Samą tematykę gorrrąco polecam – ale powyższa pozycja to średniawka.
Czytelnik nieznający tematu nadal niewiele więcej będzie rozumiał.

Tytuł nie wspomina o Ewagriuszu, więc spodziewałem się szerszego ujęcia – niestety ta książka napisana jest wyłącznie na podstawie jego pism. Gdyby było to podkreślone w tytule, nie sięgnąłbym po coś, co już wielokrotnie czytałem, ot choćby Zatorskiego „Acedia dziś” (też dość średnie).

Dużo lepszym pomysłem będzie sięgnięcie po ks Misiarczyka „Osiem logismoi w pismach Ewagriusza z Pontu”, gdzie otrzymujemy kompleksowe pochylenie się nad jego pismami.

-------------------------------------

„Jak już wyjaśniliśmy, gra toczy się o coś więcej niż o „diabła”. Jemu aż tak bardzo nie zależy na tym, by ludzie wierzyli w jego istnienie. Natomiast dużo poważniejsza, bo prawie niedostrzegana, jest narastająca niezdolność człowieka do postrzegania samego siebie jako osoby. W rzeczywistości jesteśmy świadkami sięgającego bardzo głęboko procesu depersonalizacji, który zagraża współczesnemu człowiekowi w jego człowieczeństwie”.

„Ta niezwykle żywotna „demonologia” Ojców Pustyni nie jest w gruncie rzeczy niczym innym jak wiernym odzwierciedleniem ich nad wyraz obfitego i różnorodnego życia duchowego. Nic więc dziwnego, że Ewagriusz odnalazł w niej przebogaty skarbiec doświadczeń, z którego czerpiąc stworzył swą zdumiewająco rozbudowaną psychologię. W odróżnieniu od niechrześcijańskiego w istocie, średniowiecznego lęku przed diabłem i czarownicami, demonologia ta opiera się na fundamentalnym optymizmie”.

„Walka z demonami oznacza w gruncie rzeczy walkę o integralność własnej osoby przeciw każdemu rodzajowi alienacji, jaką niosą wady”.

„Poszczególne myśli, rozumiane zarówno w pozytywnym, jak i negatywnym sensie, mają różnorodne źródła. Do tych, które pochodzą ze zmysłów, pamięci i temperamentu, przyłączają się te, które wzbudzają w nas aniołowie bądź demony. Jeżeli człowiek zgodzi się na te ostatnie, wszystko bowiem zależy od wolnej decyzji, wtedy zło zapuszcza w nas korzenie, staje się habitualne i tym samym przemienia się w namiętność duszy. Wówczas rzeczywiście cierpi się tak, jak z powodu choroby”.

„Podobnie jak cała starożytność, Ewagriusz nie zna odrębnego świata dziecka, które uważa jedynie za mniejszego dorosłego. Stąd też nie wie o problemach dziedziczności, ani o zapisach w psychice pochodzących z wczesnego dzieciństwa”.

„Istnieje pewna forma modlitwy, która pozostawia umysł nieukształtowanym: rozmowa umysłu z Bogiem. „Nieukształtowanym” nazywam umysł, który w czasie modlitwy nie przedstawia sobie niczego cielesnego. Bowiem tylko te nazwy i rzeczy kształtują umysł, które oznaczają coś zmysłowego. Kiedy umysł modli się, musi być wolny od wszystkiego, co zmysłowe. A myśl o Bogu z konieczności pozostawia umysł nienaruszonym, gdyż [Bóg] nie jest ciałem”.

„Osiem myśli rozumianych w pejoratywnym sensie pojawia się zawsze w ścisłym porządku, który tylko w jednym miejscu zostaje chwilowo zakłócony: obżarstwo, nieczystość, chciwość, smutek, gniew, acedia, próżność, pycha”.
„Ośmiu myślom przeciwstawia się osiem cnót: wstrzemięźliwość, roztropność, ubóstwo, radość, wyrozumiałość, cierpliwość, skromność i pokora”.

„Początkiem zbawienia jest osądzić samego siebie”.

„Mnichem jest ten, kto od wszystkich jest oddzielony i zarazem z wszystkimi złączony”.
„Tacy „mnisi” w źródłowym znaczeniu pojęcia monachos, całkowicie z sobą „zjednoczeni”, żyją wszędzie, nie tylko na pustyni. Przekroczyli oni samych siebie, swoje fałszywe „ja” – własne więzienie zbudowane z „wszystkiego nienawidzącego zapatrzenia w siebie” i odnaleźli samych siebie i wszystko inne w Bogu. Taki mnich nie jest już w prawdzie z tego świata, lecz również nie jest mu „obcy”. W istocie bowiem pozostaje on bliższy światu i swoim braciom niż oni samym sobie”.

Samą tematykę gorrrąco polecam – ale powyższa pozycja to średniawka.
Czytelnik nieznający tematu nadal niewiele więcej będzie rozumiał.

Tytuł nie wspomina o Ewagriuszu, więc spodziewałem się szerszego ujęcia – niestety ta książka napisana jest wyłącznie na podstawie jego pism. Gdyby było to podkreślone w tytule, nie sięgnąłbym po coś, co już wielokrotnie czytałem, ot...

Krótki, lecz treściwy esej Gabriela Bunge o acedii. Autor bardzo systematycznie podszedł do tego problemu, opisując po kolei najpierw definicję acedii, jej objawy, a następnie środki zaradcze. Podoba mi się, że o. Bunge przy opisywaniu problemu odwołuje się do współczesności, zauważając jak cały przemysł rozrywkowy wciąż karmi naszą acedię, nie pozwalając na chwilę spokoju.

Krótki, lecz treściwy esej Gabriela Bunge o acedii. Autor bardzo systematycznie podszedł do tego problemu, opisując po kolei najpierw definicję acedii, jej objawy, a następnie środki zaradcze. Podoba mi się, że o. Bunge przy opisywaniu problemu odwołuje się do współczesności, zauważając jak cały przemysł rozrywkowy wciąż karmi naszą acedię, nie pozwalając na chwilę spokoju.

Książka dość ciężka, bo podejmująca ważny temat, zdecydowanie nie przyjemna do czytania. Mimo tego warto, pozwala spojrzeć na życie z trochę innej perspektywy, motywuje do podejmowania odpowiedzialnych i świadomych decyzji dotyczących życia. Naprawdę polecam przebrnąć przez tę książkę :)

Książka dość ciężka, bo podejmująca ważny temat, zdecydowanie nie przyjemna do czytania. Mimo tego warto, pozwala spojrzeć na życie z trochę innej perspektywy, motywuje do podejmowania odpowiedzialnych i świadomych decyzji dotyczących życia. Naprawdę polecam przebrnąć przez tę książkę :)

Ta książka wstrząsnęła moją dusza. Zawiera odwieczne prawdy, są one przedstawione w przystępny sposób. Treści w niej zawarte przynoszą ukojenie i kierują nasze oczy na Boga, który jest Źródłem naszego życia - jedyną drogą do szczęścia.

Ta książka wstrząsnęła moją dusza. Zawiera odwieczne prawdy, są one przedstawione w przystępny sposób. Treści w niej zawarte przynoszą ukojenie i kierują nasze oczy na Boga, który jest Źródłem naszego życia - jedyną drogą do szczęścia.