Jedna zmiana pociąga za sobą konieczność podjęcia wielu innych. Niefortunna podróż pociągiem, która przenosi bohaterkę wstecz o 100 lat.
Rok 1893.
To świat w którym - Jeżeli mężczyzna nie potrafi zapewnić rodzinie opieki, jeśli nie zdoła obronić ziemi, którą wydarł dzikiej przyrodzie, to nie zasługuje na miano mężczyzny.
Zdecydowanie na miano takiego mężczyzny zasługuje Will, młody, przystojny, honorowy, troskliwy opiekun swoich siostrzeńców i siostrzenicy, który ma dostać pomoc do prowadzenia domu i opieki nad dzieckiem w osobie gospodyni. Gospodyni nie pojawia się, zamiast tego w ich życie wkracza Emily, starsza o 100-letnie doświadczenia, znajomość historii i świata w którym kobiety mają równe prawa i korzystają z nich tak samo często jak mężczyźni.
To ładna historia o dwójce ludzi, którzy powinni być ze sobą, ale dzieli ich zbyt wiele, aby to mogło stać się prawdziwe. Emily nie potrafi dostosować się do życia, potrzebuje tej wolności, samostanowienia jaką dysponują kobiety obecnie. Nawet miłość do Willa nie potrafi jej zatrzymać w miejscu. Całą sobą walczy o wydostanie się z tamtych czasów, a jeśli nawet nie czasów to tego miejsca – bo gdzie indziej będzie lepiej, nie tak surowo, nie tak pierwotnie, nie tak krępująco.
Zdecydowanie na plus zapisałabym rodzące w się w Emily uczucie, jej dojrzewanie do niego. I co ważne, choć smutne, dorośnięcie do decyzji o opuszczeniu małego miasteczka i wyruszenie w poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi, choćby tej młodszej o 100 lat.
To smutna opowieść o miłości i ładna o dorastaniu, mądra o podejmowaniu decyzji. W sumie książka o Emily, bo Will choć nakreślony cudnie ginie gdzieś w jej tle, w swojej idealności traci na atrakcyjności czytelniczej, choć która z nas nie chciałaby mieć takiego Willa przy boku.
Spójna bardzo, ale mnie denerwująca, była ulotność tej opowieści i przekonanie czytelnika, że Emily odejdzie, że i tak i tak skończy się dobrze, ale ona i tak odejdzie, przyjdzie taki moment, że wsiądzie do pociągu, a ludzie, których powinna mieć obok siebie, zostaną.
I tuta j powiem coś bardzo mało romansoholicznego. Żałuję tego końca. Dla mnie masakrycznie wiele straciła ta opowieść kiedy po powrocie do współczesności Will stanął na drodze Emily. Z lekcji która mogła być ciekawą nauką wyszedł średni romans z zadęciem na coś większego. W sumie mądra historia została zakończona jednym stwierdzeniem bohaterki, że to w sumie ten sam facet i kocha go tak jak tamtego i w sumie nic się nie stało, bo ona jest szczęśliwa. I kij z tym, że poprzedni ożenił się z taką jedną paskudną i w sumie chyba nieźle żyli skoro mają takich potomków. Nie kupuję tego. Powiem więcej, jestem paskudnie zła, na to zakończenie, na strywializowanie tej opowieści, na postawienie jej w szeregu z innymi HQ.

Ale jakby nie patrzeć – Paradoks, to jeden ze starych HQ i jak potwierdza się twierdzenie – nigdy nie wiadomo co kryją stare HQ. Od czasu do czasu zaskakują, niemal wgniatają w fotel, zostawiając czytelnika z otwartymi ustami i zdziwieniem, że w takiej małej różowej książeczce kryje się tak wiele. Tutaj, może nie było aż tak, ale było dobrze, żeby nie powiedzieć bardzo dobrze.

Jedna zmiana pociąga za sobą konieczność podjęcia wielu innych. Niefortunna podróż pociągiem, która przenosi bohaterkę wstecz o 100 lat.
Rok 1893.
To świat w którym - Jeżeli mężczyzna nie potrafi zapewnić rodzinie opieki, jeśli nie zdoła obronić ziemi, którą wydarł dzikiej przyrodzie, to nie zasługuje na miano mężczyzny.
Zdecydowanie na miano takiego mężczyzny zasługuje...

27-34 on 180

27-34 on 180