Zostało pokrótce streszczone, zatem streszczę raz jeszcze.
W tamtych czasach trądem nazywano także różne inne choroby skóry, co zaznaczono już na początku książki. Koło leprozorium świętego Egidiusza przejeżdżają goście weselni. Jest październik 1139 roku.
Baron de Domville, człek butny a srogi (okłada batogiem żebraków, jacy wyszli na drogę),ma poślubić znacznie młodszą od siebie Ivetę, dziedziczkę wielkiego majątku.
Za mąż ją wydał (dobre określenie) wuj Picard, mąż siostry jej matki, oczywiście bez pytania dziewczyny o zgodę.
Zawarł z baronem intercyzę, że wypłaci posag w ograniczonym rozmiarze, by móc zachować większość majętności Ivety dla siebie, a baron był tak bogaty, że przystał na postawiony warunek.
- Mam nadzieję, że panna młoda jest ładna - rzekł Marek, były pomocnik Cadfaela, obecnie kierujący leprozorium.
Do zawarcia małżeństwa na szczęście nie dochodzi. Pan młody (hm...) nie stawił się do kościoła. Po przetrząśnięciu okolicznych lasów znaleziono go martwego, spadł z konia, lecz w dziwny sposób, do tyłu, zamiast do przodu. Miał rozbitą głowę, choć nie śmiertelnie, zmarł od zmiażdżenia krtani. Zabójca, jak ustalił Cadfael, musiał mieć na którymś palcu prawej ręki pierścień z dużym kamieniem, bowiem zostawił nim ranę na szyi zabitego.
Kto miał taki pierścień?
Podejrzenie padło na jednego z trzech giermków barona, odprawionego ze służby dzień wcześniej. Giermek ów bowiem z wzajemnością kochał Ivetę.
Nowy pomocnik Cadfaela, Oswin, chłopak o złotym sercu i dwóch lewych rękach (Cadfael za wszystkie swoje grzechy został pokarany jego asystencją) zauważył:
- To dziwne, że łysiejący baron w nocy, jesienną porą, jechał bez nakrycia głowy.
- Jesteś bardziej spostrzegawczy ode mnie - rzekł z uznaniem Cadfael - Istotnie miał na sobie szykowny purpurowy biret ze złotą frędzlą, gdy odjeżdżał, a znaleziono go bez niego.
Braciszek raz jeszcze dokonał oględzin miejsca zbrodni, znalazł biret, a na nim rzadką roślinę. Na tej odstawie odtwarza drogę, jaką baron odbył poprzedniego wieczora i wskazuje prawdziwego winowajcę. Tamten zdołał ukryć pierścień, lecz ślad po nim na środkowym palcu był widoczny.
W międzyczasie ginie Picard, zaduszony w ten sam sposób, jednak sprawcą jest kto inny. Był to pojedynek, gdyż wuj miał sztylet, a jego przeciwnik gołe ręce, dostatecznie silne ...
Wyzwolona dzięki temu spod „opieki” wuja Iveta może poślubić ukochanego.
Film dobrze oddaje treść książki.
Oswin pojawił się w tej części po raz pierwszy. Od razu go polubiłam. W filmach zwykle występuje zamiast Marka, wnosząc do akcji trochę humoru.

Zostało pokrótce streszczone, zatem streszczę raz jeszcze.
W tamtych czasach trądem nazywano także różne inne choroby skóry, co zaznaczono już na początku książki. Koło leprozorium świętego Egidiusza przejeżdżają goście weselni. Jest październik 1139 roku.
Baron de Domville, człek butny a srogi (okłada batogiem żebraków, jacy wyszli na drogę),ma poślubić znacznie młodszą...

Kolejny raz przeczytany wspaniały średniowieczny kryminał z niezwykłym detektywem braciszkiem Cadfaelem.

Kolejny raz przeczytany wspaniały średniowieczny kryminał z niezwykłym detektywem braciszkiem Cadfaelem.

Przczytałam w wersji "Mnich - Trędowaty od św. Egidiusza". Liznęłam konwencji i trochę już mi spowszedniała ta seria. Fabuła kryminalna na 6.

Przczytałam w wersji "Mnich - Trędowaty od św. Egidiusza". Liznęłam konwencji i trochę już mi spowszedniała ta seria. Fabuła kryminalna na 6.

W tym tomie Autorka pozwala uważnemu czytelnikowi odkryć zabójcę.

A jedna ze scen porusza do łez... Łez wzruszenia ale i smutku...

Kolejna wspaniała czytelnicza przygoda!

W tym tomie Autorka pozwala uważnemu czytelnikowi odkryć zabójcę.

A jedna ze scen porusza do łez... Łez wzruszenia ale i smutku...

Kolejna wspaniała czytelnicza przygoda!