Krótki tomik poezji niemieckojęzycznego autora z cesarsko-królewskiej jeszcze Pragi. Wiersze są niedługie, pisane z użyciem rymów, przez co czyta się je szybko i przyjemnie. Ładnie wydany tomik pozbawiony jest wstępu czy też jakiegokolwiek tekstu o autorze, zatem nie wiadomo, według jakiego klucza wybrano poszczególne liryki i zestawiono je ze sobą.
Jednak spośród wielu z nich wyziera smutek i nostalgia. Poczucie osamotnienia, czegoś utraconego, niewykorzystanego dzieciństwa, pierwszych ulotnych miłości. I jak to bywa u poetów jest to miłość romantyczna, nie do końca wiadomo czy spełniona. Odwołania dotyczą bowiem pierwszych spojrzeń, kontaktów, zachwyceń, a nie broń Boże mieszczańskiego szczęśliwego życia w dostatku i otoczeniu licznej rodziny.
Część wierszy pisana jest jakby z kobiecej perspektywy, niektóre z odwołaniami do Safony.
Natomiast niewątpliwie większość z nich cechuje niesamowita delikatność fraz i słów, lekkie niedopowiedzenia, zaproszenie do dalszego obcowania z ich treścią i przeżywania ich na nowo. Tak, jakby były ziarnem, które może wykiełkować na wiele sposobów. A jednocześnie czymś słodkim, słonym i kwaśnym jednocześnie – jak życie.
Książka przeczytana w ramach marcowego wyzwania – tomik poezji.

Krótki tomik poezji niemieckojęzycznego autora z cesarsko-królewskiej jeszcze Pragi. Wiersze są niedługie, pisane z użyciem rymów, przez co czyta się je szybko i przyjemnie. Ładnie wydany tomik pozbawiony jest wstępu czy też jakiegokolwiek tekstu o autorze, zatem nie wiadomo, według jakiego klucza wybrano poszczególne liryki i zestawiono je ze sobą.
Jednak spośród wielu z...

Przeczytane.

Posiłowawszy się trochę z poezją Rilkego stwierdzam - rzecz to piękna. Urzekł mnie zwłaszcza szereg "sylwetek kobiecych", wierszy zwyczajnie opisujących pewne sceny i biorące w nich udział kobiety, zwiewne, piękne, pełne temperamentu, czasami także cierpienia.

Dość ponure robią się wiersze wspominające dzieciństwo, którego to Rainer (w młodości jeszcze Rene) nie wspominał zdaje się najlepiej - najpierw matka wmawiająca mu całymi latami płeć żeńską, potem ojciec chcący zeń na siłę uczynić żołnierza. Ilekroć zatem autor uderza w tony sentymentalne, związane z dzieciństwem, lub wojną, klimat gęstnieje, ciemne farby leją się obficie, czuć niepokój, pewną ponurość.

Dalej. Przygląda się Rilke światu i chce go zrozumieć - co za nim stoi, szuka więc jakiegoś absolutu, kilka razy o ten temat zahacza. Poza tym dużo tu piękna, raz w przyrodzie, raz (częściej, zdaje się) w kobiecie. Dużo tajemnicy, cienia, ale i koloru.

Wszystko to dość chaotycznie nabierałem i piłem, zbiór bowiem nie jest w żaden sposób uporządkowany, rozlewa się na wszystkie strony, nie wiemy nic na temat wierszy, kiedy i gdzie powstały, czym podyktowany był ten wybór... doznawanie piękna poezji Rilkego w tym wydaniu wymaga sporego skupienia / wcześniejszej znajomości.

Rozpisywał się nie będę, albowiem odwiedziłem dziś bibliotekę, wypożyczyłem co trzeba i już niebawem zjawią się kolejne okazje do napisania kilku słów o nim (po pierwszych stronach "Elegii Duinejskich" jestem tak wstrząśnięty i zachwycony, że aż strach!).


Facebookowy bonus / uzupełnienie: https://www.facebook.com/szaranagajjama/photos/a.1619500411659507.1073741828.1619486281660920/1631291577147057/?type=3&notif_t=like&notif_id=1464343029351411 (adres długi ale co począć!?)

Przeczytane.

Posiłowawszy się trochę z poezją Rilkego stwierdzam - rzecz to piękna. Urzekł mnie zwłaszcza szereg "sylwetek kobiecych", wierszy zwyczajnie opisujących pewne sceny i biorące w nich udział kobiety, zwiewne, piękne, pełne temperamentu, czasami także cierpienia.

Dość ponure robią się wiersze wspominające dzieciństwo, którego to Rainer (w młodości jeszcze Rene)...