Papież Benedykt XVI w jednej ze swoich publicznych wypowiedzi powiedział, że teolog, który nie docenia piękna i teologia, która nie zachwyca się pięknem jet podejrzana, Ba, wzmacnia to stwierdzenie mówiąc, że teolog nie kochający sztuki, poezji może być niebezpieczny. Piękno w teologii narażone jest na wiele niebezpieczeństw. Jednym z nich jest to, że się go nie docenia, bojąc się, że estetyzm i irracjonalizm ujęć może wziąć górę i prowadzić do lekceważenia roli piękna Przecież mamy w pamięci słynną scenę płonącego Rzymu i na tym tle recytującego swe wiersze Nerona. Robił to, żeby sztuka była autentyczna i głęboko prawdziwa. A stała się dla niej zabójstwem i jej karykaturą. Inne niebezpieczeństwo to emancypacja piękna, wyłuskanie go z etycznych zależności, co prowadzi do jej ubóstwienia. Wtedy piękno zamiast wskazywać na to, co poza nim, wskazuje tylko na siebie i siebie stawia w centrum uwagi, stając się narcystyczną modelką. Grecka koncepcja piękna utożsamia je z prawdą. Prawda bez piękna nie poradziła by sobie, ona musi być podawana w sposób pienny. Arystoteles, Platon, Gorgiasz uznawali obcowanie z pięknem jako konieczne by człowiek dotarł do prawdy i dobra. Piękno wywołuje w nas wstrząs duchowy, który zmienia całe nasze widzenie rzeczywistości. Ono nas wybudza z uśpienia, z kolein, w których często gnuśnieje nasze życie, uskrzydla i pociąga w górę. Kiedy więc w osobie księdza Jerzego dokonuje się spotkanie, gdzie z jednej strony mamy kapłana, teologa, a z drugiej strony poetę, to z takiego spotkania musi urodzić się wielkie dobro i piękno, Jak sam mówi, uprawia on poezje, która ma prowadzić do Boga, a On jest Prawdą, Dobrem i Piekłem, wiec każdy temat, każde zagadnienie, które będzie opowiadało o tych wartościach bezpośrednio albo pośrednio będzie do Niego prowadziło. Połączenie teologii i poezji owocuje chrystologiczną estetyką. Bo tak jak rolą teologii jest utrzymywanie ludzkiego rozumu w dążeniu do poszukiwania prawdy, tak poezja w słowie wyrażą najbardziej osobiste przeżycia i artykułuje tkwiącą w ludzkim sercu wrażliwość. Teolog-poeta to baczny obserwator tego, co dzieje się wokół nas, to ktoś, kto ma w sobie odwagę nazywania rzeczy po imieniu. Kto staje w prawdzie i prawdę głosi. Skupia niejako w sobie dwa posłannictwa, wypełnia dwie misje. Jego głoszenie słowa, którym jest Chrystus łączy się ze słowem jako sposobem komunikacji. I szuka slow, które po ludzku będą najbardziej trafne, by wyrazić i opowiedzieć o Słowie. Drukowane w Gościu Niedzielnym felietony to właśnie spotkanie ze słowem/Słowem. To próba pokazania mistrzów słowa/Słowa: wielkich polskich poetów, świętych i duchowych wzorów. To spotkanie z wielkimi teologami i ich myślą, ale i z poszukiwaczami prawdy, którzy słów chcieli usłyszeć, ale ich drogi nie zawsze były prostymi. Jest Szymik świetnym komentatorem, ma doskonały słuch i ogromne wyczucie. Porusza się na subtelnej linie i z wrodzonym taktem będąc wyrazistym nie waha się i nie boi głosić prawdę. Nastaje w porę i nie w porę, ale to jego kapłańska droga. Poezja dodaje mu mocy, by swoją głębię teologicznych przemyśleń ubrać w słowa, które najpełniej zobrazują istotę teologii. Warto te refleksje poczytać.

Papież Benedykt XVI w jednej ze swoich publicznych wypowiedzi powiedział, że teolog, który nie docenia piękna i teologia, która nie zachwyca się pięknem jet podejrzana, Ba, wzmacnia to stwierdzenie mówiąc, że teolog nie kochający sztuki, poezji może być niebezpieczny. Piękno w teologii narażone jest na wiele niebezpieczeństw. Jednym z nich jest to, że się go nie docenia,...