WIERSZ DLA ELIZABETH BISHOP
tutaj, pod śniegiem
ciepło i światło nie kaleczy snów.
łagodni tubylcy nie grzeszą bystrością
(oględnie mówiąc) i nie mają “spraw”.
kiedy dzwoni telefon, uciszają go gestem
dłoni, prędkim, acz niepozbawionym naturalnej
elegancji, tak właściwej umysłom
nieskomplikowanym i czystym.

ten piękny kraj,
chciałoby się powiedzieć, ale nie widać kraju.
mrok trwale spowija miękkie krajobrazy i może
właśnie tym trzeba tłumaczyć osobliwy
charakter narodowy tych istot, tak całkowicie
niezdolnych do walki, że nie używają
słów. postawę wyprostowaną odrzucają
stanowczo, niemal religijnie, preferując

sąsiedztwo ziemi
(czyt. prześcieradła),przedkładając falowanie
ciemnych mórz ponad krzykliwą arogancję
gór. Należy bowiem dodać, że organizację
społeczną tego prymitywnego (państwo wybaczą)
plemienia, specjalista określiłby jako “matriarchalną”.
liczebna przewaga samiczek (nie komentujmy)
odpowiada za ten stan.

niektórzy badacze
są zdania, że nie ma tu w ogóle żadnych mężczyzn.
tę hipotezę pomińmy jednak jako niesprawdzalną.
życie duchowe naszych szczęśliwych prostaczków, pardon,
prostaczek, sprowadza się do jednego rytuału, praktykowanego
z takim uporem, że staje się ich “drugą naturą”:
chodzi, z grubsza, o to, aby powierzchnia ciała
każdej istoty była jak najmniejsza, w stosunku do owego ciała

objętości.
wzorowym przykładem tej postawy jest ślimak
schowany w muszelce albo zwinięty w kulkę jeż
(z wyłączeniem kolców). jest raczej pewne, że każdy
kontakt ze światem wzbudza niemal paniczny lęk w tych leniwych
duszach. słysząc o arcydziełach i odkryciach, wzruszają tylko
ramionami, sprawa pogody
nie wywołuje u nich żadnych emocji.

niemniej jednak,
oczywisty urok tych zacofanych terenów
sprawia, że z bólem myślimy o nieuchronnej
zagładzie tej (bez ogródek!) ciemnoty, przeczuwając
jakąś cichą prawdę w jej najgłębszym sercu.
i, choć to daremne, gotowi bylibyśmy walczyć o niepodległość
tego skromnego królestwa, dlatego mówimy odejdź,
mówimy odejdź, dniu.

Na okładce mamy muchówkę, która swoimi liśćmi pułapkowymi uwodzi / zwodzi biały niewinny kwiat.
Relacja, impresja, symbioza dwóch światów, natura i człowiek, filozoficzne i artystyczne tchnienie, odwieczna walka dobra ze złem. Mistycyzm, sensualność, spełnienie kontra ból, zdrada i przemoc.

WIERSZ DLA ELIZABETH BISHOP
tutaj, pod śniegiem
ciepło i światło nie kaleczy snów.
łagodni tubylcy nie grzeszą bystrością
(oględnie mówiąc) i nie mają “spraw”.
kiedy dzwoni telefon, uciszają go gestem
dłoni, prędkim, acz niepozbawionym naturalnej
elegancji, tak właściwej umysłom
nieskomplikowanym i czystym.

ten piękny kraj,
chciałoby się powiedzieć, ale nie widać...