Franklin chce grać na pianinie, jednak nie ma cierpliwości, by ćwiczyć. Motywuje go kolega, który po zakończonej lekcji muzyki, chwali się nauczycielce, że na następną lekcję nauczy się grać „Wlazł kotek na płotek”.
Franklin pędzi do domu i o swoim marzeniu mówi mamie. Ta proponuje, by poćwiczył z babcią. Świetny pomysł! Okazuje się, że jego kolega ze szkoły – bóbr – już od dłuższego czasu uczy się właśnie u jego babci (jaki to kolega!? Dla mnie to niemożliwe, by dziecko nie pochwaliło się drugiemu, że uczy się u jego babci).
Niestety zapał Franklina jest słomiany. Nie bierze do serca motta „Ćwiczenie czyni mistrsza”, które pada w tej książce parę razy i (wg mnie) brzmi już prześmiewczo.
Kiedy nadchodzi kolejna lekcja muzyki, żółw jest smutny, bo odpuścił zajęcia z pianina na rzecz meczu bejsbolowego (ta pisownia pojawia się w ksiażce, razi mnie trochę w oczy).

Nie przemawia do mnie ta książka. Dużo tu smutnego Frankilna. Żółwik chce grać, ale nie ma w sobie tyle zapału, by ćwiczyć. Wybiera sport. I dobrze, przecież nie trzeba być mistrzem we wszystkim. Tylko dlaczego laury zbiera bóbr, który najpierw zdradził słaby punkt kolegi?

Pani nauczycielka chce podnieść Franklina na duchu, chwali jego zaangażowanie i dzwonienie dzwonkiem w rytm muzyki, a właściwie zagłuszanie innych instrumentów, bo Franklin grał najgłośniej!
Czy o to chodzi w grze w zespole? By zagłuszać inne instrumenty? Moim zdaniem bohater był tak zły, że musiał rozładować te emocje. Zrobił to potrącając dzwonkiem.
Nie wiem, nad czym się zachwycać w tej lekturze. Mnie bardzo zasmuciła i szybko się z nią żegnam.

Franklin chce grać na pianinie, jednak nie ma cierpliwości, by ćwiczyć. Motywuje go kolega, który po zakończonej lekcji muzyki, chwali się nauczycielce, że na następną lekcję nauczy się grać „Wlazł kotek na płotek”.
Franklin pędzi do domu i o swoim marzeniu mówi mamie. Ta proponuje, by poćwiczył z babcią. Świetny pomysł! Okazuje się, że jego kolega ze szkoły – bóbr – już...

Szkoda, że we współczesnej szkole muzyka ma marginalne znaczenie. Tu Franklin pod wpływem zajęć pani Pandy i zazdrości próbuje nauczyć sie gry na fortepianie, ale... zachowuje się tak, jak władze oświatowe, niestety. Bo poczucie rytmu i obcowanie z dźwiekami to coś, co naprawdę przynosi wiele korzyści.

Szkoda, że we współczesnej szkole muzyka ma marginalne znaczenie. Tu Franklin pod wpływem zajęć pani Pandy i zazdrości próbuje nauczyć sie gry na fortepianie, ale... zachowuje się tak, jak władze oświatowe, niestety. Bo poczucie rytmu i obcowanie z dźwiekami to coś, co naprawdę przynosi wiele korzyści.

Franklin próbuje swoich sił w nowej dziedzinie. Chce nauczyć się gry na pianinie. Jest ogromnie zaskoczony, kiedy dowiaduje się, że bobra uczy jego babcia. Trochę dziwne, że nie wie takich rzeczy o swoich kolegach, nie mówiąc o własnej babci :))
Mamy element rywalizacji, Franklin chce tak, jak bóbr zagrać na pianinie "Wlazł kotek na płotek", podczas lekcji muzyki w szkole. Zaczynają się ćwiczenia...i dowiadujemy się, że nauka gry, to nie tylko zabawa, jakiej się spodziewał.
W życiu też często mamy takie przykłady fascynacji nowymi zajęciami. Efekty ćwiczeń Franklina poznajemy na końcu książeczki i dowiadujemy się kto lepiej zagra na pianinie "kotka na płotku" ;)...

Franklin próbuje swoich sił w nowej dziedzinie. Chce nauczyć się gry na pianinie. Jest ogromnie zaskoczony, kiedy dowiaduje się, że bobra uczy jego babcia. Trochę dziwne, że nie wie takich rzeczy o swoich kolegach, nie mówiąc o własnej babci :))
Mamy element rywalizacji, Franklin chce tak, jak bóbr zagrać na pianinie "Wlazł kotek na płotek", podczas lekcji muzyki w szkole....

:)

:)