Kobieta

To nie jest zwykła książka. Jack ketchum nie pisze zwykłych książek. Tym razem również tak jest. Cenię tego autora za to, że jego horrory nie przedstawiają wymyślnych upiorów, duchów, nadprzyrodzonych sił. On pokazuje nam ludzi. Potworami w jego książkach są ludzie. Ta książka wprowadziła mnie w dziwny stan. Przeczytałam ja w jeden wieczór. Czuję niemoc wobec przemocy i zła występującego na świecie, o którym nie myślę na codzień, choć wiem, że istnieje i stanowi problem. To trudna książka, godna polecana dla ludzi odważnych. Autor nie szczędził nam mocnych wrażeń- książka obfituje w sceny pełne przemocy, szaleństwa i walki. Krew, łzy, bezradność. Ta książka to podróż po zakątkach ludzkiej psychiki. Cudownie wykreowane postacie z bogatym opisem charakteru, osobowosci. Ta książka to konkret, nie powinniśmy przechodzić obok niej obojętnie.

To nie jest zwykła książka. Jack ketchum nie pisze zwykłych książek. Tym razem również tak jest. Cenię tego autora za to, że jego horrory nie przedstawiają wymyślnych upiorów, duchów, nadprzyrodzonych sił. On pokazuje nam ludzi. Potworami w jego książkach są ludzie. Ta książka wprowadziła mnie w dziwny stan. Przeczytałam ja w jeden wieczór. Czuję niemoc wobec przemocy i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Kobieta" , to zdecydowanie najsłabszy epizod z całej trylogii o kanibalach. Dowiadujemy się, że tytułowa kobieta jest jedynym żyjącym przedstawicielem plemienia kanibali, które siało postrach wśród okolicznych mieszkańców. Gdy ta bierze kąpiel w strumieniu, zostaje zauważona przez niejakiego Cleek'a. Mężczyzna ma zwyczaj polować w tej okolicy. Pod wpływem fascynacji kobietą Cleek decyduje się na jej porwanie . Zamyka w piwnicy unieruchamia. W cały procederze pomagają wszyscy członkowie jego rodziny. Co prawda na początku książki może się wydawać, że przez poczynania rodzinny przemawia pewnego rodzaju troska, nic bardziej mylnego. Jak się później okazuję mężczyzna posługuję się kobietą w celu zaspokojenia własnych perwersji. Ponadto nie jest on w tych zamiarach odosobniony . Jednak Cleek skrywa w sobie o wiele więcej mrocznych tajemnic niż ta. Zakończenie jest bardzo słabe . Słynne opisy kaźni i perwersji nie robią na mnie żadnego wrażenia. Autorowi ewidentnie brakowało pomysłów na rozwinięcie fabuły , a szkoda bo potencjał był .

"Kobieta" , to zdecydowanie najsłabszy epizod z całej trylogii o kanibalach. Dowiadujemy się, że tytułowa kobieta jest jedynym żyjącym przedstawicielem plemienia kanibali, które siało postrach wśród okolicznych mieszkańców. Gdy ta bierze kąpiel w strumieniu, zostaje zauważona przez niejakiego Cleek'a. Mężczyzna ma zwyczaj polować w tej okolicy. Pod wpływem fascynacji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oko za oko, ząb za ząb - wedle kodeksu Hammurabiego - można by rzec.
Człowiek potrafi wiele, gdy coś jest w jego posiadaniu. Zwłaszcza jak ma za uszami i rozbija bańkę z najgorszymi instynktami, które również są jego.
Człowiek potrafi naprawdę dużo.

Gdzie znaleźć sens? Jaki w ogóle jest sens między dobrem a złem?
Czy jest sens w szukaniu różnic między tymi dwoma zagadnieniami, które tworzą nasz świat?
Jak sprawić żeby zewsząd kipiało harmonią i dobrobytem?
Sam świata nie zmienisz. Nie ma sensu próby zmiany świata w pojedynkę.

Nie wyobrażasz sobie ilu jest ludzi na świecie, którzy potrzebują pomocy.
Ale oprócz rodziny i bliskich - nikt się o nich nie upomni - ponieważ są anonimowi!
Nikt nie powinien wchodzić z buciorami w czyjeś życie i problemy, jeżeli tak naprawdę nie jesteś tym zainteresowany.
Wynoś się z tymi sensacjami, które budujesz na krzywdach obcych Tobie ludzi. Sensacje, które zabijają martwą ciszę gdy rozmawiasz z piękną blondynką. Sensacje, które są Twoimi dłońmi gestykulującymi gdy rozmawiasz z drugim człowiekiem.
A rzeczywistość jest taka, że masz swoje życie i swoje problemy i wara Ci od problemów innych!

Ratowanie świata, bawienie się w zbawiciela odeszło do lamusa. Antydziała.
Próba zbawienia wszystkiego zewsząd, to chore hobby.

Oko za oko, ząb za ząb - wedle kodeksu Hammurabiego - można by rzec.
Człowiek potrafi wiele, gdy coś jest w jego posiadaniu. Zwłaszcza jak ma za uszami i rozbija bańkę z najgorszymi instynktami, które również są jego.
Człowiek potrafi naprawdę dużo.

Gdzie znaleźć sens? Jaki w ogóle jest sens między dobrem a złem?
Czy jest sens w szukaniu różnic między tymi dwoma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Napisana do spółki z Luckym McKee „Kobieta”, to ostatnia część ketchumowej trylogii o kanibalach.

Jack Ketchum (właściwie Dallas William Mayr) urodził się 10 listopada 1946 roku w Livingston. Był znanym amerykańskim pisarzem, specjalizującym się w powieściach grozy. Swoje książki wydawał również pod pseudonimem Jerzy Livingston. Zanim pod koniec lat 70-tych ubiegłego wieku chwycił za pióro, podejmował się różnych zajęć. Był m.in. aktorem, piosenkarzem, sprzedawcą, agentem literackim i nauczycielem. Napisał kilkanaście powieści, z których kilka zostało przeniesionych na taśmę filmową. Kilkukrotnie zdobywał nagrodę Brama Stokera, najbardziej prestiżową nagrodę dla utworów grozy. Był także autorem wielu opowiadań. Prywatnie pisarz mieszkał w Nowym Jorku, gdzie zmarł 24 stycznia 2018 roku.

Lucky McKee urodził się w 1975 roku w Jenny Lind w stanie California – producent, reżyser, scenarzysta, i aktor filmowy, specjalizujący się w horrorach. Od kilku lat pracuje przy filmowych adaptacjach powieści Ketchuma.

Kobieta, ostatnia z plemienia kanibali, jest dzika. Christopher Cleek jest dobrze sytuowanym prawnikiem z modelową rodziną, który ją schwytał, uwięził i postanowił ucywilizować. Jego cyniczny sadyzm kontra jej pierwotne instynkty. I jej prosta filozofia: pożywienie wtedy jest wartościowe, gdy ma świadomość bycia pożywieniem. A któż jest bardziej świadomy niż człowiek… Kto zwycięży w tym starciu?

Zaczynając czytać „Kobietę”, miałem spore obawy czy nie będzie to kolejna książka Ketchuma, która mnie rozczaruje. Po „Potomstwie”, które okazało się marną kopią „Poza sezonem” zupełnie nie miałem ochoty na kolejną nieudaną powtórkę z rozrywki. Na szczęście autor drugi raz nie popełnił tego samego błędu i dostałem takiego Jacka, jakiego lubię najbardziej, czyli masakrującego mnie psychicznie.

Powieść zaczyna się w modelowym dla Ketchuma stylu, czyli bardzo spokojnie i sielankowo. Poznajemy typową amerykańską rodzinę, której na pierwszy rzut nie można nic złego zarzucić. Jednak z każdą kolejną stroną zaczynają wypływać na wierzch kolejne głęboko skrywane patologie. Przemoc fizyczna, molestowanie seksualne, kazirodcza ciąża, znęcanie się nad zwierzętami a do tego rodzinna tajemnica skrywana gdzieś głęboko w psiej budzie. Momentami miałem wrażenie, że czytam drugą część „Złe” Michała Jana Chmielewskiego. Jakby tego wszystkiego było mało, to głowa rodziny postanawia ucywilizować dziką kobietę, poprzez uwięzienie jej w piwnicy własnego domu. I chociaż od tego momentu spodziewałem się jak będzie wyglądało zakończenie, to ostatnie trzydzieści stron zwaliło mnie z nóg. Końcówka „Kobiety” pędzi z taką szybkością, jakiej nie powstydziłby się sam Robert Kubica na torze Monza. Hektolitry krwi, wnętrzności wypływające na wierzch a do tego wszystkiego poznajemy tajemnicę psiej budy. Muszę przyznać, że po przeczytaniu tego fragmentu musiałem zrobić sobie krótką przerwę na pozbieranie się. Nie wiem, co takiego siedziało w głowie Ketchuma, że tworzył takie rzeczy, ale ten facet naprawdę potrafi mną wstrząsnąć jak żaden inny pisarz.

„Rozkrawa mu brzuch od krocza po mostek. Do miękkich partii ostrze nadaje się idealnie. Mężczyzna jest zdumiony, że idzie tak gładko. Nawet nie wie, co się dzieje. Kobieta mu demonstruje. Odrzuca ostrze, kuca przy nim i sięga z obu stron podłużnej rany, jakby odgarnia wysokie trawy – otwiera go i zanurza wewnątrz głowę. Poprzez gorąco i wilgoć słyszy jak krzyczy.”

Do książki jest dołączone króciutkie opowiadanie „Reproduktor”, które opowiada o dalszych losach bohaterów „Kobiety”. Nie jest to rewelacyjna nowela, ale zdecydowanie warta przeczytania, chociażby ze względu na bardzo intrygujące zakończenie.

„Kobieta” to powieść, która zawiera elementy znane z innych utworów Ketchuma. Miłośnicy Jacka znajdą w niej odniesienia do „Dziewczyny z sąsiedztwa”, „Jedynego dziecka”, „Rudego” i oczywiście do dwóch pierwszych części trylogii Dead River. Dla mnie jest to jedna z lepszych pozycji w dorobku tego autora. Zdecydowanie polecam tę lekturę wszystkich miłośnikom klimatów gore. Na pewno wszyscy wielbiciele autora „Zabawy w chowanego” będą także usatysfakcjonowani. Ja byłem.

Opinia pochodzi z mojego bloga: www.oczytany.eu

Napisana do spółki z Luckym McKee „Kobieta”, to ostatnia część ketchumowej trylogii o kanibalach.

Jack Ketchum (właściwie Dallas William Mayr) urodził się 10 listopada 1946 roku w Livingston. Był znanym amerykańskim pisarzem, specjalizującym się w powieściach grozy. Swoje książki wydawał również pod pseudonimem Jerzy Livingston. Zanim pod koniec lat 70-tych ubiegłego wieku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga powieść Jacka Ketchuma jaką przeczytałem nie zrobiła już na mnie tak wielkiego wrażenia.
„Kobieta” to ksiązka, która niestety powiela pewne schematy z pierwszej powieści, którą czytałem i może dlatego brakuje jej elementu zaskoczenia tak mile widzianego podczas każdej lektury. Jedak to czego można być pewnym podczas czytania to sporej dawki obrzydlistwa. Kolejny raz na tapecie mamy zniewolenie tym razem pod różnymi postaciami, tortury, gwałty, okrutne mordy plus kanibalizm, seksualne wynaturzenia i obrzędy rytualne. Jest krwawo, okrutnie a bohaterowie często rzucają mięsem (nie tylko słownym).
Autor zaprasza nas na krwawą jatkę i mimo prostoliniowej i przewidywalnej fabuły bardzo szybko i sprawnie można przebić się od pierwszej do ostatniej strony.
U mnie dostaje 6 na 10.

Druga powieść Jacka Ketchuma jaką przeczytałem nie zrobiła już na mnie tak wielkiego wrażenia.
„Kobieta” to ksiązka, która niestety powiela pewne schematy z pierwszej powieści, którą czytałem i może dlatego brakuje jej elementu zaskoczenia tak mile widzianego podczas każdej lektury. Jedak to czego można być pewnym podczas czytania to sporej dawki obrzydlistwa. Kolejny raz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Za mną ostatnia część trylogii Jack'a Ketchum'a z serii o Dead River. Tym razem ku mojemu zaskoczeniu została napisana w duecie z Lucky McKee. Powiem szczerze że osoby przyzwyczajone do stylu pisania Ketchuma mogą mieć mały problem w wciągnięciu się w tą pozycję. Ale po kolei. W finale serii mimo tragicznego zakończenia poprzedniczki myśleliśmy że temat kanibali z Maine jest definitywnie zakończony, jak się okazuję nie do końca.Autor miał meeega ciekawy pomysł odnośnie fabuły, który okazuje się bardzo wdzięczny i można go w każdą stronę ciekawie rozwinąć gdyż Przeżywa jedna kobieta z klanu kanibali i zostaje schwytana przez normalnego człowieka którego celem jest jej ponoć udomowienie. Co z biegiem czasu jest bardzo naciągane.Początkowo było mi bardzo trudno wciągnąć się w treść po kilku stronach miałem ochotę ja odłożyć.Przynajmniej dla mnie był to lekki bełkot ale postanowiłem doczytać do końca i z ręką na sercu opłacało się. Od połowy książki akcja nabiera dużego tempa i tak zostaje do samego końca .To o tam się dzieje nie do końca tyczy się kanibali ale rodzinnych "problemów". Nie chcę z byt dużo zdradzać ale momentami trzeba sobie robić przerwy żeby przemyśleć to co się przed chwilą przeczytało. Pozycja należy z pewnością do tych które zapadną w pamięć poprzez bardzo bolesne przeżycia bohaterów. Tylko dla fanów autora albo osób poszukujących mocniejszych bodźców w książkach.

Za mną ostatnia część trylogii Jack'a Ketchum'a z serii o Dead River. Tym razem ku mojemu zaskoczeniu została napisana w duecie z Lucky McKee. Powiem szczerze że osoby przyzwyczajone do stylu pisania Ketchuma mogą mieć mały problem w wciągnięciu się w tą pozycję. Ale po kolei. W finale serii mimo tragicznego zakończenia poprzedniczki myśleliśmy że temat kanibali z Maine...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka na pewno znajdzie swoich amatorów, dla mnie niestety zbyt brutalna i perwersyjna.

Książka na pewno znajdzie swoich amatorów, dla mnie niestety zbyt brutalna i perwersyjna.

Pokaż mimo to

Ketchum trzyma swój poziom.
Jest w książce wszystko to za co cenię autora, ciekawa,dobrze napisana książka.
Szukający relaksu i odpoczynku -nie czytajcie, tutaj nerwy napięte są jak struna...nie dla wszystkich..

Ketchum trzyma swój poziom.
Jest w książce wszystko to za co cenię autora, ciekawa,dobrze napisana książka.
Szukający relaksu i odpoczynku -nie czytajcie, tutaj nerwy napięte są jak struna...nie dla wszystkich..

Pokaż mimo to

Odrobinę odbiega od wcześniejszych kanibali.
Odbiega zupełnie inną odnogą, ale w dobrą stronę.

Powiadają, że jeżeli przed czymś uciekasz, to koniecznie kieruj się w stronę światła. Wówczas znajdziesz kogoś kto poda Ci pomocną dłoń. Albo i nie poda.
Czyżby chciał Pan nam dać do zrozumienia, że "oko za oko, ząb za ząb", Panie Ketchum? Pije pan do pradawnego kodeksu Hammurabiego, który zdaje się mieć już wybitny nalot starego kurzu? Niewykluczone, że tak.

Role diametralnie się odwracają, albo może i nie? Przecież cały cykl traktuje o krzywdach, które wyrządzają ludzie ludziom. Toteż możliwe, że role wcale się nie odwracają, może to odrobinę niestosowne?
Zdaje się, że to ludzie są nieobliczalni. Różni. Jeden dobry, drugi zły. Spotykasz ich na ulicy, na dyskotekach, w kawiarniach czy w bibliotekach. Chcesz ich poznać, bo lubisz zawierać znajomości. Obserwujesz. Pytasz. Uśmiechasz się. Oni też się uśmiechają. I masz pewno te pięćdziesiąt procent szans czy dobrze trafiłeś. Chyba takie jest życie.

"Kobiete" czytałem i oglądałem. Co ciekawe, napisane i wyreżyserowane dzieło zostało przed te same osoby.
W obydwóch przypadkach, mocno stonowana historia. Osobista. Stłumiona w środku. Na klucz zamknięta, tam, głęboko. Wszystko zostało w rodzinie.
Pamiętam bijący od tej historii amerykański klimat. Pamiętam piosenkę, która do końca będzie kojarzyła mi się tylko z tym - Sean Spillane - Distracted. Pamiętam rodzinę, tak zepsutą. Pamiętam mężczyznę, który upolował kobietę. Pamiętam kobietę, która niby sobie zasłużyła. Niby.


'Cause the world is so dark
But there's light deep inside you

Odrobinę odbiega od wcześniejszych kanibali.
Odbiega zupełnie inną odnogą, ale w dobrą stronę.

Powiadają, że jeżeli przed czymś uciekasz, to koniecznie kieruj się w stronę światła. Wówczas znajdziesz kogoś kto poda Ci pomocną dłoń. Albo i nie poda.
Czyżby chciał Pan nam dać do zrozumienia, że "oko za oko, ząb za ząb", Panie Ketchum? Pije pan do pradawnego kodeksu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dwie poprzednie książki - rozczarowanie. Cóż więc mnie skłoniło do sięgnięcia po kolejną z serii? Opis okładkowy sugerował, że będzie to coś innego niż w poprzednich częściach, a ja niemądra uwierzyłam. Historia owszem, trochę inna, ale opis na okładce jest naciągany, szczególnie fragment o oswojeniu i ucywilizowaniu, a tu liczyłam na najlepsze momenty.

Jest to raczej opowieść o bardzo dysfunkcyjnej rodzinie, momentami aż obrzydliwej. Plusem jest niewątpliwe przedstawienie postaci ojca, który mimo wykształcenia i swojej pozycji w społeczeństwie tak naprawdę niewiele się różni od dzikiej Kobiety, którą zamknął w swojej piwnicy.

Spodziewałam się czegoś dużo lepszego, a książka jest momentami nudna, momentami obrzydliwa i jak dla mnie nie ma w sobie nic, co pozwoliłoby na jej wyróżnienie w porównaniu do poprzednich części. Drażnił mnie też fakt, że mimo ogromnej dostępności źródeł (nawet ciocia wikipedia to wie) nikt nie sprawdził czym jest mikroftalmia i w książce ta nazwa jest używana jako "brak oczu" (zamiast anoftalmii). Niby szczegół, ale mnie takie drobiazgi irytują.

Nie przekonał mnie Ketchum do siebie, oj nie. Może jeszcze kiedyś spróbuję czegoś innego w jego wydaniu.

Dwie poprzednie książki - rozczarowanie. Cóż więc mnie skłoniło do sięgnięcia po kolejną z serii? Opis okładkowy sugerował, że będzie to coś innego niż w poprzednich częściach, a ja niemądra uwierzyłam. Historia owszem, trochę inna, ale opis na okładce jest naciągany, szczególnie fragment o oswojeniu i ucywilizowaniu, a tu liczyłam na najlepsze momenty.

Jest to raczej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to