Obok miłosnej przygody XVIII wiecznego bohatera znajdziemy w tym krótkim opowiadaniu sentencje warte zapamiętania: "Miłość [...] nie osiąga nic, jeśli nie osiągnęła wszystkiego"; "Zbyt wielki żar gasi delikatność"; "Nowość podnieca".

Postaci "Ulotnej chwili" charakteryzuje skłonność do "libertyńskiej" miłości, która sprowadza się do doświadczania rozkoszy bez żadnych trosk i zobowiązań. Podniecająca jest nie tylko bliskość kochanków, ale całe misterne sanktuarium miłości, do którego wchodzą. Niczym w ogrodzie z "Pieśni nad pieśniami" westchnienia zastępują słowa, a obrazy pomnażają pragnienia. Jednak szybko okazuje się, że to tylko gra, komedyjka. Czy rola, jaką odgrywa bohater to rola adoratora, kochanka, czy może męża? "Nie ma złych ról dla dobrych aktorów" - słyszy na pocieszenie.

Zapłatą za przyjemności okazuje się być piękna iluzja, a ponadto doświadczenie przyjemności wysubtelnia człowieka, czyni go czulszym, delikatniejszym i bardziej wrażliwym.

Obok miłosnej przygody XVIII wiecznego bohatera znajdziemy w tym krótkim opowiadaniu sentencje warte zapamiętania: "Miłość [...] nie osiąga nic, jeśli nie osiągnęła wszystkiego"; "Zbyt wielki żar gasi delikatność"; "Nowość podnieca".

Postaci "Ulotnej chwili" charakteryzuje skłonność do "libertyńskiej" miłości, która sprowadza się do doświadczania rozkoszy bez żadnych...

Ta fabuła jest niemal w całości przytoczona u de Gourmonta, czym jestem skonfundowana, myślałam ze very woman to autorska szkatułkowa powieść zatytułowana jak pomadka do ust a nie jakiś postmodernizm xix wieczny XD Ale do rzeczy, tu mamy starsza o wiek malutka książkę vivanta denona: kolejny drobiazg z biblioteki jednorożca, z ilustracjami Starowiejskiego i posłowiem Anatola France, jest ok

Ta fabuła jest niemal w całości przytoczona u de Gourmonta, czym jestem skonfundowana, myślałam ze very woman to autorska szkatułkowa powieść zatytułowana jak pomadka do ust a nie jakiś postmodernizm xix wieczny XD Ale do rzeczy, tu mamy starsza o wiek malutka książkę vivanta denona: kolejny drobiazg z biblioteki jednorożca, z ilustracjami Starowiejskiego i posłowiem...

Okres działalności Dominique Vivant De Nona to początek osiemnastego wieku, gdzie literatura stanowiły tylko ułamek jego zainteresowań. W swoim życiu poznawał najbardziej wpływowe osoby tamtej epoki i był świadkiem zmian zachodzących na świecie. Mała książeczka Chwile ulotne przez przypadek wpadła mi do ręki i nazwisko autora nic mi nie mówiło. Byłem bardzo ciekawy, co otrzymam, bo lubię od czasu do czasu przeczytać właśnie coś z dawniejszej literatury mającej już swoje lata. Nawet w tym przypadku nie wiedziałem, że powieść powstała dawno temu, ale nie przeszkadzało mi wcale podczas lektury.
Książka opowiada o przyjeździe bohatera do rezydencji i spotkaniu mieszkającej w niej pani de T. W tej niedużej książeczce dostajemy historie miłosną i romantyczną, ale zabarwioną lekko na końcu intrygą. Nie pozbawioną jednak odrobiny pikanterii, która teraz nie razi i nie powoduje poruszenia podczas czytania jak mogło być w czasach powstania. Jest pełna uroku i wdzięku, ale znajduje się w niej miejsce na niedomówienia i nawet pod koniec nie zabrakło nawet intrygi. Książka Chwile ulotne to historia bohatera uwikłanego w romans, gdzie znajdziemy flirt, przewrotność bohaterki, która potrafiła owinąć sobie wokół palca mężczyzn i wspaniały plastycznie urzekający obraz relacji dwójki bohaterów powieści. Autor potrafił z wyczuciem poprowadzić akcje w szybkim tempie przez to czyta się szybko. Książka Chwile ulotne napisane zostały lekkim i przyjemnym językiem. Takim dawnym w jakim się pisało, co dodaje uroku samej historii, ale trzeba przyznać, ze pomimo upłynięcie sporego czasu nadal można przeczytać i miło spędzić przy niej czas.
Nie miałem wielkich oczekiwań wobec niej przyznaje, ale dostałem ciekawą lekturę. Z jednej strony długość opowieści nie poraża i chciało się, aby książka była nieco dłuższa. Wtedy rozbudowa wątku miłosnego i może dodanie więcej intryg spowodowało, że historia zyskała na tym więcej. Z drugiej strony oszczędny styl pisania i zwięzły powoduje, że wciągasz się w opowieść bardzo szybko. Przeczytanie jej nie zajmuje dużo czasu, ale pomimo, że z romansami mi nie po drodze w tym przypadku dostałem ciekawą pozycje nie pozbawioną dawnego minionego już czaru jaki był obecny w tego typie opowieści i książkach. Może dlatego nie przeszkadzał mi wątek romansu podczas czytania. Byłem zaciekawiony jak wypadną Chwilę ulotne, które mają aż tyle lat, a nawet wieków. Inaczej się kiedyś pisało i to czuć podczas lektury. Bohaterowie stworzeni na potrzeby wypadają interesująco i prowadzenie narracji w formie pierwszoosobowej ze względu, ze narratorem jest bohater tylko dodaje uroku. Można dzięki temu wciągnąć się i śledzić z ciekawością relacje łączące bohatera z panią de T. Sama opowieść ma w sobie coś przyciągającego uwagę i chętnie przeczytam coś w tym typie ze starszych pozycji, które zostały napisane dawno temu. Autor stworzył dzieło, które w tamtych czasach powstania mogło wywołać pewne poruszenie, lecz na współczesnym czytelniku nie robi już takiego wrażenia i dostaje dobrą historie z ciekawym zakończeniem. Nieraz warto poszukać i sięgnąć po coś innego, nawet nieznanego autora jak w tym przypadku, bo dostałem romans w starym dobrym stylu, nie pozbawiony został odrobiny intrygi i swojego uroku.
Polecam.

Okres działalności Dominique Vivant De Nona to początek osiemnastego wieku, gdzie literatura stanowiły tylko ułamek jego zainteresowań. W swoim życiu poznawał najbardziej wpływowe osoby tamtej epoki i był świadkiem zmian zachodzących na świecie. Mała książeczka Chwile ulotne przez przypadek wpadła mi do ręki i nazwisko autora nic mi nie mówiło. Byłem bardzo ciekawy, co...

Sympatyczna i bezpretensjonalna opowiastka o damie, co z wdziękiem mężczyzn za nos wodziła. Wstęp i posłowie, przybliżające żywot autora, nie mniej są zajmujące od właściwego dziełka.

Sympatyczna i bezpretensjonalna opowiastka o damie, co z wdziękiem mężczyzn za nos wodziła. Wstęp i posłowie, przybliżające żywot autora, nie mniej są zajmujące od właściwego dziełka.