Trudno się odnieść do treści felietonów, które powstawały w czasach tworzenia się państwa polskiego. Prus twardo stoi na ziemi i poniża wszystko, co nie służy konkretnemu czynowi, pracy, budowie. Takie czasy. Powołuje się na amerykański pragmatyzm, na Williama Jamesa. Dobre wzorce. Ale dzisiaj te cnoty, które Prus zachwalał, wydoskonalone zostały przez miliony dorobkiewiczów, prywaciarzy i w ogóle są najczęstszymi cnotami przeciętniactwa szukającego wszędzie interesu albo dowolnej formy władzy.
W sumie autor Kronik miał rację w konkretnym momencie historycznym i trudno mi znaleźć w tej lekturze coś uniwersalnego. Jej wartość przeminęła wraz z przedwojennymi problemami. Porównując Kroniki do np. artykułów Dostojewskiego, które również dotykały bardzo doczesnych spraw, dzisiaj czyta się je (artykuły D.) nie jak dokumenty z zaginionego świata, ale jak nowo ukazaną warstwę teraźniejszości. Dostojewski przepuszczał wydarzenia i problemy przez siebie, a Prus przez jakiś zewnętrzny rozsądek; pisał tak, jak uważał, że należy pisać - zupełnie nieosobiście, jak gdyby na czas pisania wchodził w szaty autorytetu, które go krępują. Ewidentnie człowiek na usługach idei, chory pozytywizmem.

Może robotę dobrą wykonał, ale ja zrobiłem na bazie lektury powiedzonko: pieprzy jak Prus o Nietzschem. Polak odczytał go jak Hitler...

Trudno się odnieść do treści felietonów, które powstawały w czasach tworzenia się państwa polskiego. Prus twardo stoi na ziemi i poniża wszystko, co nie służy konkretnemu czynowi, pracy, budowie. Takie czasy. Powołuje się na amerykański pragmatyzm, na Williama Jamesa. Dobre wzorce. Ale dzisiaj te cnoty, które Prus zachwalał, wydoskonalone zostały przez miliony...