Takie sobie. Biografia Josepha Hellera i jego żony napisana przez ich córkę. Sięgnąłem po książkę, bo jestem wielkim fanem Paragrafu 22. Trochę mnie zawiodła, brakuje jej "klimatu", który wciąga w książkę, bardziej przypomina dziennik kroczący od wydarzenia do wydarzenia. Jak nie lubisz pisarstwa Hellera , to sobie ją odpuść.

Takie sobie. Biografia Josepha Hellera i jego żony napisana przez ich córkę. Sięgnąłem po książkę, bo jestem wielkim fanem Paragrafu 22. Trochę mnie zawiodła, brakuje jej "klimatu", który wciąga w książkę, bardziej przypomina dziennik kroczący od wydarzenia do wydarzenia. Jak nie lubisz pisarstwa Hellera , to sobie ją odpuść.

Przeczytałem i poczułem się lekko zawiedziony. Tytuł sugerował mi lekturę, w której znajdę znacznie więcej szczegółów poświęconych okolicznościom powstania „Paragrafu 22”, pierwowzorom postaci z powieści, źródłom inspiracji autorskich. Tymczasem otrzymujemy książkę niejednorodną – niby biografia, choć właściwie są to wspomnienia córki na temat słynnego ojca – Josepha Hellera – ten element zdaje się dominować, ale równie dużo miejsca Pani Erica poświęca matce oraz własnej osobie.
Sam pomysł na książkę nie jest zły, spojrzenie na pisarza z perspektywy rodzinnej jest wartościowe i uświadamia wiele rzeczy czytelnikom, częstokroć „odbrązawia” poglądy na temat ulubionego autora. Napisanie udanej powieści nie oznacza, że jej autor jest krystaliczny i pozbawiony wad. Bo Joseph Heller nie był łatwą osobą w obcowaniu i to przebija z kart tej książki. Choroby nie scementowały członków rodziny, specyficzne poczucie humoru Hellera, jego zmienność nastrojów oraz skłonność do flirtowania na pewno nie pomagały w życiu rodzinnym.
Dziełom literackim, o dziwo, nie poświęcono zbyt wiele miejsca, celem nadrzędnym było sporządzenie portretu pisarza jako zwykłego człowieka. Ale paradoksalnie dzięki temu spostrzegłem jak wiele lat wymagało stworzenie „Paragrafu 22” i jak równie długo pozostawał on jedyną powieścią w dorobku pisarskim Autora. Inna rzecz, że poza „Gold jak złoto” trudno wskazać inną książkę J. Hellera, która dorównałaby poziomem debiutowi literackiemu.

Przeczytałem i poczułem się lekko zawiedziony. Tytuł sugerował mi lekturę, w której znajdę znacznie więcej szczegółów poświęconych okolicznościom powstania „Paragrafu 22”, pierwowzorom postaci z powieści, źródłom inspiracji autorskich. Tymczasem otrzymujemy książkę niejednorodną – niby biografia, choć właściwie są to wspomnienia córki na temat słynnego ojca – Josepha...

Emocjonalna biografia twórcy niedoścignionego "Paragrafu 22", napisana przez córkę. Świetna, osobista opowieść o człowieku z krwi i kości, z jego wadami i zaletami, czasem mocno krytycznym okiem bliskiej, niedoskonałej według ojca, osoby. Ciekawa pozycja.

Emocjonalna biografia twórcy niedoścignionego "Paragrafu 22", napisana przez córkę. Świetna, osobista opowieść o człowieku z krwi i kości, z jego wadami i zaletami, czasem mocno krytycznym okiem bliskiej, niedoskonałej według ojca, osoby. Ciekawa pozycja.

Czasem daleko pada jabłko od jabłoni.. Spodzewałam się znacznie znacznie lepszej książki, w końcu autorka to nie byle jaka biografka tylko córka! Kto jak kto ale ona powinna mieć dużo ciekawego do opowiedzenia. Niestety koniec końców nie wiedziała zbyt wiele. Ogólnie książkę dobrze się czyta, jest lekko i zgrabnie poprowadzona..niemniej na tym kończą się jej plusy( nie jeszcze plusem jest ukochany przepis Hellera na duszoną wołowinę - niemniej jako wegetarianka i tak nic mi z niego heh). Wiadomo, że nie spodziewałam się po niej Hellerowskiego polotu ale już rzetelnej biografii to jak najbardziej! Niestety Erica chyba nie jest zbyt bystra i bardzo słabo rozumiała swojego przebystrego ojca, z resztą sam tak o niej mówił a ona swoimi opisami samej siebie tylko potwierdza ten fakt. Bardzo żałuje, że książka jest tak ogólna, więcej tam matki niż ojca, nic nie ma na temat macochy..a jest to ciekawy temat dlaczego taki niesamowity człowiek wybrał na drugą żonę taką kobietę. Erica zdradziła kilka rodzinnych tajemnic ale było ich wszystkich może ze trzy! Ostateczna konkluzja to to, że fan więcej się dowie się o Hellerze z jego książek niż z niczego innego. A na koniec bomba..jak bym podczas czytania nie znielubiła jego córki wystarczająco to ta na koniec serwuje iście Hellerowską bombę, która rozkłada mnie na łopatki...prawdziwe buuuum! Nie zdradze do czego Erica się przyznaje..ale myślę, że każdego kto kocha Hellera i jego książki to rozwali. Reasumując nic specjalnego ale jednak warto znać.

Czasem daleko pada jabłko od jabłoni.. Spodzewałam się znacznie znacznie lepszej książki, w końcu autorka to nie byle jaka biografka tylko córka! Kto jak kto ale ona powinna mieć dużo ciekawego do opowiedzenia. Niestety koniec końców nie wiedziała zbyt wiele. Ogólnie książkę dobrze się czyta, jest lekko i zgrabnie poprowadzona..niemniej na tym kończą się jej plusy( nie...

Książka na początku wydaję się być wyłącznie zapisem biograficznym sławnego autora "Paragrafu 22", jednak wraz z przeczytanymi stronami poznajemy historię, z którą wiele ludzi może się utożsamić. Dla mnie okazała się być smutną opowieścią o rozwodzie i konsekwencjach, o dorastaniu i podejmowaniu trudnych decyzji i o rzeczywistości, która czasem potrafi być zaskakująca i "absurdalna"

Książka na początku wydaję się być wyłącznie zapisem biograficznym sławnego autora "Paragrafu 22", jednak wraz z przeczytanymi stronami poznajemy historię, z którą wiele ludzi może się utożsamić. Dla mnie okazała się być smutną opowieścią o rozwodzie i konsekwencjach, o dorastaniu i podejmowaniu trudnych decyzji i o rzeczywistości, która czasem potrafi być zaskakująca i...

http://naderinteresujace.blogspot.com/2016/12/paragraf-22-to-jedna-z-tych-ksiazek.html

http://naderinteresujace.blogspot.com/2016/12/paragraf-22-to-jedna-z-tych-ksiazek.html

„Paragraf 22” uwielbiam, zatem naturalnym był zakup i przeczytanie wspomnień jakie o Josephie Hellerze napisała jego córka Erica. Książka ładnie wydana, w twardej oprawie prezentuje się naprawdę nieźle. I cóż, jak się zaczyna na wstępie komplementować okładkę to znaczy, że z treścią jest nieco gorzej. Mój główny zarzut to za mało Hellera w opowieści o Hellerze. Autorka potraktowała „temat” bardzo powierzchownie. Jeśli tak jedynie wyglądają jej wspomnienia o ojcu, to należy jej współczuć. Mało mamy tu ciekawostek, anegdot czy po prostu opisu życia twórcy Paragrafu 22. Autorka bardziej skupia się na matce, sobie, a dopiero następnie na ojcu, pomijając przy okazji prawie całkowicie swojego brata. Ok., dowiadujemy się nieco jakim człowiekiem był Heller (trudnym),ale cała opowieść zarówno co do treści jak i stylu wydaje się bardzo nijaka. Polecam jedynie dla najzagorzalszych fanów Joe Hellera.

„Paragraf 22” uwielbiam, zatem naturalnym był zakup i przeczytanie wspomnień jakie o Josephie Hellerze napisała jego córka Erica. Książka ładnie wydana, w twardej oprawie prezentuje się naprawdę nieźle. I cóż, jak się zaczyna na wstępie komplementować okładkę to znaczy, że z treścią jest nieco gorzej. Mój główny zarzut to za mało Hellera w opowieści o Hellerze. Autorka...

Z Ericą Heller łączy mnie jedna, zasadnicza rzecz – obie nie przeczytałyśmy jak do tej pory „Paragrafu 22″. Ja, po lekturze „Tu spał Yossarian” na pewno tę zaległość nadrobię (mam nadzieję, że jak najszybciej),co się tyczy samej autorki i, co istotniejsze, córki znamienitego autora tegoż dzieła, nie jest to już takie pewne…

Joseph Heller jako pisarz, mąż, a przede wszystkim jako ojciec. Erica Heller wspomina go z wielką dozą szczerości i naturalności, nie pomijając zarówno tych najlepszych, jak i najgorszych momentów z ich wspólnego życia. Nie idealizuje. Patrzy w przeszłość z dystansem i zrozumieniem, choć na tak wiele pytań chciałaby poznać jeszcze odpowiedzi. Decyzje, które jej ojciec podjął, osoby, z których zrezygnował, uczucia, które zawsze tłumił – to wszystko zdawało się świadczyć o wielkim cynizmie i pewnej bezwzględności tego człowieka, a mimo to przebijała się przez niego ogromna miłość. I choć niewypowiedziana, to po stokroć odczuwalna. I ten żal, który po sobie zostawiła…

„— Niezależnie od wszystkiego, nie zostawię twojej matki — powtarzał raz po raz, dobitnie, z dziwnym uśmiechem. — Nigdy! Nawet jeśli ona przechodzi załamanie nerwowe albo chce doprowadzić do niego mnie. Nawet jeśli codziennie, w każdej minucie, będzie uprzykrzała mi życie. Nawet jeśli przez nią nie będę mógł pisać, spać ani normalnie funkcjonować, nie zostawię jej.
I miesiąc później od niej odszedł.” (Erica Heller, „Tu spał Yossarian”)

Erica Heller znakomicie weszła w rolę narratora. Historia, którą opowiedziała, a która przecież tak bardzo jej dotyczyła, porusza i wyzwala nieodgadniętą pokusę , by jeszcze bardziej wgłębić się w umysł Josepha Hellera. Zdecydowanie sięgnę po jego powieści. Tym bardziej, że tak wiele, jak twierdzi jego pierworodna, „wkładał” w nie ze swojego własnego życia (mimo że się do tego nie przyznawał). Między wierszami pozostawiał to, co najbardziej w nim tkwiło, myśli i uczucia, których nie mógł lub nie chciał wypowiedzieć na głos. Fascynująca, intrygująca wręcz postać, którą tak samo łatwo można pokochać, jak i znienawidzić.

A Erica pięknie poszła w ślady ojca. To naprawdę rewelacyjna książka – polecam!


https://napieknej.wordpress.com/2015/03/09/tu-spal-yossarian-erica-heller/

Z Ericą Heller łączy mnie jedna, zasadnicza rzecz – obie nie przeczytałyśmy jak do tej pory „Paragrafu 22″. Ja, po lekturze „Tu spał Yossarian” na pewno tę zaległość nadrobię (mam nadzieję, że jak najszybciej),co się tyczy samej autorki i, co istotniejsze, córki znamienitego autora tegoż dzieła, nie jest to już takie pewne…

Joseph Heller jako pisarz, mąż, a przede...

Joseph Heller, to amerykański pisarz, który sławę zyskał dzięki doskonalej powieści Paragraf 22. Erica Heller, autorka pozycji Tu spał Yossarian jest jego córką. Jak przystało na latorośl wielkiego pisarza, cynika i kpiarza, Erica napisała fenomenalną ni to powieść, ni to satyrę, ni to biografię. Niezależnie do którego gatunku przypiszemy książkę, jedno jest pewne - czyta się ją wyśmienicie. Erica opowiada o życiu z ojcem - znanym pisarzem, cynicznym człowiekiem, człowiekiem wspaniałym, ale tak trudnym we współżyciu, że aż trudno to wyrazić. Dzięki swojemu ojcu Erica miała niezwykłe życie, dzieciństwo. Poznała wielu znanych ludzi, wiele przeżyła, doświadczyła,ale i wycierpiała. Na wieść o tym czyją jest córką ludzie reagowali okrzykiem - cudownie, ależ to wspaniałe. Nikt jednak nie zadał sobie trudu poznania Josepha tak na prawdę, próby zrozumienia jaki on jest, jak się z nim żyje. O tym wszystkim opowiada Erica.Co istotne nie gloryfikuje ona ojca, ba wręcz zdejmuje go z piedestału, na którym tkwił od momentu opublikowania Paragrafu 22.
Autorka opowiada o małżeństwie rodziców, o wyniszczającej wszystkich chorobie ojca, o awanturach, o dniach idealnej symbiozy, o dniach śmiechu i łez, ekscesach ojca, jego obietnicach, których na ogół nie dotrzymywał.
Co najbardziej urzeka w książce to hellerowskie poczucie humoru, cynizm, inne spojrzenie na świat, które tak charakterystyczne było dla Josepha, a które bez wątpienia odziedziczyła po nim córka. Książka napisana jest szczerze, językiem ciętym, lekkim, momentami dosadnym, prowadząc lekko przez kolejne dekady swojego życia, zabawiając anegdotami, zmuszając do chwili refleksji.
Czego pisarz, publicysta i wciąż kochający, chociaż raczej niewierny, były mąż może chcieć od ciężko chorej byłej żony? Oczywiście przepisu na doskonałą pieczeń. Joseph Heller nie mógł się pogodzić z myślą, że nie zje jej już nigdy w życiu. Autor Paragrafu 22 próbował tysiącami dolarów przekupić swoją córkę, by ta wyciągnęła od matki przepis. Bez skutku. Matka na łożu śmierci wymogła na Erice obietnicę, że Heller nigdy przepisu nie pozna.
— Niezależnie od wszystkiego, nie zostawię twojej matki — powtarzał raz po raz, dobitnie, z dziwnym uśmiechem. — Nigdy! Nawet jeśli ona przechodzi załamanie nerwowe albo chce doprowadzić do niego mnie. Nawet jeśli codziennie, w każdej minucie, będzie uprzykrzała mi życie. Nawet jeśli przez nią nie będę mógł pisać, spać ani normalnie funkcjonować, nie zostawię jej.I miesiąc później od niej odszedł.
Książka Tu spał Yossarian pełna jest tego typu anegdot, smaków i smaczków. Zachęcam do wspanialej, inteligentnej i bardzo hellerowskiej lektury, którą połyka się w jeden wieczór.

Joseph Heller, to amerykański pisarz, który sławę zyskał dzięki doskonalej powieści Paragraf 22. Erica Heller, autorka pozycji Tu spał Yossarian jest jego córką. Jak przystało na latorośl wielkiego pisarza, cynika i kpiarza, Erica napisała fenomenalną ni to powieść, ni to satyrę, ni to biografię. Niezależnie do którego gatunku przypiszemy książkę, jedno jest pewne - czyta...

Opinia pochodzi z mojego bloga:
http://jatuczytam.blox.pl/2014/12/Tu-spal-Yossarian-Erica-Heller.html

Joseph Heller powiedział kiedyś do swojej córki: "Tak naprawdę powinno wyrzucić się swoje pierwsze dzieło, bo nigdy nie jest nic warte". Jego pierwszym dziełem był "Paragraf 22". I choć Heller napisał jeszcze kilka powieści, świat na zawsze zapamiętał go jako autora słynnych przygód Yossariana i spółki.

Erica Heller w książce "Tu spał Yossarian" nie prawi peanów na cześć swojego ojca. Nie jest to też rodzaj pomnika ku jego chwale. Erica zdejmuje Josepha Hellera z piedestału, na którym umieścili go jego liczni wielbiciele. Przedstawia ona ojca jako prawdziwego człowieka z krwi i kości, a nie wyidealizowany wzór dla początkujących pisarzy. Opisuje go takim, jaki był w rzeczywistości - jako osobę dowcipną, inteligentną i niezwykle błyskotliwą, lecz daleką od ideału. Heller był bowiem pełen wad: był znanym gwałtownikiem i kobieciarzem. To liczne romanse przyczyniły się do rozpadu jego wieloletniego małżeństwa. Heller z pewnością nie stanowił przykładu perfekcyjnego męża i ojca. Nie mówił nigdy otwarcie o uczuciach i nie potrafił ich okazywać w sposób bezpośredni. Jak wielokrotnie podkreślał, dzieci nudziły go ogromnie, gdyż nie było z nimi o czym rozmawiać. Od swej córki wymagał dojrzałego rozumowania, nieprzystającego do jej wieku. Dużo łatwiej było mu prowadzić z Eriką poważne dysputy, niż organizować zabawy odpowiednie dla małej dziewczynki.

Publikacja "Paragrafu 22" odmieniła życie Hellerów i podniosła ich status społeczny. Po sukcesie powieści nazwisko "Heller" zaczęło otwierać wiele drzwi. Erica znała osobiście Mario Puzo, który był częstym gościem w ich domu i próbowała nawet wprosić się na Sylwestra do Woody'ego Allena, korzystając z zaproszenia, jakie otrzymał jej ojciec. Jednak o ile "Paragraf 22" stanowił próbę rozliczenia się z wojennymi doświadczeniami Hellera, tak jego późniejsze dzieła, o których Erica wspomina jedynie przelotnie, uważane są za analizę jego życia rodzinnego. W szczególności pozycją taką była książka "Coś się stało", stanowiąca podstawę rozkładu związku małżeńskiego Josepha i Shirley.

"Tu spał Yossarian" jest właściwie autobiografią Eriki Heller. Autorka w książce dokonuje próby oceny swojego życia patrząc przez pryzmat jej relacji z ojcem. Opowiada ona czytelnikowi o trapiących ją bolączkach, dzieli się swymi przeżyciami z okresu choroby oraz osobistymi historiami dotyczącymi jej burzliwych związków. Nie można oprzeć się wrażeniu, że Erica jest kobietą rozdartą wewnętrznie i cały czas poszukującą swojej drogi.

Erica Heller nie stroni od cynizmu i kąśliwych uwag, lecz jej książka jest w jednakowym stopniu humorystyczna, co sarkastyczna. Mimowolnie nasuwa się skojarzenie odnośnie podobieństwa do warsztatu literackiego jej ojca. Erica zdecydowała się na wydanie "Tu spał Yossarian" dwanaście lat po śmierci Josepha Hellera. Spogląda ona na wydarzenia z przeszłości z perspektywy czasu, nie oznacza to jednak, że dzięki temu książka nabiera obiektywizmu. Wręcz przeciwnie, Erica zachowuje bardzo subiektywne podejście. I właśnie ten subiektywizm świadczy o wartości publikacji, nie odnajdziemy bowiem tak osobistych przemyśleń na temat Hellera w żadnej poświęconej mu biografii. Książkę dodatkowo uzupełniają zdjęcia z prywatnych archiwaliów autorki.

"Tu spał Yossarian" nie jest typową biografią. Książkę tę czyta się jak dobrą powieść i nie znuży ona czytelnika ani na chwilę. Wspomnienia autorki aż kipią od sprzecznych emocji, które targały Eriką i samym Hellerem. Jest to książka szczera do bólu, lecz pomimo wszystko nieuciekająca się do zbędnego patosu. Odnajdziemy tu również szereg zabawnych anegdot, mimowolnie wywołujących uśmiech na twarzy i świadczących o tym, że wspólne życie Hellerów pełne było nie tylko potknięć, lecz także chwil radosnych oraz przepełnionych wzajemną miłością. "Tu spał Yossarian" przypadnie do gustu nie tylko wielbicielom twórczości Josepha Hellera. Ci, którzy oczekują od lektury pełnego spectrum wrażeń, począwszy od radości, na gniewie i wzruszeniu kończąc, także śmiało mogą sięgnąć po tę książkę.

Opinia pochodzi z mojego bloga:
http://jatuczytam.blox.pl/2014/12/Tu-spal-Yossarian-Erica-Heller.html

Joseph Heller powiedział kiedyś do swojej córki: "Tak naprawdę powinno wyrzucić się swoje pierwsze dzieło, bo nigdy nie jest nic warte". Jego pierwszym dziełem był "Paragraf 22". I choć Heller napisał jeszcze kilka powieści, świat na zawsze zapamiętał go jako autora...