Kathryn Bonella

Hotel Kerobokan jest więzieniem znajdującym się (jak sam podtytuł wskazuje) na wyspie Bali w Indonezji. Początki więzienia sięgają 1979 roku. Charakterystyczne dla niego jest to, że mieści on zdecydowanie więcej więźniów, niż budynek na to pozwala. Ponadto, jest więzieniem o zaostrzonym rygorze, ale to nie wszystko... W Hotelu Kerobokan przebywa naprawdę różny przekrój więźniów. W jednej celi mogą znaleźć się osoby, które dokonały ciężkich, ohydnych przestępstw i osoby ukarane za dużo lżejsze przewinienia, a nawet niewinne. To miejsce, w którym nigdy nie wiadomo co się wydarzy; na porządku dziennym są tutaj: łapówki, kradzieże, czy gwałty. Kwitnie także handel narkotykami, ponieważ wiele osób jest od nich uzależnionych. Więźniowie mają niezłe układy ze strażnikami. Książka jest jakby zbiorem felietonów autorki. Kathryn Bonella pisała o Kerobokanie w tajemnicy. Rozmawiała z więźniami, strażnikami, ale też szukała dokumentów, czy artykułów prasowych mogących potwierdzić to, o czym słyszała. Mimo, że wiedziałam, czego mniej więcej mogłam się po książce spodziewać – i tak byłam zaskoczona, momentami nawet wstrząśnięta tym, co tam się dzieje. Nic dziwnego, że to więzienie na zawsze zmienia człowieka. Po jego opuszczeniu nigdy nie jest już tym, kim był wcześniej. Jedynym minusem „Hotelu Kerobokan” było dla mnie to, że czasem miałam wrażenie, że pewne rzeczy się powtarzają, albo znowu czytam o tym samym. Mimo to, uważam książkę za ciekawą. Dodane w niej zdjęcia obrazują, co tam się dzieje, jak to wygląda... Przyznam, że czytając, wyobrażałam to sobie inaczej. Mocna, dosadna. Chętnie obejrzałabym dokument na ten temat.