Kolejny tom sagi i dalsze losy Kasi i jej rodziny. Rzadko wczytuję się w recenzje - zazwyczaj czytam tylko kilka tych najkrótszych i niestety, natknęłam się na spoiler "Książka kończy się, kiedy...." - zastanawia mnie, dlaczego ludzie to robią? Żeby innym zepsuć przyjemność czytania? Tak więc, wiedziałam, co zdarzy się na samym końcu. Ten tom nie jest jakiś nadzyczajny, słabszy od poprzednich, ale po prostu postanowiłam spokojnie doczytać do końca. Tak jak inne osoby, razi mnie to niesłychane szczęście (mimo oczywistych niepowodzeń) Kasi do wszystkiego, za co się złapie. Śpiewa, tańczy, tworzy teksty - i prawie zawsze jest najlepsza, ciągle podziwiana za urodę a do tego zawsze krząta się po domu, a w bardzo trudnej dla niej sytuacji gotuje zupę, smaży mężowi kotlety a i makijaż jeszcze robi, a ukochany słodko śpi. Rozbawiło mnie też zdanie krytyki, na temat ówczesnych zwyczajów na salach porodowych, kiedy to zabierano maleństwa matkom, które przez to "nie mogły od razu wdrożyć się do obowiązków" - a może po prostu takie mamy chcą po prostu przytulić swoje dziecko, bo to jest dla obojga najważniejsze? Cóż, ciekawam co dalej, więc sięgam po kolejny tom.

Kolejny tom sagi i dalsze losy Kasi i jej rodziny. Rzadko wczytuję się w recenzje - zazwyczaj czytam tylko kilka tych najkrótszych i niestety, natknęłam się na spoiler "Książka kończy się, kiedy...." - zastanawia mnie, dlaczego ludzie to robią? Żeby innym zepsuć przyjemność czytania? Tak więc, wiedziałam, co zdarzy się na samym końcu. Ten tom nie jest jakiś nadzyczajny,...

Niestety książka w porównaniu do poprzednich tomów wypada znacznie słabiej - sprawia wrażenie pisanej na siłe, staje się przegadana, nieciekawa, monotonna.. nudna jakby autorka nie miała pomysłu a pisała na potrzeby. Nie tym razem nie wciągnęłam się a czułam znużenie

Niestety książka w porównaniu do poprzednich tomów wypada znacznie słabiej - sprawia wrażenie pisanej na siłe, staje się przegadana, nieciekawa, monotonna.. nudna jakby autorka nie miała pomysłu a pisała na potrzeby. Nie tym razem nie wciągnęłam się a czułam znużenie

Uważam, że indywidualna ocena książki w dużej mierze zależy od tego w jakim momencie naszego życia do nas trafi. "Czas darowany nam" to czwarta część solidnej sagi. Ja zaczęłam od środka, czyli właśnie od 4 części, i powieść ta trafiła do mnie w nieodpowiednim momencie, dlatego pewnie jej nie doceniłam:-). Spokojna opowieść na tle czasów komunizmu nie przemówiła do mnie. Nie trafiłam w swoim życiu na czasy świetności Mazowsza i nigdy nie byłam ich fanką, więc ten wątek także po prostu przewijał się ... .

Uważam, że indywidualna ocena książki w dużej mierze zależy od tego w jakim momencie naszego życia do nas trafi. "Czas darowany nam" to czwarta część solidnej sagi. Ja zaczęłam od środka, czyli właśnie od 4 części, i powieść ta trafiła do mnie w nieodpowiednim momencie, dlatego pewnie jej nie doceniłam:-). Spokojna opowieść na tle czasów komunizmu nie przemówiła do mnie....

Ta część sagi podobała mi się trochę mniej od poprzednich.
Lata 60-te, to dosyć trudny okres w życiu Kasi.
Po śmierci swojego ukochanego męża Piotra, związała się z Maćkiem, mężczyzną o zupełnie innym usposobieniu. Dla nowej miłości Kasia trochę wycofała się z robienia kariery, więcej czasu poświęcając mężowi.
Książka kończy się, kiedy Kasia rodzi córeczkę.

Ta część sagi podobała mi się trochę mniej od poprzednich.
Lata 60-te, to dosyć trudny okres w życiu Kasi.
Po śmierci swojego ukochanego męża Piotra, związała się z Maćkiem, mężczyzną o zupełnie innym usposobieniu. Dla nowej miłości Kasia trochę wycofała się z robienia kariery, więcej czasu poświęcając mężowi.
Książka kończy się, kiedy Kasia rodzi córeczkę.

Słabo, coraz słabiej. Żal czytać jak z naprawdę dobrej sagi zrobiło się czytadło, w którym nie wiadomo o co chodzi. :(
Niektóre fragmenty jakby na siłę pisane i aż razi w oczy najlepsza we wszystkim Kasia.

Słabo, coraz słabiej. Żal czytać jak z naprawdę dobrej sagi zrobiło się czytadło, w którym nie wiadomo o co chodzi. :(
Niektóre fragmenty jakby na siłę pisane i aż razi w oczy najlepsza we wszystkim Kasia.

Uwielbiam sagi i te powroty z sentymentalną nutą w znane mi miejsca, czy pod dachy bohaterów, których miałam okazję poznać wcześniej. A Barbara Rybałtowska dba o to, by nie zabrakło mi nigdy wspaniałych, zaskakujących emocji. Miło jest wrócić do Zosi i Kasi. Po raz kolejny być świadkiem ich codziennych zmagań z trudami rzeczywistości, w jakiej przyszło im żyć. To czas zdecydowanych zmian. Zarówno w sferze życia osobistego, jak i w tle społecznym. Bohaterki jednak pokazują, że są silnymi kobietami i w imię obrony dobra swojego i bliskich są zdolne do największych poświęceń oraz walki o dobro. Rozterki matki i córki, troska w imię przez siebie przyjętych zasad, a jednocześnie takie swojskie ciepło i dobro, które jest niesamowicie wyczuwalne wokół przestrzeni bohaterek.

Los układa się różnie w życiu. Bywają kontrasty niezmazalne, ale bywają również sytuacje i zdarzenia, z których mamy wyciągać wnioski. Kasia nabiera z czasem pewności siebie i stawia czoła przeciwnościom. Co najważniejsze, natura dziewczyny otwiera się na nowe ścieżki, z których wyniknie wiele emocjonalnych i wzruszających momentów. W trudnych chwilach zaś poczucie równowagi i wsparcie daje jej matka, strzegąca ogniska rodzinnego i wzajemnych relacji z bliskimi. Nie ulega też wątpliwościom, iż autorka w każdej części kreśli wyjątkowy, sugestywny klimat. Od początku pozwalamy się w niego wciągnąć. Od pierwszych wersów również czeka na nas opowieść wyjątkowa, refleksyjna, czasami sentymentalna, rodzinna, ciepła, w której rodzina, stosunki między bliskimi jest najważniejsza. Zaskakujące zakończenie jeszcze bardziej wzmaga w nas apetyt na to, by sięgnąć po kolejną część.

Szczerze i bardzo polecam!

https://nietypowerecenzje.blogspot.com/2019/05/czas-darowany-nam-czesc-v-sagi-barbara.html?fbclid=IwAR3Px5vXxkWtnkX9WYDinyCX8cdrfC4FT7smUBAKhjuJVXlIGAIkAUg1gm8

Uwielbiam sagi i te powroty z sentymentalną nutą w znane mi miejsca, czy pod dachy bohaterów, których miałam okazję poznać wcześniej. A Barbara Rybałtowska dba o to, by nie zabrakło mi nigdy wspaniałych, zaskakujących emocji. Miło jest wrócić do Zosi i Kasi. Po raz kolejny być świadkiem ich codziennych zmagań z trudami rzeczywistości, w jakiej przyszło im żyć. To czas...

"Tak to już jest na świecie, że człowiek pędzi wciąż do przodu, zostawiając za sobą ludzi, którym nie powiedział wszystkiego, co powinien" (str 126)
Jest to już piąte spotkanie z naszymi bohaterami, nie mniej ciekawe od pozostałych części.Zosia jak zwykle na pełnych obrotach, lecz jest jej znacznie mniej niż poprzednio.Upływ czasu coraz silniej odciska się na niej. Nie jest już tak sprawna jak dawniej i zdaje sobie z tego sprawę. Autorka koncentruje się na Kasi, jej przyjaciółkach i znajomych. Otrząsa się powoli po traumatycznych przeżyciach, a najlepszym na to lekarstwem jest praca, a ma jej w nadmiarze. I znowu prawie wszystko idzie jak po maśle (z małymi wyjątkami). Wszystko jest załatwiane od ręki, czego się nie złapie to jest najlepsze, zawsze w centrum , na piedestale.
"Tak to jest w życiu, że najłatwiej dostajesz to na czym ci najmniej zależy" (str 36).
Po okresie żałoby przychodzi czas na nową miłość. Córka lekceważy przeczucia matki i jej ocenę wybranka. A co tego nadopiekuńcza matka ukochanego, mająca wysokie aspiracje co do wyboru przyszłej partnerki syna. A wybranek nie był łatwym człowiekiem, autokrata, nastawiony na sukces, nieznoszący porażek. Ten związek oparty był na wyrzeczeniach, ale tylko z jednej strony.
To były czasy, w których ustrój i jego przedstawiciele dyktowali warunki.Jeśli nie byłeś po ich myśli, jeśli nie byleś człowiekiem partii to po tobie. Rodzina powoli się rozrasta, przychodzi na świat nowe pokolenie. Mamy też garstkę informacji o ważnych dziejowo wydarzeniach na świecie.

"Tak to już jest na świecie, że człowiek pędzi wciąż do przodu, zostawiając za sobą ludzi, którym nie powiedział wszystkiego, co powinien" (str 126)
Jest to już piąte spotkanie z naszymi bohaterami, nie mniej ciekawe od pozostałych części.Zosia jak zwykle na pełnych obrotach, lecz jest jej znacznie mniej niż poprzednio.Upływ czasu coraz silniej odciska się na niej. Nie jest...

"Czas darowany nam" to piąte spotkanie z Kasią i jej niemałą już rodziną. Po tragicznej śmierci swojego ukochanego męża Kasia próbuje ułożyć sobie życie na nowo. Początkowo niezainteresowana innymi mężczyznami i wierna zmarłemu mężowi rzuca się w wir pracy. Na nudę nie może narzekać, gdyż dobra passa Mazowsza trwa w najlepsze. Aż tu nagle pech! Złamana ręka, która będzie wymagała długiej rehabilitacji.

W poprzedniej części sagi zatytułowanej "Mea culpa" wszystko kręciło się wokół Kasi. To jej marzenia się spełniały. To jej kariera nabierała tempa. To jej życie bogate było w barwne i różnorodne doświadczenia. To ona była na pierwszym miejscu. A Piotr? Tęsknił ogromnie, ale cieszył się z sukcesów Kasi. Byli tacy młodzi. Mieli przecież na wszystko czas. Któż mógł przypuszczać, że ich sielanka tak szybko dobiegnie końca.

Gdy Kasia poznała Maćka nie sądziła, że będzie on tym mężczyzną, z którym będzie dzielić kolejne lata swojego życia. Owszem, był interesujący i przystojny. Zwracał swoją osobą uwagę kobiet (i nie tylko). Był wesoły, oddany swoim zamiłowaniom, a przy tym inteligentny i pełen energii. Był też bardzo skupiony na sobie. Ot, taki typowy egocentryk. Gdy już obrał sobie cel żadna siła nie mogła mu przeszkodzić w jego realizacji. A tym celem pewnego dnia stała się Kasia.

Śledząc losy Kasi po raz kolejny doszłam do wniosku, że dla miłości można wiele poświęcić. Nie przypuszczałam, że Kasia będzie tak uległa wobec Maćka. Jednocześnie wykaże się dużą wyrozumiałością i tolerancją. Tak potrafi zachować się tylko zakochana kobieta. Aż trudno było mi uwierzyć, że w pewnym momencie zrezygnuje ze swojej pracy, która dawała jej pewne przywileje i możliwości wyjazdów nawet za żelazną kurtynę.

Wprowadzając do powieści nowych bohaterów – Maćka i jego matkę, Matyldę – Rybałtowska nawiązała do czasów minionej wojny i świetnie pokazała, jak różnie potoczyły się losy Polaków. Kasia ze swoją mamą została wywieziona na Syberię. Maciek ze swoimi rodzicami i siostrą w samą porę przedostali się do Rumunii, gdzie przeczekali całą wojnę. Zahaczając o postać Matyldy nie sposób pominąć faktu, że to właśnie nadmierna miłość matki przeobraziła Maćka w gwiazdorskiego narcyza. Mało tego, chcąc wziąć odwet za zdrady męża odpowiedzialnością za pomszczenie jej cierpienia obarczyła syna. Takie podejście nie mogło nie przenieść się na relacje Matyldy z przyszłą synową, której nie szczędziła uszczypliwości.

Kreując losy Kasi autorka jak zwykle przemyciła do swojej powieści wiele wątków charakterystycznych dla lat 60. Nie mogło zabraknąć nawiązania do najważniejszych wydarzeń. Możemy przeczytać o wydarzeniach marcowych z 1968 roku, gdy na ulicach pojawiły się manifestacje studenckie protestujące przeciwko zdjęciu z afisza Dziadów. Konsekwencje dla młodzieży były surowe. Możemy także przeczytać o zduszeniu przez wojska Układu Warszawskiego praskiej wiosny w Czechosłowacji. Autorka nie mogła pominąć tak ważnego wydarzenia, jakim było pierwsze lądowanie człowieka na Księżycu. Mowa oczywiście o udanej misji Apollo 11. Datą, która przeszła do historii jest 20 lipca 1969 roku (muszę tu zaznaczyć, że autorka pomyliła miesiące, ponieważ zamiast o 20 lipca pisała o 20 sierpnia).

Ale w życiu Kasi inne wydarzenie było najważniejsze: została mamą!

"Czas darowany nam" tak jak wcześniejsze części sagi porusza wiele ciekawych wątków i opowiada o wielu barwnych bohaterach. Przy lekturze z pewnością nie można się nudzić i ciężko opędzić się od refleksji, żeby nie zmarnować darowanego nam czasu.

https://monikaolgaczyta.blogspot.com/

"Czas darowany nam" to piąte spotkanie z Kasią i jej niemałą już rodziną. Po tragicznej śmierci swojego ukochanego męża Kasia próbuje ułożyć sobie życie na nowo. Początkowo niezainteresowana innymi mężczyznami i wierna zmarłemu mężowi rzuca się w wir pracy. Na nudę nie może narzekać, gdyż dobra passa Mazowsza trwa w najlepsze. Aż tu nagle pech! Złamana ręka, która będzie...

Warszawa. Dorosłe życie Kasi.
Według mnie najsłabsza część Sagi. Trochę za długie opowieści wyjazdów "Mazowsza" a Kasia śpiewa, tańczy, recytuje, wszystko czego się dotknie zamienia się w złoto. Trochę naciągnięte.

Warszawa. Dorosłe życie Kasi.
Według mnie najsłabsza część Sagi. Trochę za długie opowieści wyjazdów "Mazowsza" a Kasia śpiewa, tańczy, recytuje, wszystko czego się dotknie zamienia się w złoto. Trochę naciągnięte.

Historia już nie jest tak wciągająca jak początkowe książki sagi, ale zamierzam kontynuować czytanie.

Historia już nie jest tak wciągająca jak początkowe książki sagi, ale zamierzam kontynuować czytanie.