Pisana przez dziennikarza katolickiego dla ludzi wierzących połowicznie i żyjących na peryferiach Kościoła, dla niezliczonej ilości chrześcijan marginesowych, którzy mówią, że "stracili wiarę" - podobnie jak bez wielkiego żalu mówi się o stracie starego parasola - książka ta ma przedstawić różne aspekty katolicyzmu, takiego, jaki jest on w rzeczywistości, wcielony w Kościele. W Kościele, o który ocieramy się codziennie poprzez jego wiernych, zarówno duchownych, jak i świeckich. W tym Kościele, który od dwudziestu wieków jest przedmiotem nienawiści, miłości lub obojętności.
Będziemy o nim mówili szczerze, bez fałszywego wstydu, nie ukrywając ani jego nędzy, ani wielkości, bez obmawiania, ale też i bez pochlebstw. Wady katolików, zwłaszcza duchownych, są tak widoczne, że można odrzucić wszelką pokusę pomniejszania ich lub powiększania. Wystarczy rozejrzeć się dookoła, a spotkamy się z głupotą, małostkowością, rutyną i pretensjonalnością - ale również - pod warunkiem zachowania jasnego sądu - z inteligencją, heroizmem i zdumiewającą żywotnością tego Kościoła, na który tylu ludzi patrzy i w stronę którego tylu wyciąga ręce w godzinie trwogi i samotności. Wielkie rzesze działaczy z wiarą, która góry przenosi, i z prawdziwą żarliwością świadczą wobec świata, spragnionego sprawiedliwości i miłości, że Chrystus jest, jak sam powiedział: "drogą, prawdą i życiem" i że Kościół mimo różnej kolei losów pozostaje poprzez wieki jego "niosącą falą".
Stronice te skierowane są do umysłów wolnych. Tym gorzej dla nietolerancyjnych; jest ich równie dużo w obozie wierzących, jak i wśród niewierzących... Od przebiegłości i apologetycznych wykoślawień wolimy zwykłą prawdę. Prawda i odwaga wyrównują bowiem to, co niszczy atmosfera wyrachowania i małoduszności. I tu stwierdzić należy, że katolicyzm stał się niezrozumiały dla współczesnego świata, a co gorsze, iż większą w tym, naszym zdaniem, odpowiedzialność należy przypisać katolicyzmowi aniżeli światu.