Czarne tango

Fabuła, narracja - wszystko jakieś posiekane, bohaterowie co najmniej neurotyczni lub zaburzeni, żeby nie powiedzieć - nienormalni...
Czy w Szwecji nie mieszka już nikt zdrowy psychicznie?
Ta książka to nie kryminał - wątek kryminalny to tylko pretekst do przedstawienia przedziwnych stanów psychicznych i rozmaitych obsesji bohaterów, którzy wszyscy nienawidzą się nawzajem i wszystkiego, co ich otacza. Brak śledztwa. Nie moja bajka.

Fabuła, narracja - wszystko jakieś posiekane, bohaterowie co najmniej neurotyczni lub zaburzeni, żeby nie powiedzieć - nienormalni...
Czy w Szwecji nie mieszka już nikt zdrowy psychicznie?
Ta książka to nie kryminał - wątek kryminalny to tylko pretekst do przedstawienia przedziwnych stanów psychicznych i rozmaitych obsesji bohaterów, którzy wszyscy nienawidzą się nawzajem...

Uwielbiam czytać kryminały i obok fantastyki to mój drugi ulubiony gatunek książek, ale ta książka niezbyt trafiła w moje gusta. Nie wiem czy nie jest to spowodowane tym, że czytana była po książkach Nesbo. Czyta się szybko, to fakt, ale poziom niestety niski. Strasznie irytowały mnie te same określenia tatuażu. Pocenie się wszystkich bohaterów tak, że muszą się co chwilę wycierać i wszechobecna smolista kawa. Sam pomysł dość ciekawy, koniec jednak jest rozczarowujący. Gdyby była troszkę lepiej napisana, to ocena podskoczyłaby na mocną 7.

Uwielbiam czytać kryminały i obok fantastyki to mój drugi ulubiony gatunek książek, ale ta książka niezbyt trafiła w moje gusta. Nie wiem czy nie jest to spowodowane tym, że czytana była po książkach Nesbo. Czyta się szybko, to fakt, ale poziom niestety niski. Strasznie irytowały mnie te same określenia tatuażu. Pocenie się wszystkich bohaterów tak, że muszą się co chwilę...

Zacznijmy od tego że w czasie festiwalu Czarnego Tanga w tajemniczych okolicznościach ginie mała dziewczynka. Mordercą jest prawdopodobnie jeden z uczestników imprezy. Główna bohaterka postanawia znaleźć sprawcę.
Cały zarys fabuły brzmi świetnie. Jednak w trakcie tej książki dostajemy więcej badziewnych opisów śniadania głównej bohaterki, dylematów głównej bohaterki czy też przemyśleń o tym jakie to jej życie jest trudne. Cóż z tego, że uczestnicy zabawy giną jak szaleni skoro ona nie ma w domu ulubionego dżemu?
Tak to wygląda przez większość czasu. Poznajemy też historie życia każdego z uczestników Tanga jednak osobiście uważam, że jest to zbyt krótki opis by poczuć cokolwiek do któregoś z tych bohaterów. Może poza Szczurołapem, jego nawet polubiłam. Ale mimo wszystko wydaje mi się, że autorka chciała pokazać zbyt wiele w krótkim czasie i nie wyszło to najlepiej.
Ale fakt, plusem jest to, że historie każdego z bohaterów, jakoś się ze sobą łączą. Może nie jest to do końca wiarygodny scenariusz ale mimo wszystko da się jakoś zrozumieć dlaczego stało się tak a nie inaczej.

Zacznijmy od tego że w czasie festiwalu Czarnego Tanga w tajemniczych okolicznościach ginie mała dziewczynka. Mordercą jest prawdopodobnie jeden z uczestników imprezy. Główna bohaterka postanawia znaleźć sprawcę.
Cały zarys fabuły brzmi świetnie. Jednak w trakcie tej książki dostajemy więcej badziewnych opisów śniadania głównej bohaterki, dylematów głównej bohaterki czy...

Nieprawdopodobnie źle napisana książka. Błędy logiczne, stylistyczne, rzeczowe. Nic dziwnego, że prawie na każdej stronie ktoś "się poci, oblewa go pot, czuje pot, wyciera spocone ręce" itd. Autorka ma jakieś natręctwa na tym tle. Odradzam czytanie (z powodu całokształtu, nie tylko z powodu potu)

Nieprawdopodobnie źle napisana książka. Błędy logiczne, stylistyczne, rzeczowe. Nic dziwnego, że prawie na każdej stronie ktoś "się poci, oblewa go pot, czuje pot, wyciera spocone ręce" itd. Autorka ma jakieś natręctwa na tym tle. Odradzam czytanie (z powodu całokształtu, nie tylko z powodu potu)

Przeciętna ,niby coś się dzieje ale powoli ,chaotycznie nie moje klimaty..

Przeciętna ,niby coś się dzieje ale powoli ,chaotycznie nie moje klimaty..

Bardzo przeciętna książka, z trudem dokończyłam...

Bardzo przeciętna książka, z trudem dokończyłam...

Jest to zdecydowanie jedna z najgorszych książek, jakie w życiu czytałam. Nie ma w niej nic dobrego. Przez chwilę myślałam, że dobra jest intryga, a po prostu bardzo zły warsztat, ale nie, intryga jest słaba, ledwie się klei. Główna bohaterka jest obrzydliwą babą, której motywy są zadziwiające, a sposób prowadzenia przez nią rozmowy - oszałamiający. Bohaterka umawia się na spotkania z ludźmi bliskimi ofiary i zadaje im bezsensowne, chamskie pytania. Dialogi, z których nic nie wynika, ciągną się przez całe strony. Nic nie jest do końca wyjaśnione, wszyscy są obrzydliwi, autorka piętrzy okropieństwa, na dodatek zupełnie bez sensu, w sposób całkiem nieuzasadniony, posługuje się wulgarnym, prostackim językiem.
Nawaliła również redakcja, czemu się nie dziwię w sumie, bo kto by dał radę czytać coś takiego z uwagą. W jednej ze scen Marianna dostaje w klubie do picia wodę, chwilę potem nie służy jej drink, a po zwróceniu - wyciąga z torebki butelkę i pije wodę...
Absolutnie stracone parę godzin poświęcone na czytanie tej książki, dobrze chociaż, że nie wydałam na nią pieniędzy, bo chyba by mnie szlag trafił ze złości.

Jest to zdecydowanie jedna z najgorszych książek, jakie w życiu czytałam. Nie ma w niej nic dobrego. Przez chwilę myślałam, że dobra jest intryga, a po prostu bardzo zły warsztat, ale nie, intryga jest słaba, ledwie się klei. Główna bohaterka jest obrzydliwą babą, której motywy są zadziwiające, a sposób prowadzenia przez nią rozmowy - oszałamiający. Bohaterka umawia się na...

Kryminał Leny Oskarson to światowa półka kryminałów. Fabuła trzyma w napięciu, dodatkowo zimna Skandynawia i lodowate jezioro dodaje dodatkowego dreszczyku, bardzo polecam również ze względu na obecność w książce polskiego akcentu;)

Kryminał Leny Oskarson to światowa półka kryminałów. Fabuła trzyma w napięciu, dodatkowo zimna Skandynawia i lodowate jezioro dodaje dodatkowego dreszczyku, bardzo polecam również ze względu na obecność w książce polskiego akcentu;)

Najbardziej beznadziejny kryminał jaki kiedykolwiek czytałam.W zasadzie wątek kryminalny odgrywa moim zdaniem drugoplanową rolę.Denerwował mnie też język, ciągle nieprzyzwoite słowa, wulgaryzmy, po prostu nieciekawie się to czytało.Sama fabuła znośna, ale nic specjalnego.Szkoda czasu.

Najbardziej beznadziejny kryminał jaki kiedykolwiek czytałam.W zasadzie wątek kryminalny odgrywa moim zdaniem drugoplanową rolę.Denerwował mnie też język, ciągle nieprzyzwoite słowa, wulgaryzmy, po prostu nieciekawie się to czytało.Sama fabuła znośna, ale nic specjalnego.Szkoda czasu.

Czarne tango, ludzie skrzykują się przez Internet i tańczą do upadłego w noc Świętojańską . Maraton rozpoczął się po siódmej wieczorem. Zaproszenie na maraton otrzymuje blogerka Anne Marie z mężem Widmarem i córką Amelią. Przeboleć śmierć dziecka , Oko za oko dziecko za dziecko. Maraton kończy się śmiercią całej rodziny. Marianne Fogler kupuje dom na jeziorem Skiresjon ciemność i wilgotność, las jest gęsty, a woda jest nieprzyjemna. Dąży do rozwiązania sprawy zabójstw, bo ślady nie łączą logiczną całość . Topielec i śmierć osoby podejrzanej osoby. Ból po utracie dziecka i zarazem zemsta. Znaleźć sens całego maratonu, który został zorganizowany dla jednej rodziny, która miała zapłacić za śmierć dziecka. Ciekawa książka i dialogi. Podoba mi się temperament Marianne Fogler. Lena Oskarsson do końca trzyma w napięciu i nie wyjawia motywów zbrodni, aż do końca . Do tańca trzeba dwojga, mocny kryminał. Jezioro, na którym dzieją się różne rzeczy. Mroczna a zarazem trzyma książka napięciu. Cały dzień i północy siedziałem na książką, bo byłem ciekawy jak zakończy się maraton . Czasami warto stać nie wyspany, ale zadowolony, bo maraton czarnego tanga ma swoje uroki.

Czarne tango, ludzie skrzykują się przez Internet i tańczą do upadłego w noc Świętojańską . Maraton rozpoczął się po siódmej wieczorem. Zaproszenie na maraton otrzymuje blogerka Anne Marie z mężem Widmarem i córką Amelią. Przeboleć śmierć dziecka , Oko za oko dziecko za dziecko. Maraton kończy się śmiercią całej rodziny. Marianne Fogler kupuje dom na jeziorem ...