Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Naród, który nie kradnie książek, skazany jest na zagładę.

Nie różnimy się tak bardzo od psów(...).My też potrzebujemy kogoś,kto da nam poczucie wiary w sen życia.Da bezpieczeństwo.I siłę.To nie miłość,to dziecięcy egoizm ale w objawach dorównuje najgorętszemu zakochaniu...i o wiele dłużej trwa(...).

Miała wielkie, migdałowe oczy. W cieniu długich rzęs jarzyły się słońcem szare tęczówki, pełne złotych, roztańczonych plamek. Jasne, grube włosy były spięte w koński ogon. Wyobrażałem sobie, że dotykam leciutko szorstkich włosów, ściągam z nich rogową zapinkę i przeciągam palcami, rzeźbiąc rowki w gęstych pasmach. Twarz była kwadratowa, z mocno zaznaczonym podbródkiem. Biło z niej zdrowie i siła. Jak z młodego, idealnie zdrowego zwierzątka.
Szedłem za nią każdego dnia, gdy wracała ze szkoły. Daleko z tyłu. Ukryty w cieniu drzew i murów. Judejski szczur, przemykający wzdłuż ścian. Kryjący się w mroku. Daleki od rozświetlonej ulicy, do której przynależała Justyna. Książki niosła zwykle w skórzanym tornistrze, związanym paskiem. Nonszalancko przebiegała przez ulicę, ledwie umykając przed trąbiącymi automobilami. Nie mogłem uwierzyć, że zamiatający podwórka ciecie, policjanci z drewnianymi pałkami i zażywni kupcy, tak obojętnie mijają ją. Jakby nie widzieli jej anielskiej urody. Jakby byli ślepi.

- To cała Polska - wydusił z siebie Gebert, gdy już wtaszczył rannych. - Ukradną wszystko, prócz książek...
- A na co parobkom książki? - zagryzając wargi z bólu spytał Rem. - Na podpałkę?
- Dlatego tu zawsze będzie, jak jest - płaczliwie wyjaśnił Gebert. - Naród, który nie kradnie książek, jest skazany na upadek.