Sztuczne dialogi i liczne powtórzenia, a w dodatku prowadzenie czytelnika za rączkę. Banalna historia fantasy, napisana zaskakująco ubogim językiem. Szkoda. To było moje pierwsze spotkanie z autorem, mam w planach całą serię, ale jeśli kolejne części są napisane w podobnym stylu to raczej zrezygnuję.

Sztuczne dialogi i liczne powtórzenia, a w dodatku prowadzenie czytelnika za rączkę. Banalna historia fantasy, napisana zaskakująco ubogim językiem. Szkoda. To było moje pierwsze spotkanie z autorem, mam w planach całą serię, ale jeśli kolejne części są napisane w podobnym stylu to raczej zrezygnuję.

Całkiem niezła część jak na ten bardzo przeciętny (a miejscami po prostu słaby) cykl. Przyjemnie śledziło się wydarzenia w gęsto zaludnionej Wieży Czarodzieja i Aydindril. Ale jako prequel dziejący się 3 tys. lat wcześniej w stosunku od pozostałych tomów wypada już nieco gorzej. W sensie zupełnie tego nie czuć, świat i jego vibe jest niemal taki sam, toczona wojna bardzo podobna. Do tego mrugnięcia okiem do czytelników pod koniec stają się już zbyt nachalne i naciągane. Hej, jakoś musimy ich wszystkich zmylić. Ale jak? Może jakąś fałszywą książkę napiszmy, może coś z cieniami? Księgę Opisania Cieni? O tak, to ich załatwi. I pokaż ten dziennik co tu sobie piszesz, wytrzyj to i napisz coś o mieczu prawdy, ha!

Poza tym, jest to typowy Goodkind. Przynajmniej całkiem wartki. No i z dużą ilością magicznego techno-bełkotu. Magda Searus to tutejszy Richard z pierwszej części czyli na każdej stronie wszyscy mówią jej, że jest niezwykła, wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju i tylko dzięki niej można ocalić świat. A tutejszy antagonista jak to u Goodkinda co chwila patrzy na nią lubieżnie z typowym uśmiechem złoczyńcy.

Książka też bardziej niż jako prequel (nie oszukujmy się, niemal wszystko co się tu dzieje było nam wiadome z przesłanek z podstawowych tomów, nowością były tylko niezbyt odkrywcze detale) stanowi budowanie pod wątki po Wróżebnej Machinie. I tak należy ją czytać, w pewnym sensie jako cofnięty w czasie sequel Wróżebnej Machiny, dający wgląd w to co ma teraz nastąpić. Przeciętne guilty pleasure w drodze do bliskiego już końca serii.

Całkiem niezła część jak na ten bardzo przeciętny (a miejscami po prostu słaby) cykl. Przyjemnie śledziło się wydarzenia w gęsto zaludnionej Wieży Czarodzieja i Aydindril. Ale jako prequel dziejący się 3 tys. lat wcześniej w stosunku od pozostałych tomów wypada już nieco gorzej. W sensie zupełnie tego nie czuć, świat i jego vibe jest niemal taki sam, toczona wojna bardzo...

Bardzo udany pomysł co do roli spowiedniczki i historia jaka kryła się za wykreowaniem tej funkcji.
Cała intryga związana z tajemniczą śmiercią pierwszego czarodzieja i następstwami takiej sytuacji dla jego żony już sama w sobie wystarcza jako solidny koń pociągowy całej książki.
Niuanse towarzyskie z choćby takimi detalami jak długość włosów, w tle potencjalny przewrót polityczny oraz tajemnicza siła na usługach wrogiego mocarstwa tworzą niezłą mieszankę.

Co prawda całość nie powala tempem akcji, szczególnie, że konkrety dostajemy bliżej końca.
Pod względem chronologii też chyba nie ma wielkiego znaczenia czy trafimy na książkę przed właściwym cyklem czy też potraktujemy jako dodatek uzupełniający całość.

Bardzo udany pomysł co do roli spowiedniczki i historia jaka kryła się za wykreowaniem tej funkcji.
Cała intryga związana z tajemniczą śmiercią pierwszego czarodzieja i następstwami takiej sytuacji dla jego żony już sama w sobie wystarcza jako solidny koń pociągowy całej książki.
Niuanse towarzyskie z choćby takimi detalami jak długość włosów, w tle potencjalny przewrót...

Można powiedzieć "A więc to tak się wszystko zaczęło". Porządna literatura uzupełniająca wiedzę z poprzednich tomów. Fabularnie trzyma poziom.

Można powiedzieć "A więc to tak się wszystko zaczęło". Porządna literatura uzupełniająca wiedzę z poprzednich tomów. Fabularnie trzyma poziom.

Ważne: polecam czytać po pierwszych 11 częściach (od Pierwszego Prawa Magii do Spowiedniczki),nie przed! Pierwsza Spowiedniczka zawiera wiele spoilerów głównej serii.

Uwielbiam książki Terry'ego Goodkinda, ale Pierwsza Spowiedniczka nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Po przeczytaniu 9 części głównej sagi ten prequel nie prezentuje się dla mnie wybitnie. Mam wrażenie że autorowi skończyły się pomysły, albo przynajmniej się nie postarał (może wydawcy naciskali na kolejną część?). W każdym razie stwory, które tworzyli czarodzieje w Starym Świecie w Wielkiej Wojnie za bardzo przypominali mi pewne potwory popularne w obecnych czasach.
Jeśli chodzi o mocne strony utworu to autor jak zawsze w bardzo interesujący sposób opisał magiczne zaklęcia, niuanse ich rzucania itd. Od strony "magicznej" Pierwsza Spowiedniczka wręcz zachwyca. Oczywiście książce przewodziła główna myśl taka jak i w poprzednich częściach, że życie jest najważniejsze, za którą bardzo cenię całą serię.
Ogólnie powieść jest wciągająca i czyta się bardzo lekko i szybko.

Ważne: polecam czytać po pierwszych 11 częściach (od Pierwszego Prawa Magii do Spowiedniczki),nie przed! Pierwsza Spowiedniczka zawiera wiele spoilerów głównej serii.

Uwielbiam książki Terry'ego Goodkinda, ale Pierwsza Spowiedniczka nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Po przeczytaniu 9 części głównej sagi ten prequel nie prezentuje się dla mnie wybitnie. Mam wrażenie...

rewelacyjny cykl

rewelacyjny cykl

Akcja książki rozgrywa się na przestrzeni kilku dni. Jest to historia przedwcześnie owdowiałej Magdy, której mąż Czarodziej Baraccus popełnił samobójstwo. Dla niej jest to niezrozumiałe, Baraccus kochał życie i mie miał powodu umierać. Magda chce dowiedzieć się prawdy. Nie jest to łatwe, wieża w której mieszka jest infiltrowana przez wroga a do pomocy ma tylko starą służącą i młodego maga Merritta.

Książka oparta jest na dialogach, wiele rzeczy jest kilkakrotnie powtarzane w rozmowach z kolejnymi bohaterami. Sama akcja jest ciekawa ale nie wyjątkowa. Bardziej ciekawi świat, w którym rozgrywa się opowieść. Niestety pojawia się tylko fragmentarycznie, może w kolejnych tomach zostanie wyraźniej nakreślony. Bohaterowie trochę cukierkowaci, kryształowo czyści i szlachetni nawet kiedy zabijają. Mimo drobnych mankamentów czyta się przyjemnie i chętnie sięgnę po pierwszy tom właściwego cyklu.

Akcja książki rozgrywa się na przestrzeni kilku dni. Jest to historia przedwcześnie owdowiałej Magdy, której mąż Czarodziej Baraccus popełnił samobójstwo. Dla niej jest to niezrozumiałe, Baraccus kochał życie i mie miał powodu umierać. Magda chce dowiedzieć się prawdy. Nie jest to łatwe, wieża w której mieszka jest infiltrowana przez wroga a do pomocy ma tylko starą służącą...

Szacun dla autora za "Pierwszą spowiedniczkę" Kolejny tom sagi, do tego prequel, więc robota niełatwa. Napisał i nie spaprał, nie przynudził, nie rozczarował. Stworzył za to kilku bohaterów, których czytelnik "Miecza Prawdy" od razu polubi.
Jeśli ktoś czyta Goodkinda jest to pozycja "grzech nie mieć" jeśli ktoś nie trawi tego autora, to ta książka tego nie zmieni. Po przeczytaniu "Pierwszej spowiedniczki" zacząłem kolejny raz cały cykl od początku.

Szacun dla autora za "Pierwszą spowiedniczkę" Kolejny tom sagi, do tego prequel, więc robota niełatwa. Napisał i nie spaprał, nie przynudził, nie rozczarował. Stworzył za to kilku bohaterów, których czytelnik "Miecza Prawdy" od razu polubi.
Jeśli ktoś czyta Goodkinda jest to pozycja "grzech nie mieć" jeśli ktoś nie trawi tego autora, to ta książka tego nie zmieni. Po...

Niby fabuła jest, czasem akcja też, ale strasznie się ciągnie. Ledwie przebrnąłem.

Niby fabuła jest, czasem akcja też, ale strasznie się ciągnie. Ledwie przebrnąłem.

Żałuję, że nie przeczytałam tej książki zaraz po serii o Mieczu Prawdy. Może wyciągnęłabym z niej więcej przyjemności, jeśli miałabym to uniwersum na świeżo. Ale od początku. Irytowały mnie rozdziały mające po 2-3 strony zwłaszcza na początku lektury. Tym bardziej, że właśnie początek jest strasznie przegadany. Jedna z tych rozmów trwa 60 stron i jest podzielona na 15 rozdziałów. Jaki jest w ogóle sens przerywać jedną dyskusję rozdziałami i to jeszcze taką ich ilością? A to jest tylko jedna konwersacja spośród wielu. Jakakolwiek akcja zaczyna się koło 150 strony, ale tak naprawdę ciekawie zaczyna robić się dopiero pod koniec. Denerwowało mnie trochę naiwne podejście bohaterów, wiele razy po prostu nie wierzyłam autorowi jeśli chodzi o sens. A już najbardziej nie podobało mi się używanie wzniosłych słów, żeby wytłumaczyć swoje błędy/ przewinienia typu: mogłam ich zabić, bo przez to ograniczyłam ich zabijanie i było to moralnie dobre. Mi trochę trąci psychopatią. Albo przerzucanie odpowiedzialności np. ja nie mogłem się na to zdobyć by zrobić, to co niezbędne, ale wiedziałem, że ty możesz, więc tobie zostawiłem do odwalenia brudną robotę, bo jesteś jedyna i niepowtarzalna. Jeśli chodzi o rozwiązanie intrygi, to zaskoczeniem był fakt, że główny szpieg był praktycznie podejrzewany od początku. Łudziłam się, że to zasłona dymna, ale nie. No cóż. Z dobrych aspektów, to książkę dość przyjemnie (jak już się człowiek przyzwyczai do zagrywek opisanych powyżej) i szybko się czyta. Pod koniec potrafi nawet wciągnąć. Wyjaśnia, albo raczej potwierdza podejrzenia późniejszych bohaterów co do szkatuł, więc właściwie nic odkrywczego, ale za to przedstawia pełną historię.
Polecam tylko fanom Miecza Prawdy i to bezpośrednio po sadze. Nowy czytelnik dużo straci zaczynając od tej części.

Żałuję, że nie przeczytałam tej książki zaraz po serii o Mieczu Prawdy. Może wyciągnęłabym z niej więcej przyjemności, jeśli miałabym to uniwersum na świeżo. Ale od początku. Irytowały mnie rozdziały mające po 2-3 strony zwłaszcza na początku lektury. Tym bardziej, że właśnie początek jest strasznie przegadany. Jedna z tych rozmów trwa 60 stron i jest podzielona na 15...