak w poezji Jacka Hohensee nastrój bezsilności czy zwątpienia nie obciąża czytelnika. Właściwie poeta dają taką przestrzeń na samodzielne intensyfikowanie emocji. Choć – jak podejrzewam – po te wiersze sięgają akurat ci, co czują mocno i dużo.

A zatem nie ma dla nas żadnego ratunku. Poprzeżywamy sobie ten tom i zawarte w nim prawdy – te zakamuflowane oraz te odtajnione.

Nieodmiennie podkreślam, że czytanie poezji Jacka M. Hohensee to literackie święto.

Najnowsza książka autora „Przejścia podziemnego” to spotkanie z liryką szczególnego rodzaju – wyczuloną na słowo, ale i wrażenie, myśl, drganie świata.

„Piasek” zawiera wiersze niezwykłe poetyckie, cały tom charakteryzuje niebywała wręcz atmosfera lirycznego misterium; to te swoiste...